प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

2

ई साहित्य प्रहिष्ठान

स दर करि आहे

प्रतिबबिंब

(गूढकथ )

लेतिक : मधू तिरग िंवकर

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

3

प्रतितबिंब

हे पसु्तक विनामूल्य आहे

पण फ़ुकट नाही

हे िाचल्यािर खचच करा ३ वमवनट

१ वमवनट : लेवखकाांना फ़ोन करून हे पसु्तक कसे िाटले ते कळिा

१ वमवनट : ई सावहत्य प्रवतष्ठानला मेल करून हे पसु्तक कसे िाटले ते कळिा.

१ वमवनट : आपले वमत्र ि ओळखीच्या सिच मराठी लोकाांना या पसु्तकाबद्दल अवण ई सावहत्यबद्दल साांगा.

असे न केल्यास यापढेु आपल्याला पसु्तके वमळणे बांद होऊ शकते.

दाम नाही मागत. मागत आहे दाद.

साद आहे आमची. हिा प्रवतसाद.

दाद म्हणजे स्ततुीच असािी असे नाही. प्राांजळ मत, सूचना, टीका, विरोधी मत याांचे स्िागत आहे. प्रामावणक मत

असािे. ज्यामळेु लेखकाला प्रगती करण्यासाठी वदशा ठरिण्यात मदत होते. मराठीत अवधक कसदार लेखन व्हािे

आवण त्यातून िाचक अवधकावधक प्रगल्भ व्हािा, आवण अखेर सांपूणच समाज एका नव्या प्रबदु्ध उांचीिर जात रहािा.

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

4

प्रतिबबिंब (pratibimb) (गूढकथ )

लेहिका : मधू तिरग िंवकर

Plot 13, Mangaldham, Pune 411038

सम्पकक - मोब इल व व्हॉट्सॅप – 09822208197

ई मेल -- madhushirgaonkar@gmail.com मुिपृष्ठ : स धन तिरग िंवकर व कनक जोिी

या पुस्िकािील लिेनाचे सर्व िक्क लेहिकेकड ेसरुहिि असून पुस्िकाचे ककिं र्ा त्यािील अिंशाचे

पुनर्ुवद्रण र्ा नाट्य, हचत्रपट ककिं र्ा इिर रुपािंिर करण्यासाठी लेहिकेची लेिी परर्ानगी घेण े

आर्श्यक आि.े िस ेन केल्यास कायदशेीर कारर्ाई (दिंड र् िुरुिंगर्ास) िोऊ शकिे.

This declaration is as per the Copyright Act 1957. Copyright protection in India is available for any literary, dramatic, musical, sound recording and artistic work. The Copyright Act 1957 provides for registration of such works. Although an author’s copyright in a work is recognised even without registration. Infringement of copyright entitles the owner to remedies of injunction, damages and accounts.

प्रकाशक :ई साहित्य प्रहिष्ठान

www.esahity.com

esahity@gmail.com

प्रकाशन : १५ जून २०१९

©esahity Pratishthan®2019

• हर्नारू्ल्य हर्िरणासाठी उपलब्ध.

• आपले र्ाचून झाल्यार्र आपण ि ेफ़ॉरर्डव करू शकिा.

• ि ेई पुस्िक र्ेबसाईटर्र ठेर्ण्यापुर्ी ककिं र्ा र्ाचनाव्यहिररक्त कोणिािी र्ापर

करण्यापुर्ी ई -साहित्य प्रहिष्ठानची लेिी परर्ानगी घेणे आर्श्यक आि.े

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

5

लेहिकेची ओळि

सौ र्ध ूहशरगािंर्कर ,र्य ५३र्रे्ष .

पेशाने फार्ावस्युरटकल टे्रनर आहण कन्सल्टिंट .

पिी, सासू सासरे, दोन र्ुले र् आईर्डील यािंच्यासि गेली २७ र्रे्ष पुण्याि र्ास्िव्य.

पन्नासाव्या र्र्षी लेिनास सुरर्ाि केली. लिेन करिानाचा आनिंद सर्ावि र्ित्र्ाचा आहण

र्ाचकािंची दाद िी सगळ्याि र्ोठी पार्िी असिं र्ानिे.

र्ाचिा र्ाचिाच लेिनाची सुरर्ाि झाली. जर्ळपास ३० लघकुथा, पाच दीघवकथा, अनेक

लहलि लिे, र् सध्या एका कादिंबरीचे लिेन सरुू आि.े

E mail : madhushirgaonkar@gmail.com

Mobile number: 9822208197

mailto:madhushirgaonkar@gmail.com

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

6

मनोगि

आयुष्य वह िच असििं, जसिं आपलिं िसिंच बऱ्य च इिर िंचिंही. सगळय िंची आयुष्यिं

आपल्य ल ददसि न हीि पण मध्येच कधीिरी आपल्य अततित्व ची ज णीव करून दिे ि.

ही कथ तलहीि न असेच क ही तवच र मन ि घोळि होिे. अिंधश्रद्ध नस वीच

एि द्य गोष्टीतवषयी, पण अि अततित्व िंन सरसकट न क रू नय ेअसिं व टििं.

कथ सिंपूणक क ल्पतनक आह,े पण त्य म गच तवच र, त्य स ठी केलले अभ्य स, सिंपूणक

िर आह.े

भयकथ य प्रक र ि मोडण री ही कथ , पण िरीही ि स्त्रिदु्ध ररिीने य सगळय च

तवच र करण्य च प्रयत्न केल य.

प्रक तिि होण री ही म झी पतहलीच दीघककथ . िुमच्य पयंि इ स तहत्यने

पोहोचवण्य चे ठरवले य स ठी मी इ स तहत्य ची ििि: आभ री आह!े

पन्न िी ग ठेपयंि कधीच लिेन च तवच र नव्हि आल म झ्य मन ि.

श्री तप्रयदिकन मनोहर य िंनी तथ पन केलले व श्री तमबलिंद केळकर य िंनी मल आमिंतिि

केलेल्य ‘म झ मर ठीच बोल’ (म मबो) य फेसबुकवरच्य समुह मुळे प्रथम लेिन ल सुरूव ि

झ ली. हळूहळू म मबोच्य सिि प्रोत्स हन दणे ऱ्य सदतय िंमुळे तलतहिी झ ले. त्य मुळे ही

पतहली दीघककथ मी म मबो समुह ल समर्पकि करि आह.े

आमचे द द , डॉ. तववेक दिेप िंड ेय िंनी वेळोवेळी ददलेल्य मौतलक सूचन , अतभप्र य

य िंमुळे मल लिेन ि अनेक सुध रण करण्य स व व तमळ ल .

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

7

तगरीि गोगटे य ने वेळ ि वेळ क ढून मुदिि िोधन केल्य ने य कथेिले बरेच दोष

कमी झ ल ेआहिे. इिर अनेक ब बिीिही त्य चे अमूल्य सहक यक ल भले.

सौ. तप्रय स ठे तहने वेळोवेळी ल गेल िी मदि केली.

म झी कन्य स धन तिरग िंवकर व म नसकन्य कनक जोिी य दोघींनी म झ्य

मन िील ‘प्रतिबबिंब’ क गद वर तचि रून य कथले एक वेगळ च आय म ददल .

लेिन ह ेएक अत्यिंि वेळि ऊ क म आह.े म झ्य एकि कुटुिंबपद्धिीिील कुटुिंतबय िंनी

ह वेळ मल उपलब्ध करून ददल .

सौ. अचकन बोरोटीकर तहने ई स तहत्यतवषयी म तहिी ददली, तिचेही मन:पूवकक

आभ र!

नवलेिक िंचे लेिन योग्य सिंतक र िंसह योग्य व चक िंपयंि पोहोचवण्य ची ई स तहत्य

ची िळमळ, सहज सोपी क यकपद्धिी, आतण त्य स ठी घेि असललेे कष्ट ह ेफ र कौिुक तपद आहिे.

त्य स ठी त्य िंचे पुनश्च आभ र !

आज म झी ही पतहली दीघककथ व चक िंसमोर ठेवि न मल अत्यिंि आनिंद होि आह.े

मधू तिरग िंवकर

E mail : madhushirgaonkar@gmail.com

Mobile number: 9822208197

mailto:madhushirgaonkar@gmail.com

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

8

म झी ही प्रक तिि होण री पतहली दीघककथ ,

जय िंच मुळे मी तलतहिी झ ले त्य

'म झ मर ठीच बोल'

य समूह च्य सिि उत्तेजन दणे ऱ्य सवक सभ सद िंन अपकण

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

9

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

10

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

11

प्रतिबबिंब

भ ग १

िेवटी किीिरी आठवड्य भर ची सटु्टी क ढून यि आतण ज ई तिवपुरीस आपल्य

जुन्य सिंतथ नी ज यल तनघ ले. र वस हबे ज ऊनही च र मतहन ेहोऊन गेलेल.े वदकल चे दह द

फोन येऊन गेल.े पण यिच्य क म च्य व्यतििेने फुरसि तमळि नव्हिी.

िेवटी वदकल ने आि आल न हीि िर सवक सरक रजम होईल आतण निंिर क हीच

ह िी ल गण र न ही अस ेतनकर चे स िंगि च ज ण्य तिव य पय कयच उरल न ही. यिच्य मिे

िसेही तिथ ेजुन्य पुर ण्य व तिुतिव य क ही नव्हिेच.

वदकल स स िंगून तवकून ट क व ेअसे त्य ने बोलूनही द िवले पण ज ि न स सऱ्य िंनी

दह वेळ ज ईस एकद िरी तिवपुरी ज ऊन य व ेमग जो व टेल िो तनणकय घ्य व असे परोपरीने

कळवळून स िंतगिलेल े तिच्य मन िून ज ईन . िेवटी तिने कसेिरी यिल िय र केल े आतण

ज ण्य स ठी दोघ ेतनघ ले िर होिे. क ही अिंिर गेल्य वर यिल सिि क म चे फोन येऊ ल गल े

मग ज ईने ग डीचे चक्र ह िी घेिले. गुगलभ ऊ ह ि िी होिेच त्य मुळे फ रस प्रश्न नव्हि . ग डी

च लवि न नेहमीप्रम ण ेज ईची ििंिी ल गली.

स ि वष ंपूवी उच्च तिक्षण घेऊन ज ई नोकरीस ठी अजक करू ल गली. बहुिेक

मुल ििींमध े तनवड व्ह यचीच पण तहल क ही न क ही िटक यचे. मग एक ददवस यिच्य

फमकमधून मलु ििीस ठी बोल वणे आले. ज ई मलु ििीस ठी गेली िी नोकरीि रुजू होऊनच

परि आली. तिच्य डडॅन आश्चयकच व टले. पण फ र व ट पह वीच ल गली न ही. बोलघेवड्य

ज ईच्य िोंडून नेहमीप्रम णे ददवसभर च वृि िंि ऐकि न च फमकपेक्ष फमकव ल्य नेच तिच्य मनी

घर केल ेआह ेह े त्य च ण क्ष तपत्य च्य लगेच ध्य नी आले. नोकरी सरुू झ ली. प्रथमदिकनी

आकषकण चे रोजच्य सहव स ने प्रेम ि आतण पढु ेदोन वष ंनी तवव ह ि रुप िंिर झ ल ेिेव्ह ह े

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

12

होण ेअटळच होिे अस ेत्य दोघ िंन ओळिण ऱ्य सव ंन च व टल.े रुब बद र व्यतिमत्त्व च यि

आतण न जूक, आकषकक, तम टक ज ई एकमेक िंन अगदी अनुरूप होिे.

र वस हबे मोठ ि लेव र म णसू. सिंतथ तनक पुि असूनही आधुतनकिेची क स धरि,

तवि: िहर िसेच ग वी दोन्हीकड े व तिव्य ठेवि, सिंतथ न च्य िेिजतमनीिून सोनिं तपकवून

दरवषी उत्पन्न ि भरच घ लि गेल.े पण मग यिची आई अध्य क सिंस र िून अवघ्य च र

ददवस च्य ि प चे तनतमत्त होऊन गेली. यि िेव्ह िहर ि हॉतटेलमधे र हून तिकि होि .

र वस हबे िंनी हळूहळू इथल ग ि गुिंड ळून िहर ि क यमच्य व तिव्य स ठी ज ण्य ची िय री

सुरू केली. यिचे तिक्षण सिंपल्य वर त्य ने िहर िच ऑफीस थ टले आतण लके सह र वस हबे

िहरी क यमचे तथ तयक झ ल.े यिच्य लग्न निंिर अनेकद र वस हबे िंनी सुचवूनही आज ज ऊ

उद्य ज ऊ अस ेकरि ज ईस तिवपुरीस नेण ेर हूनच गेल.े यिची िे करण्य ची तनरीच्छ आईच्य

अक ली ज ण्य ने अस वी अस ज ईच कय स होि . म्हणून तिनेही कधी फ र आग्रह धरल न ही.

र वस हबे एकटेच वष किून एक दोन वेळ ज ऊन तिथली व्यवतथ ल वून येि. सह मतहन्य िंपूवी

अच नक त्य िंन पक्ष घ ि झ ल आतण िे ही थ िंबले. अवघ्य दोन मतहन्य ि, उिंच पुर म णसू

होत्य च नव्हि झ ल . िहरी औषधोपच र, प्रमेळ सून अस ेअसूनही र वस हबे िंनी मन नेच

जगण्य ची इच्छ च सोडून ददल्य मुळे की क य जीवनजयोि म लवलीच. परिंिु य दोन मतहन्य ि

दकत्येक वेळ त्य िंनी ज ईस तिवपरुी ज ऊन येण्य बद्दल बज वून बज वून स िंतगिले. स सऱ्य ची

ही अिंतिम इच्छ पूणक कर यचीच असे तिने मनोमन ठरवल.े

समोर आगग डीचे बिंद फ टक ल गले ििी ज ईने ग डी थोडी अतलकडचे थ िंबवली.

उिरून दोघ िंनी चेहऱ्य वर प णी म रून, थम कसमधील कॉफी आतण सॅंडतवचच सम च र

घेिल .फोनची रेंज नसल्य ने यिचे क म आपसकूच थ िंबल.े त्य ने चक्र ची सुिे आपल्य ह िी

घेिली. ि स भर ि तिवपुरीची हद्द ल गली. ज ई कुिुहल ने ब हरेच पररसर न्य ह ळू ल गली.

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

13

लह नसिंच पण टुमद र ग िंव. जवळप स सगळीच ध ब्य ची घरिं. क्वतचि क ही

दमुजली. बहुिेक सवक घर िंन कोयनेलची कुिं पणिं. द र िी छोटी मोठी फुल िंची झुडपिं. बहुिेक

सगळय घर िंन जर भडक रिंग नीच रिंगवलेलिं. बभिंिींवर घर िील तस्त्रय िंनी वेलबुट्टी रिंगवलले्य .

रिंग जर भडक असल े िरी रिंगसिंगिी आकषकक, त्य मुळे उठून ददसण री. दरव जे ठर तवक

कम नीव ले. एकिं दरच िो घर िंच वेगळ ब ज ज ईल अतििय आवडल . प हि प हि ग डी

व ड्य च्य द र ि पोहोचली. व ड कसल एक छोटेि नी दकल्ल च िो. च री ब जूिंनी ब हरेून

उिंच बभिंि ब िंधून घेिललेी. य बभिंिीिच समोरच्य ब जूल िीन म णूस उिंचीच भल मोठ

दरव ज आतण त्य िच एक लह न ददिंडी दरव ज . ग डी दरव ज प िी आली. वदकल आतण

तिव , त्य िंच जुन नोकर ब हरेच थ िंबलले.े ग डी ब हरेच ल व वी अस ेवदकल ने सुचवल ेक रण

एवढ मोठ दरव ज एकट्य तिव ल य वय ि उघडणे िक्य नव्हिे. तिव ने मग ददिंडी दरव ज

उघडल . उघडि न त्य च करक करक आव ज झ ल . एि द्य हॉरर दफल्मचे िुटींग मति होईल

इथे असे ज ईल व टल.े

"छोटे धनी,

ददव णि न , अन्

ि लच्य झोप यच्य

िोल्य , क ल स फ करून

घेिल्य ि. रिम तयल

यवड्य ि मिंग गरम गरम

भ कर अन् सुकिं तपटलिं घ्य

तजवून. दमल अस ल,

व ईच इसर िंिी ग्य .

दपु रच्य निं मिंग व ड द विो दफरून. दकल्ल्य आनल स न्हविं?"

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

14

यिने म न डोल वली. य तिव च्य ि िंद्य वर बसून लह नपणी अनेकद ग वचक्कर

म रल्य चिं त्य ल आठवि होििं. तिव चिंही आि वय झ लिं होििं. प ठीि व कल होि च िंगल च.

त्य ने तिव ची, घरच्य िंची तवच रपूस केली, िेवढ्य नेच तिव गतहवरल . उद्य येिो असिं स िंगून

वकील तनघून गेल . "मी ह य तहििंच भ ईर" असिं म्हणून य दोघ िंन ददव णि न्य ि सोडून िो

ब हरे गेल . भल मोठ चौरस कृिी ददव णि न . ददव णि न्य ची रचन वेगळीच होिी. त्य ि

िीन रठक णी वेगवेगळी बैठकीची व्यवतथ होिी. एके रठक णी स गव नी ददव ण, ग द्य लोड

िके्क अस स ध रण १०-१५ लोक िंन बसि येईल अस ज म तनम , िर एकीकड े चक्क

ग द्य तगरद्य िंची, भ रिीय बैठक. समोर ज जम, तजथे एक च वेळी २५-३० म णस ेबस ूिकली

असिी. एक कोपऱ्य ि तजन्य च्य ब जूल एक गोल टेबल, च र कोरीव क म केलले्य िुच्य क,

अिी कोझी िीनच र जण िंस ठीची सोय. ‘इथ ेबसून रोज आपले स सू स सरे दपु रच चह पीि

असिील क ?’ ज ईच्य मन ि तवच र आल . जतमनीवर जुन ग तलच पसरलेल होि . त्य िली

धूळ म ि न क ल ज णवि होिी. बभिंिींच ही रिंग उड ल होि . पूवीच्य क ळी त्य वर सोनेरी

वि कचे नक्षीक म अस वे असे व टि होिे.

सगळय ि लक्ष वधेून घेि होत्य त्य पूवकज िंच्य मोठमोठ्य िसतबरी. अगदी यिच्य

ि परपणजोब िंप सून सव ंच्य िसतबरी होत्य . आधीच्य तचिक र ने क ढलेल्य , िर निंिरच्य

छ य तचि िंच्य . एक बभिंिीवर नवर ब यकोच्य िरुणपणीच्य आतण दसुऱ्य बभिंिीवर फि

पुरुष िंच्य म्ह ि रपणीच्य . ज ईल मोठिंच नवल व टलिं. ‘म्हणजे र ण्य िंनी म्ह ि रिं झ ल्य वर

फोटोच न ही क ढ यचे की क य? फि िरुणपणीचेच क य फोटो? एक बभिंिीवर प्रत्येक कुटुिंब च

फोटो, िो ही र ण्य िरुण, आतण मलु ेि न्ही असि न च . गम्मिच आह ेमोठी.’ तिने तिव ल

बोल वून न विं तवच रून घेिली फोटोिील व्यिींची.

“हे्य भ ऊस ब पयल ेर जे, मिंग हे्य अप्प स ब, हे्य द द स ब आन् हे्य र वस ब िुमचे

स सरे, हे्य ध कले धनी”

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

15

असिं म्हणून त्य ने एक कौटुिंतबक फोटोिील लह न मुल च फोटो द िवल . ज ईल

हसू आलिं. मग यि ब हरे गेल अिंगण ि आतण ज ई बसली त्य नक्षीद र िुचीवर. अि च बसि

असिील य र ण्य . िेवढ्य ि तजन्य वर लक्ष गेलिं तिचिं. एक गोरीप न, मोठ ल्य डोळय िंची,

टोपपदरी लुगडिं नेसलेली, न क ि मोरणी, डोळय ि क जळ, कप ळ वर मोठिं कुिं कू, प य ि पट्टय ,

एकिं दर निरेल ब ई उभी होिी. तजन्य च्य कठड्य च्य पट्ट्य िंमधून तहच्य कड ेएकटक बघि.

'रिम अस वी क ही?' ज ई मन ि म्हण ली. ज ई हसली प हून तिच्य कड ेपण िी न ही हसली.

एकटक पह ि र तहली. डोळे भ वरहीि. िेवढ्य ि द र उघडून यि आि आल म्हणून ज ई म गे

वळली. िेवढ्य ि िी गेली. अरे एवढ्य ि कुठे गेली? तजन चढण्य च आव जही न ही. मग तिव

आल , त्य च्य प ठोप ठ एक ब ई आली. लगबगीने दकचनकड ेज ि

"बेतगनी भ करी तपठलिं बनविु, भुक ल गल्य असिील न्हविं?" म्हण ली. अरे म्हणजे

ही रिम , मग िी कोण?

"तिव , सफ ईस ठी कोणी ब ई आली आह ेक म डीवर"

"न य ब , आनी, म डील कुलुपच ह य न्हविं क " ज ई, तवच र ि पडली.

"न ही, न ही, एक ब ई गेली न वर आत्त च. तजन्य ि प तहली मी तिल . चल बघुय ,

असेल वरच". तिव एकदम दचकल्य स रि झ ल .

"अविं न य वो वैनीस ब, मोटे म लक ज ि न कुलुप ल वून गेलिे. कोन उगडिंल?

दकल्लीच न्ह यिर". तिल तिव च च सिंिय आल .

"चल म झ्य बरोबर बघ ूआपण" असिं म्हणून िी िर िर तजने चढू ल गली. तिव

“अविं थ िंब अविं थ िंब ” म्हणेपयंि वर पोहोचलीसुद्ध . तजन्य िून वर गेल्य वर उजव्य ह ि ल

एक मोठ दरव ज होि . त्य ल ब हरेून भल मोठ कडी कोयिंड होि , भलिं मोठिं कुलुपही

ल वललेिं होििं. ज ईल सव कि आश्चयक िेव्ह व टलिं जेव्ह त्य द र वर, कुलपु वर भरपरू ज ळय ,

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

16

जळमटिं, धूळ, स ठलेली ददसली. दकत्येक

मतहन्य ि तिथे कोणी आलिंही नस विं

क रण जतमनीवर स ठलेल्य धुळीि

तिल फि तवि:च्य प य िंचे ठस े

उमटललेे ददसल.े ज ई भरभर तजन

उिरून ि ली आली. तिल तिव

क हीिरी ि लच्य आव ज ि यिबरोबर

बोलि न ददसल . तहल प हून दोघेही

गप्प झ ले.

"अरे कुठे गेली िी? व ड्य ि

बघ असेल इथेच. फ र वेळ न ही रे

झ लेल ". ज ई जर वैि गूनच म्हण ली.

तिव ल क य बोल विं

कळेन . मग यिने िणू करि च िो ज ई आतण यि सोबि व ड्य च्य ि लच्य िोल्य , म गचे

पुढचे अिंगण, सगळे दफरून आल . िी ब ई कुठेच नव्हिी.

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

17

भ ग २

परि येऊन दोघ ेजेवल ेपण ज ईचे मुळीच जेवण ि लक्ष नव्हिे. तिल र हूनर हून िी

ब ई गेली कुठे ह च तवच र ि स दिे होि . दपु री पलिंग वर पडली, िरी तिची िी एकटक नजर

ज ईच्य डोळय िंसमोरून ज ईन . िेवटी ज ई उठली आतण परि त्य च िुचीि येऊन बसली.

तिल आि त्य म डीवरच्य द लन िंन प हण्य ची आस ल गली. दकल्ल्य यिकड ेहोत्य . तिव

आतण रिम तजन , दरव ज स फ करून घेि होिे. स फसफ ई झ ली. रिम ने चह केल . मग

सगळेच वर आल.े यिने च व्य क ढून तिव च्य ह ि ि ददल्य . प्रथम एक च वी तिव ने पूणक

दफरवून ब हरे क ढली. मग दसुरी, निंिर तिसरी. चौथी च वी पूणक दफरवल्य निंिर िट्कन कुलूप

उघडल.े तिव ने कडी क ढून दरव ज हळूहळू हलवून मग एक धक्क्य ि उघडल . द र िच

भरपूर ज ळीजळमटिं भरली होिी. सगळेच थोड ेम गे सरकले. रिम ने पदर िोंड ल ल वि

क पड ने सवक स फ केल.े मग सवकजण आि तिरल.े ि लच्य ददव णि न्य च्य तनम्म एक हॉल

होि . मधोमध एक अिंड कृिी टेबल आतण ब जूने दह िुच्य क होत्य . त्य वरचे क पड तिव ने

ब जूल केले. ज ई पह िच र तहली. अत्यिंि न जूक अि कल कुसरीचे ल कूडक म केल े होिे

टेबल ल आतण िचु्य ंन ही. जर लह न असििं िर सरळ उचलून घरी नेलिं असििं अस तवच र

तिच्य मनी आल . हॉलमधून िीन िोल्य िंचे दरव जे ददसि होिे.

यि त्य िोल्य िंकड ेवळल . पतहली िोली ऑफीसची अस वी. तलतहण्य च डतेक वगैरे

स म न होििं. लह नच होिी ही िोली. दसुरी र वस हबे िंची, पय कय ने व ड्य िील प्रमुि पुरुष ची

अस वी. भल मोठ पलिंग, ज ळीद र, सुिंदर तवणक म ची परिंिु जुनी मच्छरद णी कम पडद ,

पलिंग वर आच्छ दलले होि . पुण ककृिी ददस वी अस आरस होि . िीन भलीमोठी तिसवी

कप टिं होिी. तिसरी िोली उघडली. ज ई आि गेल्य गेल्य च तिल एक अन तमक ओढ ज णवली.

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

18

िी आि आली. छोट स पलिंग, ििीच सुिंदर पण जुनी मच्छरद णी, छोटसिं ड्रसेींग टेबल आतण

त्य वरच सुिंदर वलेबुट्टीने सजवलेल आरस . आश्चयकक रकररत्य य िोलीि धूळ मुळ िच कमी

होिी आतण िो आरस िर नव्य स रि ददसि होि . अतििय सुिंदर अि कोरीव क म ने

सजवलले िो आरस . प ह ि क्षणीच ज ई जण ूत्य च्य प्रेम िच पडली.

"आपण ह आरस घेऊन ज ऊ". िी पट्कन म्हण ली.

"क हीिरीच क य, आपल्य मॉडनक घर ि, मॉडनक फर्नकचर बरोबर ह दकिी ऑड

ददसेल? आतण ठेवण र िरी कुठे ह ेएवढिं मोठिं ड्रबेसिंग टेबल?"

"िे बघ,ू मी क ढीन क हीिरी म गक, पण ह आरस आपण न्य यच च," ज ईने हट्ट

धरल .

"बघ"ू, एवढेच बोलून यि ब हरे पडल .

तिव आतण रिम ही त्य च्य प ठोप ठ गेले. ज ई तिथेच रेंग ळली. आरि च्य जवळ

ज ऊन त्य ि तवि:ल तनरिि त्य च्य कोरीव क म वरून ह ि दफरवि र तहली. बर च वेळ

झ ल , सिंध्य क ळ व्ह यल आली िरी ज ई अजून ि ली आलीच न ही म्हटल्य वर यि वर आल ,

िेव्ह ज ई अजून तिथेच आरि समोर बसलेली ददसली. जवळ गेल िर तिचे लक्ष न ही अस े

त्य च्य लक्ष ि आल,े म्हणून त्य ने ि िंद्य ल ह ि ल वून हलवल ेिेव्ह कुठे ज ई भ न वर आली.

एि द ेसुिंदर तवप्न पह ि अस वे आतण मधेच कुणी ज गे कर वे िसे तिचे झ ले.

डोळय ि एक वेगळीच चमक, ओठ िंवर हसू, असे तिने यिकड ेप तहल ेिेव्ह त्य ल

लग्न पूवी प्रथम प तहललेी आतण मन ि घसुललेी ज ई आठवली.

“क य मॅडम, कुठे हरवल ि, येवढ आवडल ह आरस की आमच ही तवसर पडल ?”

असे म्हणून हसि हसि त्य ने तिल ह ि ल धरून उठवले. दोघिं ि ली आली. पण िोलीिून

ब हरे पडि न ज ईने परि एकद आरि कड ेनजर ट कली, जण ूआरि ल स िंगून गेली "आलेच".

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

19

ि ली आल्य वर तिल रिम ददसली ििी िी दपु रची ब ई आठवली. तिने रिम ल

तवच रल्य वर िी क वरी ब वरी झ ली आतण "ब पून इच र त्येच स िंगत्य ल" असिं म्हणून

सटकली. आि म ि ज ई इरेल च पटेली. तिने तिव ल ह क म रली. तिव आल िसिं तिने

त्य ल त्य ब ईबद्दल तवच रलिं.

िो च चरि म्हण ल , "वैनीस ब बेतगनिं क मिं उरक आन् सुकरूप िहर ल ज व

झ लिं.”

मग म ि ज ईच प र चढल च. "मी तवच रिेय क य िू बोलिोस क य? मल तपष्ट

स िंग कोण आह ेिी ब ई? आतण आपल्य व ड्य ि क य करिेय?"

यि पट्कन मधे पडल . म्हण ल "ज ऊ द ेन ज ई, असले कोणीिरी. गेलीय न

आि ".

"अरे, गेली म्हणजे? कुठे गेली ? हवेि तवरघळली म्हण यची क ? "

"व्हय वैतनस ब, िसिंच म्हन चिं. िुमी िहर िल्य , िुमच इतव स न य बस यच , पर

ह्य व ड्य ि पूवी बी ददसली िी आन् मग भरुक न्ह यिी ज ली. सगळे स िंग चे पर थोरल्य वैतनस ब

इतव स न्हवत्य रठवि. मिंग त्य न ददसली येक ददस, त्य ददस ल जे ह िरून धरलिं त्ये हुटल्य च

न्ह ईि. म्हनून म्हनिो बेतगनिं ज िहर ल , सकुरूप ऱ्ह तथििं. तहििं क य न य बग , समि न

ज लय तनतििं. आतमबी य यल घ बरिूय. आि िुमी येन र म्हनून स िंग व आल िव न वील ज

ज ल . सफ ईस ठीबी कुनी य य बगि न्ह ईि".

ज ई प्रचिंड सिंि प ने ज गेवरून उठली. "मिू कस रििं बोलू नक क हीिरी. िी ब ई

मल ददवस ढवळय तपष्ट ददसली इथ ेतजन्य ि. चेहर आठविोय न मल तपष्ट".

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

20

"पन् घटकेि न्ह यिी बी ज ली न्हविं? ह य क असिं घटकेि न्ह यसिं व्ह य ल ज ग ?

िुमीच बतगिलिं की वर कसिं भक्कम कुलुप व्हििं िे. वैतनस ब, ध कल्य धन्य न आिंग ि िंद्य वर

िेळवल य म्य . त्य न , िुम ल क य व्ह य नगिं म्हनून स िंगिूय. ऐक य म्ह ि ऱ्य चिं".

ज ईच अथ किच अतजब ि तवश्व स बसल न ही. पण तिव िोटिं बोलिोय असिंही

व टेन . मग तिने ि त्पुरि िो तवषय थ िंबवल . र िीची जेवण ेउरकून रिम आतण तिव तनघून

गेले. ”र मप ऱ्य ल च यिूे जी” असिं स िंगून गेल . जेमिेम नऊ व जल े असिील, ि िंिि म ि

मध्यर िीस रिी होिी. यि लपॅटॉपवर क म करि बसल . ज ई, बरोबर आणलेलिं पुतिक क ढून

व चण्य च प्रयत्न करू ल गली. िेवटी किं ट ळून पुतिक बिंद करून डोळे तमटून पडून र तहली. क ही

वेळ निंिर तिल अच नक ब हरे कसली िरी च हूल ल गली म्हणून िी उठून ब हरे आली. बघि े

िर िीच ब ई, तजन्य ि प ठमोरी वर ज ि होिी. ज ई ओरडण रच होिी, पण मग, तिच्य म गे

ज ऊन पह वे कुठे ज िे, क य करि ेअसिं म्हणून हळूहळू तिच्य म गून तनघ ली.

िी ब ई एक एक प यरी चढि वर तनघ ली, ज ई तिच्य म गे. वर गेल्य वर िी

स वक ि वरच्य िोल्य िंकड ेवळली. सरळ आरि च्य िोलीि ज वू ल गली, म गोम ग ज ई.

दरव ज पयंि गेली, मग थबकून आि गेली. प ठोप ठ ज ई होिीच. िी आरि समोर ज ऊन उभी

र तहली. ज ई तिच्य म गे अगदी थोड्य च अिंिर वर होिी. मग िी स वक ि वळली. ज ई तिच्य

अगदी समोरच उभी होिी. तिने ह ि पुढ ेकेल . क ही न बोलि ज ईच ह ि ह िी घेिल आतण

आरि च्य ददिेने च लि तनघ ली. िी आि आरि वर आदळण र असे व टि असि न च तिने

आरि ि प ऊल ट कल ेआतण ज ईसह िी आरप र गेली.

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

21

भ ग ३

सक ळी यिल ज ग आली िेव्ह ज ई िेज री नव्हिी. ब थरूममध े असले अस

तवच र करून िो कूस बदलून झोपल . पण मग त्य ल परि ज ग आली. ब थरूमचिं द र उघडिंच

होििं. त्य ने ददव णि न्य ि येऊन प तहलिं, तवैप कघर ि प तहलिं. ज ई कुठेच नव्हिी. मग त्य ल

अच नक वरच आरस आठवल . िो ध वि वर आल . प हिो िर, ज ई आरि वर म न टेकून,

जतमनीवर बसल्य ज गी झोपली होिी. त्य ने घ बरून, तिल ज गे करण्य स ठी, हलव यल

सुरव ि केली ििी हळूहळू तिने डोळे उघडले. अनोळिी चेहऱ्य ने तिने यिकड ेप तहले आतण िी

स वरून उठून बसली.

"अगिं इथ ेक य करिेस? दकिी घ बरलो मी. कधीप सून आहसे इथे? आतण अिी क य

अवघडून झोपलीस? " ज ई क हीच न बोलि हळूहळू उठून ि ली आली. प ठोप ठ यि.

"आपण आजच्य आज परि ज िोय". यि तनणकय घेऊन मोकळ झ ल .

"च लले, पण िो आरस न्य यच ."

"अगिं वेड ल गलय क िुल ? िे एवढिं मोठिं ड्रबेसिंग टेबल ठेवण र कुठे? "

"टेबल न ही नुसि आरस . तभव सुि र ल बोलवनू घ्य . िो दईेल सटुिं करून. त्य ल

म हीि आह ेसगळिं".

क ल मॅडमनी तिव कडून सगळी म तहिी आधीच क ढून ठेवललेी ददसिे. यिच्य

मन ि तवच र आल . तिव आल्य वर त्य ने सुि र ल बोल वून घ्य यल स िंतगिल.े िो चिंिलु

घेऊन आल . चिंिनेु टेबल म गून पुढून प हण्य स सुरव ि केली. यि आतण तिव त्य दोघ न वर

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

22

सोडून ग डीची सोय बघ यल गेल.े मग ज ईने त्य ल टेबल च ि लच ड्रॉवर क ढ यल

स िंतगिल . िो क ढल्य वर तबज गऱ्य ददसल्य आरि ल जोडण ऱ्य . चिंिनेू तिळे क ढि च

आरस टेबल प सून सुट झ ल . चिंिनेू स वक ि आरस मोकळ करून ज ईने स िंतगिल्य प्रम णे

ग दीवर ठेवल . "ह ि सरिी ग दी ब िंधूनच ट क आरि ल " तिने बज वले. ग दीसह आरस

िहरी ज ण्य स िय र झ ल . मोठ टेम्पो आणनू, त्य ि क गदपििं, आरस आतण इिर क ही

स म न भरलिं. सगळी कुलूपिं ल वून मिंडळी ब हरे आली. यिने सरक री क गदपि िंवर सह्य करून

झ ल्य च होत्य . आि ग्र हक िोधण्य चे क म वदकल वर सोपवून दोघ ेतनघ ले. ज ईल िरिंिर

आरि बरोबर टेम्पोनेच ज वेसे व टि होिे पण यि भडकल असि म्हणनू टेम्पोच्य ड्र यव्हरल

तिने आपल्य पुढ ेर हण्य स बज वल.े यि आपल्य पत्नीकड ेपह ि होि . म्हटलिं िर वेगळिं क हीच

न ही पण क हीिरी िटकि होििं ि स. स म न सह दोघे िहरी आपल्य घरी पोहोचल.े यिची

क म े त्य ची व टच पह ि होिी. िरिंिर ज ईचीही. पण िी आरि सोबि बसून र तहली. यि

क म ि पूणक बुड ल . तिने दसुऱ्य च ददविी सक ळी फर्नकचरव ल्य ल बोल वले. त्य च्य िी

बोलून आरि स ठी ज ग ठरवून ट कली. तिने तिच्य तटडीच्य द र ल , तजथ ेतिच बर चस

वेळ ज यच आतण िी एकटीच तिथे अस यची, त्य द र च्य आिल्य ब जुने आरस बसवून

घेिल . आि तिच्य जीव ि जीव आल . क रण आरस म्हणजे अततित्व च प्रश्न होि .

तिच्य ही आतण ज ईच्य ही!

यिच्य येण्य ची वेळ होि आली होिी. िी आरि समोर उभी र तहली आतण सरळ

च लि पलीकड े ददसेन िी झ ली. ज ई अलगद म गच्य िूचीि कोसळली. यि आल िेव्ह

त्य ल िी अिीच ददसली. िुचीिच झोपून गेलेली.

यि बचिंिेि पडल . त्य ने ज ईल हलवून ज गे करण्य च प्रयत्न केल , पण िी ग्ल नीि

होिी. अिंग ि भरपूर ि प भरल होि . मग त्य ने तिल प णी प जल ेिेव्ह जर तिल हुि री

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

23

आली. त्य ने तिल बेडरूममध ेआणून झोपवल ेआतण डॉक्टर िंन फोन केल . त्य िंनी र िी बघून

ज िो, ि प ज ति व ढल िर गोळी दणे्य स स िंतगिले. िो तिच्य जवळ बसून र तहल . गोळीने

ि प बर च उिरल . हळूहळू ज ईल एकेक गोष्ट आठव ूल गली. त्य र िी िी ब ई तिच्य ह ि ल

धरून आरि च्य आरप र घेऊन गेली. निंिर म ि तिने ज ईच ह ि झटकून ट कल . िी म गे

वळून आरि िून पतलकड े परि गेली. ज ई म ि त्य थिंडग र, तहरवट, बुळबुळीि अिंध र ि,

च चपडि, दकिीिरी क ळ धडपडि र तहली. न तिल क ही ददसि होिे, न कळि होिे. तिल

फि एकच ज णवि होिे िे ह ेकी आपण क ही झ लिं िरी ह र म न यची न हीय. क य व टे्टल िे

झ लिं िरी. आतण य एक तजद्दीवर िी परि यऊे िकली होिी. पण दकिी ददवस िी िग धरू

िकेल ह ेतिल कळि नव्हििं. तिल एक म ि नक्की कळलिं की ह ेजे क ही सगळिं होि होििं, िे फि

मन च्य प िळीवर होििं, तिच्य िरीर च त्य ि कुठेच सहभ ग नव्हि .

त्य ददविी व ड सिंपूणक सजवल होि . नव्य नेच रिंगरिंगोटी करण्य ि आली होिी.

भ ऊस हबे िुिीि होिे. बऱ्य च वष ंनी

व ड्य ल नवी म लकीण तमळण र होिी.

त्य िंच्य मुल ची, अप्प स हबे ची ब यको,

म्हणजेच, भ ऊस हबे िंची सून वय ि आली

होिी. व्य ह्य िंच िस तनरोप आल होि . आज

सूनब ई क यमच्य व ड्य वर र ह यल येण र

होत्य . एक मोठ्य जब बद रीिून मोकळिं

झ ल्य ची भ वन त्य िंच्य मन ि होिी. मिंडळी

पोचली. ररिीररव ज, पररव र िील इिर

तस्त्रय िंनी पूणक केले. भ ऊस हबे िंच्य पत्नीचे

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

24

अक ली तनधन त्य िंन फ र एकटे करून गेले होिे. पण मुल ल स विपण नको म्हणून त्य िंनी

दसुऱ्य लग्न च तवच रही मन ि आणल नव्हि . ररिीप्रम णे ग व िील कल विंिीण, सूनेची दषृ्ट

क ढ यल आली होिी. तिच्य बरोबर तिची उफ ड्य ची मुलगी िेविंि ही आली होिी. ि ली

क यकक्रम सुरू झ ल.े पुरूषमिंडळींची व्यवतथ वरच्य िोल्य िंमधे केली होिी. ि ली ब यक िंचे

क यकक्रम सरुू होिे. अप्प स हबे आपल्य िोलीि बसल होि . आज त्य ची पत्नी त्य स ििी

प्रथमच भटेण र होिी. इिक्य ि िेविंि त्य च्य िोलीि आली आतण तिने द र ल वून घेिल.े िी

सरळ अप्प स हबे च्य समोर येऊन उभी र तहली आतण तिने वस्त्रिं उिरवण्य स सरुूव ि केली.

िो प्रचिंड हबकल . "अगिं क य करिेस ह?े" असिं जवळप स ओरडल च.

िेविंि ही सिंि पूनच आली होिी. "क क लपयिं हचे गोड व टि होििं न . मल

क यमचिं आपलिं करण्य चिं आतमष द िवून आि सवि आणून बसवि होय म झ्य छ िीवर?"

"क हीिरी बडबडू नकोस. आजपयंि िुल क ही कमी पडलिं न ही, पुढहेी पडण र

न ही. कल विंिीण आहसे ह े तवसरू नकोस." असिं म्हणून िो िर िर िोलीच्य ब हरे ज वू

ल गल .

ििी िेविंि इरेल पेटली. "अश्िी अध्य क कपड्य ि ब हरे येऊन िम ि करीन" तिने

धमक वल.े

अप्प स हबे ने तिल तझडक रले आतण िर िर ब हरे तनघून गेल . भ ऊस हबे

िेज रच्य िोलीिून सवक ऐकि होिे. िे आिील दरव ज उघडून आि आल.े त्य िंनी र ग ने बेफ म

ब हरे ज ण ऱ्य अधकवस्त्र िेविंि स, ह ि ल धरून आि िेचल.े नकळि घडलले्य य प्रक र ने

िी धडपडली आतण दोघिं ि ली पडली. भ ऊस हबे िंन प हून प्रथम भीिी, मग र ग, अि अनेक

भ वन िंनी िी बेफ म झ ली. ओरडण्य स तिने आ व सल पण त्य चक्षणी भ ऊस हबे नी तिच च

पदर तिच्य िोंडी कोंबल . अनेक वष ंनिंिर झ लेल स्त्रीच ह अस तपिक त्य िंन बेभ न करून

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

25

गेल आतण त्य िंच्य ह िून नको िे घडले. िेविंि ह िप य झ डि र तहली पण तिच तवरोध दबुळ

होि गेल .

भ ऊस हबे भ न वर आले िेव्ह िी तनपतचि पडली होिी. डोळे सि ड उघड.े त्य िंनी

तिल हलवल े पण िोंड ि कोंबलले्य पदर ने गुदमरून तिच केव्ह च मृत्य ू झ ल होि .

भ ऊस हबे िंन दरदरून घ म फुटल . क हीिरी लगेच करणे तनकडीचे होिे. पण क य ह ेत्य िंच्य

घ बरलले्य बदु्धीस समजेन . िे धडपडि उठले. प्रथम दरव ज बिंद केल . िेविंि चे िव हळूहळू

ओढि आरि च्य कप ट पयंि आणल े आतण कप ट ि कसेबसे कोंबले. मग घ ईघ ईने िोली

पूवकवि केली. तवि:चे कपड ेठीकठ क केल ेआतण परि एक नजर िोलीभर दफरवली. त्य िंची नजर

सजवलले्य पलिंग कड ेगेली. प्रचिंड अपर धी भ वनेने त्य िंन घेरले. पण तवच र करि बस यल

वेळच नव्हि . त्य िंनी कप ट स कुलूप ल वल.े मग िोलीस कुलूप ल वल.े स वक ि सवक बसल े

होिे िेथे आले. ि लच क यकक्रम सिंपिच आल होि . जेवण चे बोल वणे आले. सवक ि ली आल.े

कल विंिीणीस तिच मोबदल ददल ििी िी परि तनघ ली. िेविंि कुठे ददसेन . िी तिल िोध ू

ल गली. ‘कुठे गेली?’ पण थोर मोठ्य िंच्य गडबडीि तवच र यचिं िरी कोण ल ? तभव सुि र

ददसल , त्य ल म्हण ली ‘ददसली िर द ेल वून घर कड.े’ िो ‘बरिं’ म्हण ल . इकड ेनव्य नवरील

सजवून िय र केली गेली. सगळे गेल्य वर तिल दधु च पले घेऊन वरच्य , अप्प स हबे च्य

िोलीि प ठवण्य ि आले. अप्प स हबे स्त्रीसिु स नवि नसल िरी नव्य नवल ईने नव्य

वधुकड ेआकर्षकल गेल . दोघ िंची पतहली र ि रिंगि गेली आतण आरि पलीकड ेिेविंि च्य तनजीव

डोळय िंमधून आग बरस ू ल गली. सिंि प, मत्सर, द्वषे, सूडभ वन य सवक ज ळण ऱ्य द हक

भ वन तिच्य डोळय िून आग ओकि होत्य . त्य च तवष री नजरेने िवेिंि ने आरि िून वळून

ज ईकड े प तहले. इिक वेळ तसनेम प्रम ण े आरि ि भ न हरपून सवक घटन प हण री ज ई

दचकून भ न वर आली. एक च वेळी सप कस रिी थिंड सिंवेदन तिच्य िरीरभर दफरली आतण

तिल दरदरून घ म फुटल . व ड्य िल्य तजन्य िली भ वन रहीि नजर, तिल आरि पलीकड े

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

26

नेि न ची तनर्वकक र िुनिी नजर आतण आत्त ची ही भय नक ज ळण री तवि री नजर! भयिंकर

होििं ह ेसगळिंच. तिची नजरही आतण प तहललेी घटन ही. क ही कळ यच्य आि ज ई तटडीमधून

हलेप टि ब हरे आली आतण बेडरूममधे पलिंग च्य कोपऱ्य ि अिंग चिं मुळकुटिं करून थरथरि

बसून र तहली. तवप्न आतण सत्य च्य सीम रेषेवर िी हलेक वि होिी. क य होििंय ह ेकळण्य च्य

पलीकड ेिी गेली होिी. डोकिं सून्न झ लिं होििं. बर च वेळ असिं बसून र तहल्य वर ज ई हळूहळू

उठली. दकचन मध ेज ऊन गट गट प णी प्य यली. िरीर तचप ड स रििं व टलिं तिल , जीवनरस

कुणीिरी तपळून घेिल्य स रििं. सक ळी यि ब हरे पडल्य बरोबर िी तटडी मधे गेली होिी. द र

पुढ ेकरून िुचीि बस विं म्हणून द र ल , पय कय ने आरि ल ह ि ल गल आतण बटन द बून

टीव्ही च पडद ऑन व्ह व िस तचिपटच सुरू झ ल . आि यि य यची वेळ झ ली होिी पण

ज ईच्य पोट ि अन्न च कणही सक ळप सून गेल नव्हि . जे घडि होििं िे एक च वेळी प्रचिंड

ओढीने आपल्य कड े िचेण रिं पण त्य चवेळी ज ईल तवि:च्य अततित्व च्य च सुरतक्षििेची

तभिी व ट वी असिं होििं.

बघि बघि ज ईल हुडहुडी भरली आतण ि प आल . िी बेडरूममधे ज ऊन तनजून

र तहली. यि आल्य वर म ि त्य ने ि बडिोब डॉक्टर िंन फोन केल . त्य िंनी डोक्य वर पट्टय

ठेव यल स िंतगिल्य . गोळीही घेण्य स स िंतगिले. दसुऱ्य ददविी तिच्य सवक च चण्य करण्य ि

आल्य . वैद्यदकय च चण्य िंमधून क हीही रोग न ही ह ेतसद्ध होि होिे. स ध व्ह यरल दफवर आह,े

होईल कमी अस ददल स डॉक्टर िंनी ददल .

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

27

भ ग ४

दसुऱ्य ददविी यिच्य महत्व च्य तमटींग्ज होत्य . ज ईने त्य ल आग्रह ने ज यल

ल वल.े मी बेडवरून उठण रच न ही अस तनव कळ ही ददल .

दसुऱ्य ददविी सक ळीच नवर नवरीस दवेदिकन स नेल.े स ि ठ ि स िंच प्रव स

होि . मिंडळी मुक्क म करून तिसऱ्य ददविी परिण र होिी. भ ऊस हबे िंनी प्रकृिी अतव त्य चे

तनतमत्त पुढ ेकेल.े सगळय िंन ध डले. त्य ि घर ि र बण रे, नुकिेच लग्न झ लेल,े तिव चे आज -

आजीही होिे. िुम्ह ल िरी दवेदिकन कधी होण र, अस े म्हणि आग्रह ने ध डल.े म लक च्य

द निेने िी दोघ ेसुि वली. सगळे गेल्य वर भ ऊस हबे िंनी िेविंि चे िव ओढि नेि व ड्य च्य

छि वरून म गच्य दरीि फेकून ददले. आरि च्य कप ट च्य तबज गऱ्य िोडल्य , मग तभव स

बोल वून नव ेकप ट बनवून त्य वर य आरि चे द र ल वण्य स स िंतगिल.े जुने कप ट चे ल कूड

सरपण ि व पर असेही स िंतगिले. तभव डोक्य वरून कप ट घेऊन आल . त्य ने कप ट मोकळे

केले. नव ेकप ट बनवण्य स घेिले.

क म करि न त्य ची नजर वर गेली िर त्य ल िेविंि ददसली.

िो ओरडल च तिच्य वर "अगिं िेविंिे कुटिं व्हिीस क ल िू? िुजी आय दकिी सोद यली

िुल ? कव गेतलस मिंग घरल ? ज आि सरळ घरी." असिं म्हणून त्य ने परि क म ल सुरव ि

केली.

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

28

तभव ल रोज छट क चढवूनच क म कर यची सवय, त्य मुळे त्य ने निंिर िी कुठे गेली,

वगैरे प ठपुर व केल न ही. िेविंि अजूनही बेपत्त च आह ेआतण कल विंिीण अजून िेविंि ल

िोधिेय असिं कळल्य वर िो ओरडल च. "क य यड्य क िुळय गिं म यलकेी िुमी? आगिं क लच

न्हविं क य म जय झोपडीवरून गेली. र गिं बी भरलो म्य तिल न् सरळ घरल ज य स िंतगिलिं".

मग िेविंि च िोध सरुू र तहल . पण सिंिय ची सुई, व ड्य च्य ददिेने दफरली न ही,

क रण तभव ल िी व ड्य वरच्य क यकक्रम निंिर ददसली होिी.

तचिपट पह व िस ेचलतचि ज ई आरि ि प हि होिी. िुकड्य िुकड्य िून रोज नव े

क ही कळि होिे. तिची सवक ििी य िंि क मी यिे होिी. न धड जेवि होिी, न झोपि होिी.

ि प कमी होि , पण डोळे िोल गेल े होिे. वजन घटि च लल े होिे. मग यि परि तिल

डॉक्टर िंकड े घेऊन गेल . पुन्ह सवक िप सण्य झ ल्य . यिल जर ब जूल घेऊन, त्य िंनी

म नसोपच रिज् िंकड ेज यल स िंतगिल.े निंिर ज ईल म्हण ल े"िू सुतितक्षि आहसे, जेव्ह िरीर

तनरोगी असूनही रोग बर होि न ही, िेव्ह मन ची िप सणी करण ेयोग्य. मी िुल म झ्य च

एक च िंगल्य तमि कड े प ठविोय. िो नक्की बरी करेल िुल ." ज ई दफकट हसली. यिच्य

सम ध न स ठी तिने ज यचे ठरवल.े ज ईच्य क ळजीने, यिचे लक्ष सगळय िूनच उड ले होिे.

िेविंि ने, सरुव िील तिचे मन जरी सिंपूणक आपल्य ि ब्य ि घेिल ेिरी, लवकरच

ज ई तिच्य कह्य िून ब हरे आली होिी. िी तवि:च्य मन चे अततित्व रटकवून ठेवण्य च

आटोक ट प्रयत्न करि होिी. पण ह ेकरि न तिची सवक ििी क मी येि होिी.

यिने ठरल्य प्रम णे म नतसक रोगिज् िंची भेट ठरवली. दोघ ेत्य िंन भेटून आले. ज ईने

आरस प्रकरण च म गमूसही ल गू ददल न ही. ि प आल्य ददवस निंिर यिल ज ई परि

कधीच फ रिी आरि जवळ ददसली नव्हिी. त्य मुळे त्य ल ही िी ब ब महत्त्व ची व टली न ही.

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

29

मग डॉक्टर िंनी क ही अजून प्रश्न तवच रून क ही गोळय तलहून ददल्य . मन िून िे ही

बुचकळय ि पडले. ज ईच्य बोलण्य व गण्य ि एवढी सुसुिि होिी की, तनद न हचे होिे की,

क हीच रोग न ही. मग जर ि िंि झोप ल गण्य च्य , सौम्य गोळय दऊेन, त्य िंनी त्य दोघ िंची

प ठवणी केली. केवळ ज ईच ज णून होिी की िेविंि ल तिच्य मन वर ह वी न होवू दणे्य स ठी,

दकिी तनकर ने तिल लढ व ेल गण र होिे. पण यिल तवन क रण क ळजीि ट कण्य ि अथक

नव्हि . तिव य त्य च तवश्व स बसणिं त्य हून िक्य नव्हििं. क ही ददवस िंपवूी आपल्य ल कोणी

क ही असिं स िंतगिलिं असििं, िर आपण दकिी वडे्य ि क ढलिं असििं, य तवच र ने ज ई अतवतथ

झ ली. आि तिल अतििय तवच रपूवकक प वलिं उचल वी ल गण र होिी. दोघ ेघरी आल.े यि,

डॉक्टरकडूनच ज ईल बरिं व टेल म्हणून, तिच्य आवडीच्य उपह रगृह ि घेऊन गेल . तिच्य

आवडीचे सवक पद थक म गवले. इकडच्य तिकडच्य , गमिीच्य , गोष्टी स िंगून तिचे मन रमवण्य च

प्रयत्न करू ल गल . ज ईचे मन भरून आले. यिच्य कुिीि तिरून, सवक त्य ल स िंगून ट क व,े

अस मोह तिल झ ल . पण तवच रपूवकक तिने तवि:ल स वरल.े तिने आपण सवक गोष्टींच आनिंद

घेिोय ह ेयिल ज णव व ेम्हणून ि स प्रयत्न केले. त्य च योग्य िो पररण म झ ल .

घरी आल्य वर यि म्हण ल "मी जर क मिं सिंपवू क ? िुल बरिं व टिय न ? न हीिर

बसिो िुझ्य जवळ".

"न ही न ही. िू तनध कति कर क म. मी डॉक्टर िंची गोळी घेि ेआतण झोपून ट किे.

आज मल िूपच बरिं व टिय". िी यिकड ेप हून हसली, िस िो िूपच मोकळ झ ल्य स रि

व टल .

मग म ि िो घर िच बनवलेल्य , छोट्य ि , ऑदफसमध े ज ऊन बसल . ज ईने

डॉक्टर िंनी ददलेली गोळी ह ि ि घेिली आतण बेतसनमधे ट कून ददली. प णी म ि प्य ली. लॅपटॉप

उघडून तिने "मृि त्म"े य तवषय वरील म तहिी व च यल सुरुव ि केली.

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

30

भ ग ५

ज ई एकद एि द्य तवषय च्य अभ्य स ल ल गली की, इिकी एक ग्र होि असे की

मग ब की कोणिीच गोष्ट तिचे तचत्त तवचतलि करू िकि नसे. तिने य च गोष्टीच , िेविंि ल

आपल्य मन प सून दरू ठेवण्य स ठी व पर करण्य चे ठरवल.े थोड्य वळे ने तिने मन एक ग्र

करण्य च्य अनेक पद्धिींपैकी एकीच व पर करि, डोळे तमटून तवतथ पडून मन एक ग्रिेच्य

सर व स सुरव ि केली.

क ही वेळ ने तिच मन िल्य मन ि प्लॅनही ठरल . य सवक गोष्टींच्य असिं आह री

ज ऊन च लण र नव्हििं. आत्त प्र थतमकि ही होिी की लढ यचिं असेल िर िरीर, मन दोन्ही

तनरोगी आतण सुदढृ हविं. त्य स ठी व्यवततथि ददनक्रम आिून घ्य व ल गण र होि .

मिंडळी दवेदिकन हून परिली. नवी नवर नवरी आनिंद ि ददसि होिी. भ ऊस हबे म ि

एकदम थकल्य स रि ेददसू ल गल.े सिि पडून र हू ल गल.े धड जेवेन ि. झोप िर प र उड लीच

होिी. एक ददवस अप्प स हबे म्हण ल "चल िुम्ह ल छि वर घेऊन ज िो, मोकळय हवेि बरिं

व टेल." भ ऊस हबे एकदम दचकल,े नको नको म्हणू ल गल.े मग त्य नेही न द सोडल .

तभव ने नव ेकप ट, वर आरस ,ि ली ड्रॉवर, अस ेआधुतनक रचनेचे बनवून आणल.े

नव्य नवरील िे फ र आवडले. तिने िे तवि:च्य िोलीि ठेवून घेिल.े क ही ददवस िंनी नव्य ची

नवल ई सरली आतण अप्प स हबे ने नेहमीच्य बग्गीव ल्य स बोल वण ेप ठवले. तिजोरीिून एक

भ री भक्कम सोन्य च द तगन उचलल . बग्गीव ल आल , पण िेविंि कड ेज यचे म्हिंटल्य वर

वेड्य गि प हि र तहल िोंड कड.े मग त्य ने िवेिंि न हीिी झ ल्य च सवक वृि िंि स िंतगिल .

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

31

अप्प स हबे जर दचकल्य गि झ ल पण त्य ने बग्गी कल विंतिणीच्य कोठीवर नेण्य स

स िंतगिले. य ल प हून िी तबच री रडू ल गली. द तगन तिच्य ह ि ि दवेून त्य ने तिच्य च

प ठीवर ह ि ठेवल . िी प्रथम दचकली मग त्य ल घेवून आिल्य िोलीि गेली. तिच्य कोठीिील

किं दील मिंद झ ल.े बग्गीव ल एक सणसणीि तिवी घ लि पचकन थुिंकल .

ज ईल ही पोट ि डचमळून आले. आपल्य ल नक्की उलटी होण र अस े व टून िी

ब थरूम मधे आली. मनुष्यप्र ण्य ि, िेवटी ‘प्र णी’ िब्द येिो िो उग च न ही असे तिल व टल.े

कद तचि प्र ण्य िंन कळि असि ेिर त्य िंन ही तिवीच व टली असिी असेही व टल.े

भ ऊस हबे ददवसेंददवस ििंगि च लल.े कधीकधी भ्रतमष्ट स रि े असिंबद्ध बोलि,

ह िव रे करि. त्य िंच्य ह िून घडलले्य अक्षम्य अपर ध चे स वट त्य िंन जगूही दिे नव्हिे आतण

मृत्यूही कृप करि नव्हि . अप्प स हबे ने म िंतिक स बोल वले. त्य ने स िंतगिले िे सवक उप य

करून झ ल.े एक ददवस भ ऊस हबे िर िर उठले. छि वर गेले आतण म गून येण ऱ्य तिव च्य

आजोब िंन क ही कळण्य पूवीच त्य िंनी दरीि उडी घेिली.

ज ईच ह िही क्षणभर पुढ े झ ल , अभ तविपण,े

त्य िंन थ िंबवण्य स ठी. िेवढ्य ि तिल िेविंि ददसली आरि ि,

िुनिी डोळय िंनी पह ि होिी भ ऊस हबे िंनी उडी म रलले्य

ददिेने.

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

32

भ ऊस हबे िंचे िव क ढण्य स म णस ेदरीि उिरली िेव्ह त्य िंन दोन िव ेतमळ ली.

एक भ ऊस हबे िंचे आतण दसुरे कुजलले,े तगध ड िंनी टोची म रूनम रून अतथीपिंजर केललेे,

ओळिूही येवू नय े असे, िेविंि चे िव. पण ह ि िल्य ह ड िंवरची क कणिं आतण प य िल्य

पट्टय िंनी ओळि पटली. कल विंतिणीने केलले आक्रोि ऐकून ज ई ढस ढस रडली. पुढचे क ही

ददवस तिल , घर िच कोण च िरी मृत्य ू झ ल्य वर पड व ेिस ेस वट मन वर पडल्य स रि े

व टि र तहल.े

तिल व चन िून नव ेनव ेसिंदभक तमळि होिे. मृि त्म्य िंचिं एक वेगळिं जग, आपल्य य

सवकस ध रण जग िच स म वलेलिं आह ेय ची ज णीव तिल व्ह यल ल गली. म िंजरील र िीच्य

अिंध र ि ददसििं म्हण ेपण आपले डोळे अिंध र ि प हू िकि न हीि. पण अिंध र पडल म्हणून

आसप सचिं जग न हीसिं न ही न होि, िसिंच य जग चिं आह.े आपल्य ि आतण त्य िंच्य ि

कम्युतनकेिनच म गक न ही, म्हणून ह ेजग आपल्य ल कळि न ही. म्हणजे िे न हीच असिं कसिं

म्हणि येईल. असे उलटसुलट मिप्रव ह तिच्य च मन ि सुरू असि.

तिच ददवस पूवीपेक्ष दकत्येक पटींनी व्यति झ ल होि . सक ळ पूणकपणे यिची अस.े

िो गेल की मन:ििी व ढवण्य चे, एक ग्रि व ढवण्य चे, सर व िी करे. मग तटडीमधील क ळ.

जय ि नवनव ेसिंदभक समोर येि. त्य निंिरच वेळ त्य ददविी समजलेल्य नव्य म तहिीची रटपण.े

मग व चन. महत्व चे सिंदभक स ठवून ठेवण ेवगैरे. यि य यच्य क ही क ळ आधी िी ध्य न स बसे.

त्य मुळे ददवसभर च म नतसक ि ण न हीस करण्य ि क ही अिंिी क होईन तिल यि तमळे.

त्य निंिर जेवण ेहोईपयंि िी यिबरोबर ऑदफस मधील गोष्टी बोल.े मग त्य चे क म अस,े िे िो

सिंपवी. ज ईल तवश्र िंिी घेण्य स स िंगे. त्य ल िी अजूनही अििच ददसि होिी.

उच्च तिक्षण पुरे करि असि न व परलेले अभ्य स चे सवक नुतिे िी इथे व परि होिी.

व चन, मनन, बचिंिन, तव ध्य य, सवक तितिबद्ध पद्धिीने सुरू होििं. फरक एवढ च होि की िेव्ह ,

प्रतिबबिंब मध ूतिरग िंवकर

33

एक स धी परीक्ष होिी, तजथे तवच रल ेज ण रे प्रश्न, बऱ्य पैकी म हीि होिे. परीक्षेमध ेतमळण रे

गुण, एवढीच जोिीम होिी. इथ ेम ि परीक्ष कधी होण र, किी होण र, क हीही म हीि नव्हििं

आतण जोिीम होिी तिच्य सिंपूणक अततित्व ची.

भ ऊस हबे िंच्य मृत्यूनिंिर, िेविंि च मृिदहे तमळ ल्य निंिर, अप्प स हबे च्य

व गणुकीि बर च फरक पडल . एक िर, उत्पन्न ची सवक जब बद री अिंग वर पडल्य मुळे बर च

वेळ त्य िच ज ऊ ल गल . त्य िून पत्नीस ददवस गेल.े ि