gajanan maharaj america devotees parivar (a non …€¦ · author: ismail - [2010] created date:...
Post on 22-Oct-2020
15 Views
Preview:
TRANSCRIPT
-
*अध्याय बारावा प्रारंभ*
॥ श्री गणशेाय नमः ॥
ह ेगणाधीशा गणपती । मयरेुश्वरा विमलकीवति ।
माझ्या हृदयीं करुन िस्ती । ग्रंथ कळसास नेई हा ॥१॥
त ंज्ञानबधु्दीचा दाता । त ंभक्तमनोरथ परुविता ।
विघ्ननगातें संहाररता । त चं एक गणराया ॥२॥
त ंसाक्षात ्वचतंामणी । वचवंतललेें दशेी जाणीं ।
आपलु्या भक्तालंाग नी । ऐसें परुाण ेम्हणतात ॥३॥
माझ्या मनीची अिघी वचतंा । लयास नईे एकदतंा ।
लंबोदरा पािितीसतुा । भालचदं्रा वसंदरुारे ॥४॥
-
असो बच्चलुाल अग्रिाला । होता एक आकोल्याला ।
धन-कनक-संपन्न भला । मनाचाही उदार जो ॥५॥
त्यानें हवककत कारंज्याची । म्हणज ेलक्ष्मणपतं घडुयाची ।
कणोपकणी ऐकली साची । तणेें साशकं जाहला ॥६॥
तें खरें खोटें पहाण्यास । विचार करी वचत्तास ।
तों एके समयास । महाराज आले अकोल्याला ॥७॥
येऊन बच्चलुाला घरीं । बैसत ेझाले ओटयािरी ।
कीं गजानन साक्षात्कारीं । भक्त आपलुा जाण न ॥८॥
बच्चलुाला आनंद झाला । तो समथाांसी ऐसे िदला ।
आज गरुुराया िाटतें मला । आपली प जा करािी ॥९॥
ऐसें ऐकता ंभाषण । समथे तकुविलीं मान ।
जें साक्षात ्असे वचन्ह । श्रोत ेसंमती वदल्याचें ॥१०॥
बच्चलुालानें तयारी । तात्काळ केली ओटयािरी ।
षोडशोपचारे अत्यादरीं । प जन त्यानें आरंवभले ॥११॥
प्रथमतः घातले मंगलस्नान । नानाविध उटणीं लाि न ।
मग करविलें पररधान । िस्त्र पीताबंर जरीचा ॥१२॥
-
शालजोडी अगंािरीं । बहुमोल घातली कावममरी ।
एक जरीचा रुमाल वशरीं । अभ्रसे्मी आण वन बावंधला ॥१३॥
गोफ घावतला गळयांत । सलकडी ती हातातं ।
कराचं्या दाही बोटांत । मवुद्रका घातल्या नानापरी ॥१४॥
बहुमोल वहर् याची । िामकरी घातली पौची ।
रत्नजडीत कंठयाची । कंठीं शोभा विशषे ॥१५॥
वजलेबी राघिदास पढेे । निैेद्यास ठेविलें पढुें ।
त्रयोदश गणुी ठेविलें विडे । एक्या लहान तबकातं ॥१६॥
अष्टगधं अगिजा अत्तर । सिुावसक लाविलें फार ।
त्यानें अिघ्या अगंभर । गलुाबपाणी वशपंडीलें ॥१७॥
एका सिुणािच्या ताटी । दवक्षणा ठेविली शेिटीं ।
ती होतीं फार मोठी । रुपये होन मोहोराचंी ॥१८॥
बेरीज करता दहा हजार । येईल ती साचार ।
ऐशी दवक्षणा होती थोर । वकती िणिन करं वतचें ॥१९॥
श्रीफळ पढुें ठेि न । विनये केलें भाषण ।
महाराज माझें इच्छी मन । राममवंदर बाधंािया ॥२०॥
-
या माझ्या ओटयािरी । अडचण होतसे भारी ।
मंडप तो घातला जरी । उत्सिासी गरुुराया ॥२१॥
त्या माझ्या मनोरथा । प णि करी ज्ञानिंता ।
ऐसे म्हण न ठेविला माथा । अनन्यभािें पायािरी ॥२२॥
त्यािरी साध ुगजानन । दते ेझाले आशीििचन ।
श्रीजानकीजीिन । तझुा करील प णि हते ॥२३॥
असो, आज त ंह ेकाय केलें ? । मला पोळयाचा बैल बनविलें ।
ह ेअलंकार घाल न भलें । त्याचें काय कारण ? ॥२४॥
मी न बैल पोळयाचा । अथिा घोडा दसर् याचा ।
मला या दागदावगन्याचंा । काय सागं उपयोग ? ॥२५॥
अरे हें अिघ ेविष । मला नको त्याचंा स्पशि ।
या नसत्या उपाधीस । माझ्या मागे लाि नको ॥२६॥
अथिा त ंमोठा श्रीमान । ह ेदाखिाया कारण ।
केलेंस का ंहें प्रदशिन । सागं मसी बच्चलुाला ? ॥२७॥
जे आिडते जयासी । तेंच द्यािें तयासी ।
मी िेडावपसा संन्याशी । नागिा वफरतों गािंभर ॥२८॥
-
हें अिघें तझुें तलुा । लखलाभ असो बच्चलुाला ।
तमु्हा ंप्रापवंचकाला । या द्रव्याची जरर ॥२९॥
माझा यजमान भीमातटीं । उभा विटेसी जगजेठी ।
तो काय माझ्यासाठीं । ह ेिैभि द्याया तयार नसे ? ॥३०॥
ऐसें म्हण न कावढल े। दावगने अगंािरच ेभले ।
चह ंबाज स फेवकयल े। िस्त्राचंीही तीच गती ॥३१॥
दोन पढेे खाऊन । वनघ न गलेे गजानन ।
हा प्रकार अिलोक न । केला शोक अकोल्यातं बहुतानंी ॥३२॥
त्यातं काहंीं कारंज्याच े। लोक हजर होत ेसाचें ।
त ेम्हणती आपलु्या िाचें । अभागी आमचुा लक्ष्मण ॥३३॥
त्याने बच्चलुालापरी । प जन केलें आपलु्या घरीं ।
परी कचरला अतंरीं । मोह धनाचा धरन ॥३४॥
िरघडीचें भाषण । केले विनय दाखि न ।
त ेका ंसमथाांकारण । समजण ेअशक्य आह ेहो ? ॥३५॥
जेिीं प जा दावंभकाचंी । शब्दमयीं असते साची ।
प तिता महािस्त्राची । होते त्याचंी अक्षतनेें ॥३६॥
-
‘शकि राखडंखाद्यावन’ । ऐसे म्हण वनया िदनीं ।
कुचका दाणा आणोनी । ठेिी पढुें भईुमगुाचा ! ॥३७॥
अशा दावंभक प जनाचें । फलही त्याच स्िरपाचें ।
िाटोळें लक्ष्मणाचें । याच कृतीनें झाले हो ॥३८॥
हा बच्चलुाल धन्य धन्य । जैसें केलें भाषण ।
तसैेंच ठेविलें ितिन । जिाह न न आगळें ॥३९॥
आता ंयाच्या िैभिाला । ओहोट हा ना शब्द उरला ।
संतकृपा झाली ज्याला । तो सखुीच राहातसे ॥४०॥
बच्चलुालानंी तपास । केला अिघ्या अकोल्यास ।
परी न लागला थागं त्यास । समथाांचा कोठेंही ॥४१॥
असो एक वपताबंर नािंाचा । वशष्य वशपंी जातीचा ।
होता गजानन महाराजाचंा । शगेािंीं मठामध्यें ॥४२॥
त्यानें सेिा बहुत केली । तपश्चयाि फळा आली ।
एके वदनीं ऐसी झालीं । गोष्ट ऐका मठातं ॥४३॥
फाटकें तटुकें धोतर । नेसला होता वपताबंर ।
तें पाह न गरुुिर । ऐशा रीतीं बोललें ॥४४॥
-
अरे तझुें नािं वपताबंर । नेसण्या न धडकें धोतर ।
ढुंगणास पाहाती नारीनर । तें तरी झाकं िडेया ! ॥४५॥
नािं म्हण ेसोनबुाई । हातीं कथलाचाही िाळा नाहीं ।
नािं पाहता ंगगंाबाई । आवण तडफडे तहानेनें ॥४६॥
तशांतलाच प्रकार । आह ेतझुा साचार ।
ह ेफाटके धोतर । पोतरे्याच्या उपयोगी ॥४७॥
तेंच नेस न बैससी । ढुंगण जगाला दाविसी ।
हा घ ेदपुटेा दतेो तसुी । नसेाियाकारणें ॥४८॥
तो न कररता ंअनमान । राह ेबाळा नेस न ।
यासी नको सोड जाण । कोणी काहंीं केले तरी ॥४९॥
वपताबंरा दपुेटा नेसला । ह ेअसह्य झालें इतराला ।
भाऊच घातकी भािाला । होतो स्िाथि दृष्टीनीं ॥५०॥
तो िेडािाकंडा प्रकार । कशास बोल ं साचार ।
गटाराचें उघवडता ंद्वार । घाण मात्र सटुत ेहो ॥५१॥
श्रीगजानन स्िामीप्रत । वशष्य होत ेअसखंयांत ।
परी अवधकारी तयातं । दोन्ही हाताचं्या बोटांइतके ॥५२॥
-
पाहा श्रोत ेकातंारी । िकृ्ष असती नानापरी ।
त्यातं न क्िवचत ्कोठें तरी । नजरेस पडती चदंनतर ॥५३॥
त्यापरीच होत ेयेथें । त्याचं्या वशष्यमंडळींते ।
काहीं वशष्य वपताबंरातें । टोच ंलागले वनरथिक ॥५४॥
हेंच का ंतझुें वशष्यपण । िस्त्र कररसी पररधान ।
जें का ंसमथाांकारण । ल्याियाच्या उपयोगी ॥५५॥
तझुी भक्ती कळ न आली । त ंखशुालचदं अससी मळुीं ।
त ंराह ंनको ये स्थळीं । अपमान करण्या सद ्गरंुचा ॥५६॥
तैं वपताबंर म्हणाला । मी न गरुचा अपमान केला ।
उलट मान ठेविला । आज्ञा ऐक न तयाचंी ॥५७॥
िस्त्र ह ेमज त्यानंीं वदलें । नेसािया सावंगतले ।
तेंच मी हो पररधान केलें । ही का झाली अिज्ञा ? ॥५८॥
ऐसी भिवत न भिवत झाली । वशष्यातं तेढ माजली ।
ती वमटिािया माि केली । ऐशा रीतीं गजाननें ॥५९॥
वपताबंरास म्हणती गरुुिर । त ंयेथ न जािे द र ।
जाणते म ल झाल्यािर । आई त्याला द र ठेिी ॥६०॥
-
माझी कृपा आह ेखरी । ह ेवपताबंरा तजुिरी ।
जा वहडं न भ मीिरी । पदनतासी तारािें ॥६१॥
डोळयातं आसिें आण न । करवनया साष्टागं नमन ।
मागे पाहें वफरवफरन । सोड न जाता ंमठासी ॥६२॥
वपताबंर आला कोंडोलीसी । बसला िनातं आबं्यापासी ।
वचतंन चालले मानसी । वनजगरुचें सििदा ॥६३॥
तेथें होता रात्रभर । उदया येता वदनकर ।
जाऊन बसला झाडािर । मुंगळयावंचया त्रासानें ॥६४॥
अिघ्या आम्रिकृ्षािरी । मुगं्या मुंगळे होत ेभारी ।
लहान थोर फादं्यािंरी । आला वपताबंर जाऊन ॥६५॥
परी वनभिय ऐसे सापडेना । स्थान तयासी बसण्या जाणा ।
हचे कृत्य गरुाखयानंा । कौतकुास्पद िाटले ॥६६॥
ते म्हणाले आपापसातं । हा माकडापरी का ंरे वफरत ? ।
ह्या िकृ्षािरी सत्य । हें काहंीं कळेना ॥६७॥
लहान सान फादंीला । वनभियपण ेवफरन आला ।
परीं नाहीं खाली पडला । हेंच आह ेआश्चयि ! ॥६८॥
-
दसुरा म्हणाला यातं काहंीं । आश्चयि िाटण्याजोगे नाहीं ।
गजाननाच्या वशष्या ठायीं । ऐसे सामर्थयि असते रे ॥६९॥
यािरन हा त्याचंा । वशष्य असािा खवचत साचा ।
चला हा येथ आल्याचा । ितृांत सागं गांिात ॥७०॥
गोपमखुें ितृ्त कळलें । कोंडोलीच ेलोक आले ।
आम्रिकृ्षापाशी भले । कोण आलें तें पहािया ॥७१॥
म्हणाले पौरिासी नर । हा ढोंगी असािा साचार ।
बळेंच कररतो िेडेचार । गजाननाच्या वशष्यापरी ॥७२॥
वशष्य गजानन महाराजाचंा । भास्कर पाटील होता साचा ।
झाला नकुताच अतं त्याचा । अडगािं नामें ग्रामातं ॥७३॥
समथाांच ेवशष्य । येथे येतील कशास ? ।
बळें करण्या उपिास । सोड न बफी पढेयाला ॥७४॥
पसु न एकदा यासं पहािें । तो काय म्हणतो ते ऐकािें ।
मग खरें खोटें ठरिािे । उगीच तकि नाही बरा ॥७५॥
एक मनषु्य पढुे झाला । वपताबंरासी पसु ं लागला ।
त ंकोण कोठील कशास आला ? । गरु तझुा कोण असे ? ॥७६॥
-
वपताबंर बोले त्यािर । मी शगेािंचा रहाणार ।
मी वशपंी वपताबंर । वशष्य गजानन स्िामींचा ॥७७॥
त्याचंी आज्ञा मजलाग न । करण्या झाली पयिटन ।
म्हण न येथें येऊन । िकृ्षापासी बैसलो ॥७८॥
तो आबं्याच्या मळुाशी । मुंगळे होत ेबहुिसी ।
म्हण न बैसलो फादंीसी । िकृ्षािरी जाऊन ॥७९॥
ऐसे ऐकता ंतद्भाषण । लोक कोपल ेदारुण ।
अरे मोठयाचें नािं सागं न । चषे्टा ऐशा करं नको ॥८०॥
काय म्हण ेमी राजाची । राणी आिडती आह ेसाची ।
खळगी भरण्या पोटाची । आले मजरुी करािया ॥८१॥
दशेमखु त्या गािंीचा । शामराि नामें साचा ।
तो बोलला ऐसी िाचा । अरे सोंगाडया ऐक ह े॥८२॥
स्िामी समथि गजानन । प्रत्यक्ष आह ेभगिान ।
त्याचंें नािं सागं न । बट्टा त्यानंा लाि नको ॥८३॥
अरे िेडया एक्या काळी । त्यानंीं ऐसी कृवत केली ।
ऋत ुनसता ंआणिली । फळें आम्रिकृ्षाला ॥८४॥
-
त्यानंी फळें आणिली । त ंनसुतीं पानें आण भलीं ।
नाहीं तरी या स्थलीं । तझुी न धडगत लागले ॥८५॥
हा बळीराम पाटलाचा । िकृ्ष िठलेला आबं्याचा ।
तो पणियकु्त करी साचा । आमच्या दखेत ये काळीं ॥८६॥
ऐसें न जरीं करशील । तरी मार खाशील ।
खरा असल्यास होशील । िदं्य आम्हाकंारण े॥८७॥
का ंकीं वशष्य सद ्गरंुच े। काहंी अशंी वनघती साच े।
बापा त्याचं्याच तोडीचें । हा आह ेन्याय जगी ॥८८॥
नको करं उशीर । हा आबंा करी वहरिागार ।
ते ऐकता वपताबंर । गलेा असे घाबरन ॥८९॥
बोलला ऐसे नाड ं नका । माझी सारी कथा ऐका ।
एका खाणीत वनघती दखेा । वहरे आवण गारा हो ॥९०॥
तैसाच मी गार परी । गजानन वशष्यावभतरी ।
बोललो नाही िैखरी । यवत्कंवचत खोटे हो ॥९१॥
गारेिरन खाणीस । नाही येत जगी दोष ।
मी वनज गरुच्या नािंास । चोरन कैसें ठेिािें ? ॥९२॥
-
शामराि म्हणें त्यािर । नको करं चरचर ।
संकट वशष्यास पडता थोर । त ेधािंा कररती सद ्गरंुचा ॥९३॥
मग तो वशष्य त्याचंा जरी । नसला कृतीनें अवधकारी ।
तरी सद ्गरंुचा प्रभाि करी । साह्य त्या आपल्या वशष्यासं ॥९४॥
ऐसी झाली आडविहीर । वपताबंरासी साचार ।
झाला वबचारा वचतंातरु । काहंीं न सचु ेतयासी ॥९५॥
त्या िठलेल्या झाडापासी । वमळाल ेअिघ ेपौरिासी ।
काय होतें ते पहाियासी । मलुें बायका समिेत ॥९६॥
वनरुपाय होऊवन अखरे । वपताबंरानें जोवडले कर ।
स्तिन मावंडले अपार । आपलु्या सद ्गरंुरायाचं े॥९७॥
ह ेस्िामी समथि गजानना ! । ज्ञानाबंरीच्या नारायणा ।
पदनताच्या रक्षणा । धािं आता ंये काळी ॥९८॥
माझ्यामळुें दोष तलुा । येऊं पाहतो भक्तपाला ।
आपलु्या ब्रीदासाठी पाला । आणीि आम्रिकृ्षासी ॥९९॥
माझी वभस्त तझु्यािरी । पाि मातें लिकरीं ।
ना तरी आली पाळी खरी । मजला येथें मरण्याची ॥१००॥
-
प्रल्हाद खरा करण्याला । स्तभंीं नरहरी प्रगटला ।
जनी चढविता ंसळुाला । त्याचें पाणी जहालें ॥१॥
जनीचा भार दिेािर । माझा आह ेतजुिर ।
संतदिेातं अतंर । मळुींच नाही रावहलें ॥२॥
दिे तचेी असती संत । संत तचेी दिे साक्षात ्।
मला लोक म्हणतात । वशष्य गजाननाचा ॥३॥
माझे काहंीं महत्त्ि नाहीं । ते अिघ ेतझु्याठायीं ।
पषु्पामळुें वकंमत येई । जगी स त्राकारणें ॥४॥
त ंपषु्प मी आह ेस त । त ंकस्तरुी मी माती सत्य ।
तझु्यामळुेंच आलें येथ । संकट हें माझ्यािरी ॥५॥
आता ंन माझा अतं पाही । गरुुराया ! धािं घईे ।
या िठलेल्या िकृ्षाठायीं । आणी पण ेकोमल ॥६॥
लोकासं म्हणें पीताबंर । करा सद ्गरंुचा नामगजर ।
जय जय गजानन साधिुर । शगेािंच्या अिवलया ॥७॥
लोक अिघ ेगजर कररती । तों पालिी फुटली िकृ्षाप्रती ।
जन नयनी पाहती । त्या अगाध कौतकुाला ॥८॥
-
कोणी म्हणती असले स्िप्न । तें जे पडले आपणालंाग न ।
पाहा वचमटा घऊेन । आपलु्याला करानंी ॥९॥
वचमटे घऊेन पाहती । तो वनमाली स्िप्नभ्रावंत ।
यािरी कोणी ऐसे म्हणती । वह नजरबंदी असेल ! ॥११०॥
गारुडयाचं्या खळेातं । िाद्या होती सपि सत्य ।
खापर् या अस न दृष्टीप्रत । त्याचंें रुपये वदसती कीं ॥११॥
तोही भ्रम वनमाला । तोड न पाहता पणािला ।
फादंीिाते तात्काळ आला । चीक शभु्रसा बाहरे ॥१२॥
मग मात्र खात्री झाली । िाळल्या िकृ्षा पालिी फुटली ।
श्रीगजानन माऊली । खरीच आह ेमहासतं ॥१३॥
आता ंवपताबंराविशीं । शकंा न धरणें मानसीं ।
चला घऊेन गािंासी । हा त्याचंा वशष्य असे ॥१४॥
याच्यायोगें करन । कधीतरी गजानन ।
येतील कोंडोलीकारण । िासंरासाठीं गाय जैसी ॥१५॥
तें अिघ्यासी मानिलें । वपताबंरासी वमरिीत नेलें ।
ऐसे जेंव्हा वदव्य झालें । तेंव्हा भाि उदलेा ॥१६॥
-
जैसा समथाांनी आपलुा । वशष्य डोमगािंी पाठविला ।
कल्याण नामें करन भला । कल्याण करण्या जगाचें ॥१७॥
तसैेच केले गरुुिरें । श्रीगजानने सावजरे ।
उदलेे ह ेभाग्य खरें । त्या कोंडोली गािंच े॥१८॥
श्रोत ेअज नपयांत । तो आबंा आह ेकोंडोलीत ।
इतरापंेक्षा असंखयात । फळे येती तयाला ॥१९॥
त्या वपताबंराच ेभजनी । कोंडोली गािं लागला जाणी ।
जेथे जाईल वहरकणी । तथेे ती मोल पािे ॥१२०॥
मठ वपताबंराचा । कोंडोलीत झाला साचा ।
आवण अतंही तयाचा । त ेठायीं झाला हो ॥२१॥
आता ंइकडे शगेािंांत । महाराज आपलु्या मठातं ।
एके वदिशी उवद्वग्न वचत्त । होऊवनया बैसले ॥२२॥
वशष्य त्याचंें कारण । पसु ं लागले कर जोड न ।
महाराज आपलुे मन । का ंहो अवस्थर जाहलें ? ॥२३॥
तैं महाराज िदले लोकालंा । आमचा कृष्णा पाटील गलेा ।
जो वचकणसपुारी आम्हालंा । रोज आण न दते असे ॥२४॥
-
त्याची झाली आठिण । राम त्याचा मलुगा लहान ।
आता ंसपुारी वचकण । कोण दतेो या ठाया ं॥२५॥
राम थोर झाल्यािरी । करील माझी चाकरी ।
म्हण न मी या मठातंरी । आता ंना तयार राहािया ॥२६॥
ऐसे महाराज बोलता ं। जनालागी लागली वचतंा ।
महाराजाचंा विचार आता ं। वदसतो येथ न जाण्याचा ॥२७॥
म्हण न कसेंही करन । जाऊं न द्यािें त्याकारण ।
चला आपण धर चरण । महाराजाचं ेयेिेळा ं॥२८॥
ऐसा विचार वमळ न केला । मडंळी आली मठाला ।
श्रीपतराि बंकटलाला । ताराचदं मारुती ॥२९॥
मंडळींनीं धररलें चरण । महाराज आम्हा ंसोड न ।
तमु्ही आपलुे वठकाण । राहण्याचें अन्य करं नये ॥१३०॥
तमुची इच्छा असले जेथ । तथेेच राहा शगेािंांत ।
परी सोडण्याचें मनातं । ग्राम हें आण ंनका ॥३१॥
तैं महाराजिाणी वनघाली । तमुच्या गािंातं आह ेदफुळी ।
मला कोणाची जागा मळुीं । नको येथें राहािया ॥३२॥
-
जी कोणाची नसेल । ऐसी जागा जरी द्याल ।
तरीच राहणें होईल । माझें या शगेािंी ॥३३॥
ऐसी गोष्ट ऐवकली । तवे्हा ंमंडळीं वचतंािली ।
समथाांनीं आज्ञा केली । मोठया पेंचाची आपणा ं॥३४॥
कोणाच्या जागेंत । राहण्या तयार नाहींत ।
सरकार याचं्या प्रीत्यथि । जागा ती दईेल कशी ? ॥३५॥
भ षण आपल्या साध चें । सरकारास नाहीं साचें ।
बंकटलाल बोलला िाचें । ऐसे सकंट घाल ं नका ॥३६॥
सरकार धावमिक कृत्याला । जागा दईेल हा न उरला ।
भरंिसा तो आम्हालंा । हें राज्य परक्याचें ॥३७॥
म्हण न आम्हापंकैी कोणाची । जागा घ्या माग न साची ।
आह ेतयारी आमचुी । ती तमु्हा ंद्याियास ॥३८॥
समथें केलें भाषण । काय ह ेतमुचें अज्ञान ।
जवमनीची मालकी प णि । आह ेसवच्चदानदंाची ॥३९॥
राजे वकत्येक भ मीिरी । आजिरी झाले तरी ।
जागा कशाची सरकारी । इचा मालक पाडुंरंग ॥१४०॥
-
व्यिहारदृष्टया मालकपण । येते राजालाग न ।
त्याचें नाहीं भ षण । तमु्ही प्रयत्न करा जा ॥४१॥
जागा वमळेल प्रयत्न कररता ं। पढुें नका बोल ं आता ं।
हरी पाटलाच्या हाता ं। यश येईल वनःसशंय ॥४२॥
हरी पाटलाकडे आली । मंडळी ती अिघी भली ।
त्याच्या सल्ल्यानें मावगतली । जागा अजि करन ॥४३॥
बलुढाण्याचा सिािवधकारी । साहबे होता नामे ‘करी’ ।
त्यानें एक एकर जागा खरी । अजाििरन वदली असे ॥४४॥
आवण ऐसें म्हणाला । तमु्ही दोन एकरास्ति अजि केला ।
परी मी ततुि तमु्हालंा । एक एकर दतेसे ॥४५॥
तमु्ही एक िषाित । जागा केल्या व्यिवस्थत ।
तमुचा मी परुिीन हते । जागा आवणक दऊेवनया ॥४६॥
तो ठराि सरकारचा । आह ेदप्तरीं नम द साचा ।
समथाांच्या िाणीचा । प्रभाि खवचत लोकोत्तर ॥४७॥
मग हरी पाटील, बंकटलाल । वनघत ेझाले िगिणीला ।
द्रव्यवनधी क्षणातं जमला । आवण काम झाले सरंु ॥४८॥
-
यापढुील अिघ ेितृ्त । येईल पढुल्या अध्यायांत ।
सत्परुुषाचा परुविण्यात हते । दिे राह ेतत्पर सदा ॥४९॥
विठ पाटील डोंगरगांिचा । लक्ष्मण पाटील िाडेगािंचा ।
जग ुआबा शगेािंचा । ह ेपढुारी िगिणीच े॥१५०॥
श्रीदासगण विरवचत । हा गजाननविजय नामें ग्रंथ ।
ऐका श्रोते सािवचत्त । वनजकल्याण व्हािया ॥१५१॥
शभु ंभित ु॥ श्रीहररहरापिणमस्त ु॥
॥ इवत श्री गजानन विजय ग्रंथस्य द्वादशोध्यायः ॥
@@@@@
top related