शीमदागवत माहातमय पथमोऽधयायः कृ षण दैपायनं वनदे कृ षणं वनदे पृथासुतम् । सचचीदाननदरपाय िवशवोतपतयािदहेतवे । तापतयिवनाशाय शीकृ षणाय वयं नुमः ॥१॥ यं पवजनतमनुपेतमपेकृ तयं दैपायनो िवरहकातर आजुहाव । पुतोित तनमयतया तरवोऽिभनेदुसतं सवरभूतहदयं मुिनमानतोऽिसम ॥२॥ नैिमषे सूतमासीनिभवाद महामितम् । कथामृतरसासवादकु शलः शौनकोऽबवीत ॥३॥ शौनक उवाच अजानधवानतिवधवंसकोिटसूयरसमपभ । सुताखयािह कथासारं मम कणरसायनम् ॥४॥ भिकजानिवरागापो िववेको वधरते महान् । मायामोहिनरासशच वैषणवेः िकयते कथम् ॥५॥ इह घोरे कलौ पायो जीवाशचासुरतां गतः । कलेशाकानतसय तसयैव शोधने िकं परायणम् ॥६॥ शेयसां यद्भवेचछर ेयः पावनांना च पावनम् । कृ षणपािपकरं शशवतसाधनं तददाधुना ॥७॥ िचनतामिणलोकसुखं सुरदुः सवगर समपदम् । पयचछित गुरः पीतो वैकु णठं योिगदुलरभम् ॥८॥ सूत उवाच पीितः शौनक िचते ते होते विचम िवचायरच । सवरिसदानतिनषमनं संसारभयनाशनम् ॥९॥ भकतयोवधरनं यचच कृ षणसंतोषहेतुकम । तदहं तेऽिभधासयािम सावधानतया शृणु ॥१०॥ कालवयालमुखगसतासिनणारशहे तवे । शीमदागवतं शासं कलौ कीरेन भािषतम ॥११॥ एतसमदपरं िकतचीनमनः शुदधयै न िवदते । जनमातरे भवेतपुणयं तदा भागवतं लभेत ॥१२॥ परीिकते कथां वकु ं सभायां संिसथते शुके । सुधाकु मभं गृहीतवैव देवासतत समागमन ॥१३॥ शुकं नतवावदन सवे सककायरकु शलाः सुराः । कथासुधां पयचछसव गृहीतवैव सुधािममाम ॥१४॥ एवं िविनमये जाते सुधा राजा पपीयताम । पपासयामो वयं सवे शीमदागवतामृतम् ॥१५॥ कव सुधा कव कथा लोके कव काचः कव मिणमरहान । बहारातो िवचायैवं तदा देवातजहास ह ॥१६॥ अभकांसतांशच िवजाय न ददौ स कथामृत । शीमदागवती वातार सुराणामिप दुलरभा ॥१७॥ राजो मोकं तथा वीकय पुरा धाताित िविसमतः । सतयलोक तुलां बद् धवाऽतोलयतसाधनानयजः ॥१८॥ लघूनयनयिन जातािन गौरवेण इदं महत् । तदा ऋिषगणाः सवे िवसमय परमं ययुः ॥१९॥ मेिनरे भगवदूपं शासं भागवतं कलौ । पठनाचछर वणातसदो वैकु णठफलदायकम ॥२०॥ सताहेन शुतं चैततसवरथा मुिकदायकम । सनकादैः पुरा पोकं नारदाय दयापरैः ॥२१॥ यदिप बहसमबनधाचछु तमेततसुरिष रणा ।