दवैजात दःुखे भरतां दोष ना कुणाचा पराधीन आह ज े गती पुतमानवाचा|| माय कैकयी ना दोिष , नवह द े ोिष तात राजयतयाग कानन याता , सवव कमवजात खेळ चाललासे माझया पुववसं िचताचा || १ || अंत उनतीचा पतनी होई या जगात

सवव संगहाचा वतसा , नाश हाच अंत िवयोगाथव मीलन होते , नेम हा जगाचा || २ || िजवासवे जनमे मृतयू , जोड जनमजात िदसे भासते ते सारे िवश नाशवंत काय शोक किरसी वेडया , सवििचया फलांचा ? || ३ || तात सवगववासी झाले , बंधू ये

वनात अतकयव ना झाले काही , जरी अकसमात मरण - कलपनेशी थांबे तकव जाणतयानचा || ४ || जरामरण यातून सुटला कोण पािणजात ? दःुख मुक जगला का रे कुणी जीवनांत ? वधवमान ते ते चाले मागव रे कयाचा || ५ || दोन ओडकयाची होते सागरांत भेट एक लाट तोडी दोघा , पुनहा नाही गांठ किणक तेिव आह बे ाळा, मेळ माणसांचा || ६ || नको आंसु ढाळु आता , पूस लोचनांस तुझा आिण माझा आह व े े ग ळ ा पवास अयोधयेत हो तंूराज, रंक मी वनीचा || ७ || नको

आगहाने मजसी परतवूं स वथव िपतृवचन पाळून दोघे होऊं रे कृताथव मुकुटकवच धारण किर , का वेष तापसाचा ? || ८ || संपलयािवना ही वषे दशोतरी चार अयोधयेस नाही येणे , सतय ह ि े त व ा र तंूचएक सवामी आता राजयसंपदचे ा|| ९ ||

पुनहा नका येउं कोणी दरू या वनांत पेमभाव तुमचा माझया जागता मनांत मान वाढवी तंू लोकी अयोधयापु िरचा || १० || गीत रामायण