अधयाय १

शरीपाद शरीवललभ परभ च परकटीकरण

कत जनारदनो रवासतरतायाा रघननरन: |

वरापार रामकषणौ च कलौ शरीपार वललभ: ||

शरीमद भगवत गीतमधय भगवातानी अजदनास महटल होत “अर पाराद| रषााच हनन आणण सषााच रकषण तसच

धमादचया सासरापनसाठी मी परतयक यगात अवतार धारण करीत असतो. या करनानसार कतयगात, अतरी आणण

अनसया या अणतपावन राापतयाचया तपशचयवर परसनन होऊन भगवातानी तयााच पोटी “शरीरततातरय” या नाावान

अवतार घतला. या अवताराच वणिषय अस की भगवान शरी रततातरय आपलया भकााचया रकषणासाठी या भतलावर

सरव वासतवय करीत असतात आणण समरण करताच परतयकष परकट होउन भकाच अणभष पणद

करतात.शरीरततातरयााचा रसरा अवतार “शरीपार शरीवललभ’ या रपात पवद गोरावरी णजलयातील “णपठीकापरम”

(सधयाच णपठापरम) या कषतरी भादरपर िदध चतरीस (गणि चतरीस) इसवी सन १३२० या अणत पावन

णरविी “णचतरा” नकषतरावर झाला. शरीपार परभाचया जनमाची करा मोठी राजक आह. णपठापर या पणवतर कषतरी बरहशशरी

घाडीकोटा अपपलराज िमाद आणण अखाड सौभागय लकषमी महाराणी समती ह सचछील आणण आचारसापनन राापतय

णनवास करीत होत. अपपलराज िमाद ह कषण यजवरी िाखच, भारवराज गोतरीय होत. सौ महाराणी समती

ही बरमहशरी मललाणर बापनाचायदल या णववरान बरामहणाची कनया होती. ती रपान आणण गणाानी अणतसारर

होती. णतच चालण एखादया महाराणीस िोभल अस असलयान णतच नााव महाराणी समती असच पडल. णतला रोन

पतरााची परापती झाली होती, परात मोठा शरीधर िमाद अाध होता आणण धाकटा शरीराम िमाद पाागळा होता. अिा

रवगतीमळ माता समती सरव रःखी अस. एकरा महालया अमावासयचया णरविी बरामहण भोजनाची सवद तयारी

झाली होती. याच वळी पाधरा-सोळा वरादचा उततम रहयषीचा आणण तज:पाज चहऱयाचा एक अवधत तयााचया

रारात परकट झाला आणण तयान आपलया समधर वाणीत महटल “ओम णभकषाारही” तया आवाजान माता समती

बाहर आली. रारात उभया असललया तया णरवय अवधतास पाहन कषणभर णरपनच गली. नातर णतन

सवतःस सावरल आणण पाक-गहात जाऊन सगरास अननान भरलल एक ताट आणन तया अवधतास अपदण

कल. तया अननान तया अवधताची कषधा िमन झाली आणण परसनन णचततान तयान समतीस महटल “मात त एका

अवधतास तपत कलस. मी तझयावर परसनन आह. तला हवा तो वर मागन घ.माता समती महणाली “सवामी मला

रोन पतर आहत, परात तयापकी एक अाध आणण रसरा पाागळा आह. मला आपणा सारखा रणरपयमान

आणण णववरान पतर वहावा. हीच माझी इचछा आह.” “तरासत” असा आिीवादर रऊन तो

अवधत कषणभरातच णनघन गला. त अवधत रपात आलल परतयकषात शरीरतत परभच होत. तयााचया रिदनान आणण

णरललया आिीवादरान माता समती अतयात आनाणरत झाली. णतचया अातरी एका अनाणमक आनाराची अनभती होत

होती. बरामहण भोजन, रान आरी होऊन महालया अमावासयचा तो णरवस सवयवणसरतपण पार पडला. समती

महाराणी अिा आनारी अवसरत असतानाच अवधताचया आिीवदचना परमाण णतला पतर परापतीची लकषण णरस

लागली. या अवसरत णतला िाख,चकर, गरा, पदम, तरीिल आरी धारण कललया अनक

रवतची,ऋरीची, णसदधपररााची, योगयााची अिी अनक रिदन णतला सवपनात होत होती. कााही णरवसाानी णतला

जागत अवसरमधय सदधा णरवय रिदन होऊ लागल. नतर झाकल की पडदयावरील णचतरपटा परमाण णरवयकाणनतमय

तपसमाधीत मगन असलल योगी,मनी, अरभत रिदन रत. रनाणरन काम करताना शरीरततातरयााची सतोतर, भणकगीत

णतचया मखातन मधर सवरात सहजच बाहर पडत. ही सवद लकषण महापरराचया जनमाची िभसचक होती. या

मातच ह आगळ वगळ डोहाळ पाहन पती अपपलराज िमाद, णपता बापननाचायदल , आणण माता राजमाबा अणत

आनाणरत होत. नउ मासााचा काळ जण पाख लावन उडन गला. रहावया मासी भादरपर मणहनयाचया िकल

चतरीस (गणि चतरीस) समती महाराणीन एका अणत सारर, रणरपयमान णििस जनम णरला. हा बाळ

सामानय बालका परमाण न जनमता जयोती रपान अवतरला. तया कषणीच माता समती मणचछदत झाली होती.परसती

गहातन मागल वादयााचा धवनी ऐक यऊ लागला. रोडयाच वळात आकािवाणी झाली आणण सवादना परसती

ककषाचया बाहर जाणयाचा आरि झाला. सवद जण बाहर यताच तया बाळाचया साणनधयात चार वर, अठरा पराण

आणण महापरर जयोतीरपान परकट झाल आणण परम पावन वर मातरााचा घोर सवादना ऐक यऊ लागला.रोडया

वळान तो रााबला. या मागल समयी सवगादतील अपसरा, गाधवद, यकष, णकननर आनारान नतय-गायन कर

लागल. रवताानी बाळावर पषपवषी कली. याच वळी घरासमोरील आाबयाचया झाडावरील कोणकळा मधर सवरात

आनारान गाऊ लागलया. पाररजात, मोगरा, चमली, गलाब आरी फलाानी आपला सगाध

मार, मार वाहणाऱया वाऱयाबरोबर सणतकागहात पाठणवला आणण नवजात णििच सवागत कल. पतर परापतीची

वाताद कळताच अपपलराज िमाद आपली पजा-अचाद आटोपन अणत आनारान पतर भटीसाठी परसतीगहाकड

णनघाल. बाळाच मखमाडळ अणतिय सारर होत. भवय कपाळ, धनषयाकती भवया, तयाखाली मोठ, मोठ तज:पाज

नतरवरय, सारर नाणसका, परमाणबदध कणदवरय, गलाबी पातळ ओठ, आणण या गोणजरवाणया मखचनदरमास साजसा

गौर वणद. ह रवी सौरयद पाहन समती महाराणीच णपता बापननाचायदल आणण माता राजमाबा या रोघााचया नतरातन

आनाराशर ओघळ लागल. तयााच णचतत एका अनाणमक आनारान भरन गल. अपपलराज िमाानी बरामहणाकरवी

वरपठण करवन जातकमद कल. या असामानय णििस जया सरानी णनजवीत असत तया सरानी एक तीन फणयााचा

नाग आपली फणा उभारन बाळावर छाया करीत अस.यरा समयी बाळाच नााव “शरीपार शरीवललभ” अस

ठवल. णिि चादराचया कलपरमाण वाढ लागला. तयाचया बाल लीलााचा आनार घत असताना णरवस कसा जाई त

तया वातसलयमती माता, णपतयास आणण आजी आजोबाना कळन यत नस. शरीपार बाळ अनय बालकापकषा अगरी

णनराळा होता. तो सात-आठ मणहनयााचा होताच तयाचया राागणयास घर अपर पड लागल. याच वळी तो बोबडया

परात अणतमधर िबरात “नाना”, “अममा” अस िबर बोल लागला. णपता अपपलराज िमाद रवपजसाठी बसल

की राागत, राागत तर जाऊन शरीरततपरभाचया मतीसमोर िाातपण बसन एक णचततान पजा पहात बस. आरती करताना

आनारान टाळया वाजवी. पजा समापत होताच णपता तयास वाटीतील नवदयाच रध रत, त तो अतयात आनारान

णपऊन टाकी.

|| शरीपार राजम िरणा परपदय ||

अधयाय २

नरसावधानीच वतत

आता बालक शरीपार रोन वरादचा झाला होता. तयाचया गोड बोलणयान आणण तयाच रड, रड चालण, पळण

पाहन आजी-आजोबाना कत-कतय झालया सारख वाट. शरीपार बाळ आजोबा बापननाचायदल यााचा अणतिय

लाडका होता. त तयास पाणडत सभमधय सदधा घऊन जात. अपपलराज िमादचया िजारी नरसावधानी नाावाच एक

णववरान परात अणत अहाकारी बरामहण रहात होत. तयााचया कड राजगीऱयाचया भाजीच पीक यत अस. परात त ती

भाजी कोणास ही रत नसत. शरीपार परभ सवचछन नरसावधाणनचया घरी जात आणण तयााचया बरोबर णववरान पररा

सारखी िासतराबददल चचाद करीत. ह असामानय जञान कवळ रोन वरादचया बालकास असलल पाहन

नरसावधानीना वाट की णपठापरम मधय नकतयाच मतय पावललया एका णववरान बराहमणाचा आतमा शरीपाराचया

िरीरात परवि करन णवणचतर कायद करन घत आह. हीच धारणा णपठीकापरमचया समसत बरामहण समाजात धढ

झाली होती. परात शरी बापाननाचायदल आणण अपपलराज िमाद याना मातर शरीपार रततावतारी असलयाच णनणशचत

रपान जञात होत. एकरा बालक शरीपारास नरसावधानीचया ितातील राजगीऱयाची भाजी खाणयाची इचछा

झाली. तयाानी आईजवळ तयासाठी हटट कला. तयावळी बापाननाचायदल आजोबाानी शरीपारास नरसावधाणनचया घरी

नल. तयााना पहातच शरीपारानी रोनही हात जोडन नमसकार कला. परात नरसावधाणननी अहाकारान णतकड लकषच

णरल नाही. तयाच वळी बालक शरीपाराच लकष नरसावधाणनचया पाठीवर रळणाऱया तयााचया अणतणपरय णिखकड

गल आणण काय आशचयद ती णिखा आपोआप गळन खाली पडली.त पाहन शरीपार राजणगऱयाची भाजी न मागताच

आजोबा बरोबर घरी परतल.

एकरा नरसावधानीचया घरी तयााचया णपतयाच शरादध होत. बरामहणााची जवण झाली होती, परात घरची माडळी अजन

जवावयाची राणहली होती. याच वळी नरसावधानीची गाय आपला रोर तोडन पाकगहात णिरली आणण णतन सवद

अनन आणण वड खाऊन टाकल. ती कोणालाच सावरली जात नवहती. तयाच वळी बालक शरीपार आपलया

णपतयासह नरसावधाणनचया अागणात आल. ती गाय शरीपाराना पहाताच पाकगहातन बाहर आली. णतन शरीपाराना

तीन परणरकषणा घातलया आणण तयााच चरणी नतमसतक झाली. तयाच अवसरत ती गतपराण झाली. णतन बालक

शरीपाराना परणरकषणा का घातलया आणण तयानातर तयााचया चरणी नतमसतक होताच गतपराण किी झाली? ह परशन

नरसावधाणनसह अनक णवपराना सोडणवता आल नाहीत.

एक णरविी कककटशवराचया माणररातील सवयाभ रततातरयााची मती अचानक अदशय झाली. नरसावधानीवर ही मती

चोरलयाचा आरोप णपठीकापरमचया लोकाानी लावला. या आरोपामळ त अगरी खचन गल होत, तयातच तयाना

अनक वयाधीनी गरासल. यातच तयाचा मतय झाला. नरसावधाणनचया कटाबीयााच साातवन करणयासाठी शरी

अपपलराज िमाद आपलया शरीपारासह गल होत. नरसावधनीचया पतनीन बालक शरीपराचा हात आपलया हातात

घवन महटल “ बाळा शरीपारा| त रततातरय आहस तर नरसावधनी आजोबाना णजवात करण तला िकय नाही

काय? अस महणन ती माता रड लागली. नवनीतासम मर हरय असललया शरीपारानी तया मातच अशर

पसल. रोडयाच वळात सवद तयारी होऊन अातयातरा णनघाली. अपपलराज िमाद आणण बालक शरीपार सदधा तयात

सामील झाल. िवयातरा समिानात पोचली आणण नरसावधाणनना लाकडाचया णचतवर णनजणवणयात आल. तयााचा

पतर णपतयास अगनी रणार णततकयात शरीपारानी तयास रााबणवल आणण नरसावधाणनचया भमधयावर अागलीन सपिद

कला. तया णरवय सपिादन नरसावधाणनचया अागात चतनय सफरण पाउ लागल. कााही णमणनटातच त चीतवरन

उतरन खाली आल. तयाानी शरीपार परभना साषााग नमसकार कला आणण सवद लोकााबरोबर घरी परत आल. तयाना

जीणवत आलल पाहन तयााचया धमदपतनीचा आनार गगनात मावत नवहता. तया मातन बालक शरीपारास जवळ घऊन

खप लाड कल.

एकरा नरसावधनी णभकषा मागणयासाठी बापाननाचायदल यााचया घरी गल असताना बालक शरीपार तयााना तर

खळत असलल णरसल. तयाानी नरसावधनीकड पाहन णसमत कल. तया साणतवक, सकमार गोडस बाळास आपलया

कडवर घऊन तयाच लाड कराव अिी इचछा तयााचया मनात णनमादण झाली. तरन त नरणसाह वमादचया घरी

णभकषसाठी गल. तर तयाना शरीपार, शरीवमााचया खाादयावर खळत असलल णरसल. त नरसावधनीकड पाहन

णमसकीलपण हसल. एकाच वळी रोन णठकाणी बाळ शरीपाराना पाहन ह सवपन आह का णवषण माया याचा तयाना

साभरम पडला. णभकषा घऊन त आपलया घरी परत आल आणण आपलया रवघरात गल. तर शरीपाराना बसलल

पाहन तयाना आशचयादचा धककाच बसला. नरसावधाणननी आपलया पतनीस बोलावन णतला घडलली हकीगत

सााणगतली. तया रोघाानी शरीपाराना अनक गहन णवरयावर परशन णवचारल आणण तया अजाण बालकान सवद परशनााची

समपदक आणण समाधानकारक उततर णरली. िवटी त महणाल “आजोबा| मी रतत आह. कोटयाानी कोटी बरमहााडात

वयापत असलल एकमव ततव मीच आह. ज कोणी तरीकरण िदधीन “रतत णरगाबरा| शरीपार शरीवललभ

णरगाबरा| नणसाह सरसवती णरगाबरा| अस माझ भजन करतील तर मी सकषम रपान सरव असतो. त पढ

महणाल “माझया पढील नणसाह सरसवती अवतारात तमचया घरची णभकषा घवन तमच राररदरय रर करीन” इतक

बोलन बालक शरीपार आपलया घरी परतल.

|| शरीपार राजम िरणा परपदय. ||

अधयाय ३

बाळ शरीपादाचा वधाापन ददन

शरीपार परभाचया परतयक वरीचया जनमणरनी घरची सवद माडळी, आजोळी शरी बापननाचायदल यााचया घरी भोजनासाठी

आमाणतरत अस. यापरमाण बाळ शरीपाराचया रसऱया वरीचया जनमणरना णनणमतत त सवद आजोळी गल

होत. आजोबा शरीपाराना मााडीवर घऊन तयााच तळपाय पाहत होत. अिा परकार तयाानी पवी सदधा अनक वळा

शरीपारााच तळपाय पाहणयाचा परयतन कला होता, परात परतयक वळी तयाना कोटी, कोटी सयादचया तजसवीतचा

अनभव आला होता आणण त बाळाच पाय पाह िकल नवहत. परात आज अस घडल नाही. बापनाचायदलना

शरीपारााचया तळपायावर िाख, चकर, आरी णचनहााच रिदन झाल.बाळ शरीपार परतयकष शरी रततातरयााच अवतार आहत

ह णसदध करणयास ही णचनह परिी होती. आजोबाानी तया णरवय चरणााच मोठया कौतकान चाबन घतल. हा बालक

शरी रततातरयााचा अवतार आह हा तयााचा णवशवास अणधकच धढ झाला. या णरवय रिदनान तयााच अषभाव जागत

झाल आणण नतरातन आनाराशर ओघळ लागल. त बाळ शरीपाराचया गालावर पडल आणण सयादचया कोवळया

णकरणात मोतयापरमाण चमक लागल. आजोबाानी त आपलया उततरीयान हळवारपण णटपल. यावळी बालक शरीपार

आजोबास महणाल “आजोबा| तमही सौरमाडळातन िणकपात करन जी िकी शरीिलयणसरत मणललकाजदन

णिवणलागात आकरदन घतली होती तयाच वळी ती िकी, गोकणदमहाबळशवर आणण पारगया णसरत असललया

सवयाभ रततातरयााच ठायी सदधा आकणरदत झाली होती. शरीपार पढ महणाल “आजोबा| पराणीमातरातन जी अणनष

सपारन णनघतात ती माझयामधय लय पावतात आणण ज माझ भक आहत तयााचया परती िभ सपारनाच परसारण

होत. ह माझया साकलपानसारच घडत. गोकणद महाबळशवर ह परमशवराच आतम णलाग आह. तयामळ तयाचया

रिदनान मकी परापत होत. बालक शरीपार पढ महणाल “आजोबा| मी कवळ सोळा वरादचा होईपयात आपलया घरी

राहीन. तयानातर मकीची इचछा करणाऱया ममकषना अनगरह रणयासाठी घराचा तयाग करीन. माझा या नातरचा

अवतार नणसाह सरसवती या रपात असल. हा अवतार घतला तरी शरीपार शरीवललभ ह रप णनतय, सतयरप अस

राहील. नणसाह सरसवती अवतारातील कायदभाग सापवन शरीिलयाजवळ असललया करदळी वनात तीनि वर

तपसया करीन. या नातर “सवामी समरद” या नाावान परजञापर (सधयाच अककलकोट) या सरानी परकट होईन. या

अवताराचया समापतीनातर तरील वटवकषात माझी पराणिकी परवि करवन, मणललकाजदन णिवणलागात णवलीन

होईन. कवळ रोन वरादचया बालकाचया मखातन णनघालल ह वकवय ऐकन आजोबा बापननाचायदल अतयात

आनाणरत झाल. तसच तयााचया आशचयादला सीमाच राणहलया नाहीत. बाळ शरीपाराचा वाढणरवस

मोठया राटात साजरा झाला.

|| शरीपार राजम िरणा परपय. ||

अधयाय ४

शरीपाद परभ च सवावयापकतव

एकरा बापननाचायदल शरीपार परभना महणाल “शरीपारा| त तीन वरादचा आहस परात मोठया माणसासारख बोलतोस सवााबददल माणहती असावयास

त सवदजञ आहस काय? यावर बालक शरीपार हसन महणाल “मी तीन वरादचा आह अस तमहास वाटत परात मला तस वाटत नाही. माझ वय

अनक लकष वरादच आह. मी या सषीचया उतपततीचया अगोरर होतो आणण परलयानातर सदधा राहणार आह. सषीचया णनणमदतीचया वळी मी

होतो. माझया णिवाय सषीची उतपतती, णसरती, आणण लय होऊच िकत नाही. मी साणकषभत होऊन सवद वयवहाराच अवलोकन करतो.” यावर

बापननाचायदल महणाल “शरीपारा, लहान मलाानी आपण चादरमाडळात आहोत असा कवळ णवचार कलयान आपण चादरमाडळात आहोत अस होत

नाही. परतयकष अनभव असावा लागतो सवदजञान सवदवयापकतव, सवद िकीततव ह कवळ जगणनयाताच लकषण आह.” यावर शरीपार परभ

महणाल “मी सवदतर णसरत असणार आणरततव आह. परसागानसार मी वयक होतो. मी सवदवयापी आह. जञान, णवजञान माझया चरणािी लीन

आहत. माझया कवळ साकलपान ही सषी णनमादण झाली.. मी सवद िणकमान आह यात आशचयद क काय? यावर णपता अपपलराज िमाद

महणाल “बाळा शरीपारा, बालपणापासन त आमहास एक कोडच आहस. त वारावार मी रतत परभ आह अस महणतोस आणण नणसाह सरसवती रपान

पनहा एकरा परकट होईन अस महणतोस. पीणठकापरमच बरामहण या भारणाला मनचााचलय बदधीभरषता अस महणतात” णपतयाच ह वकवय ऐकन

बालक शरीपार महणाल “ तात, खर सााणगतल पाणहज ना? नभोमाडळातील सयादस त सयद नाहीस अस महटलयान तो सयद नाही अस होईल

काय? सतय ह रि, काळ अबाणधत असत.” शरीपारााच ह भारण ऐकन णपता अपपलराज िमाद, आजोबा बापननाचायदल अगरी रकक होऊन गल.

एकरा बालक शरीपार तयााचया घरी असललया काळागनीिमन शरीरततााची आराधना करीत होत. तयावळी बापननाचायदल आजोबाानी शरीपाराना

णवचारल “बाळा, त रतत आहस का रततउपासक आहस? ततकाळ शरीपार महणाल “आजोबा, जयावळी मी रतत आह अस महणतो तयावळी मी

रततच असतो. जवहा मी रततउपासक आह अस महणतो तयावळी मी रततउपासकच असतो. मी जया वळी “मी शरीपार वललभ आह” अस

महणतो, तयावळी मी शरीपार वललभच असतो. मी जो साकलप करतो तच होत असत. हच माझ ततव आह.” शरीपार पढ महणाल “आजोबा

तमही आणण मी एकच आहोत पढील अवतारात मी अगरी तमचयासारखाच णरसन.” अस महणन शरीपारानी आपलया आजोबााचया भमधयावर रोन

बोट ठवन सपिद कला. त कटसर चतनयाच सरान आह. कााही कषणातच बापनाचायदलना णहमालयात णनशचल समाधीत असललया बाबाजीच

रिदन झाल. कााही वळातच त परयाग महाकषतरणतल णतरवणी सागमात सनान करीत असलयाच णरसल आणण नातर शरीपार परभ समोर उभ असलयाच

णरसल. ह सवरप कााही कषणातच कककटशवराचया सवयाभ रततातरयात णवलीन झाल. तयाचयातन एक अवधत सवरप णनघाल आणण तयाना समती

महाराणी णभकषा घालीत असलयाच णरसल. तया अवधताच रप कााही कषणातच, महाराणी समतीचया मााडीवर णनजललया तानहया बाळात

बरलल. पाहता,पाहता त बाळ सोळा वरादचया यवकात रपाातरीत झाल. तया यवकान हबहब बापननाचायदल सारखच परात सानयािाच रप धारण

कल. तयाानी रोन नदयााचया सागमात सनान कल आणण बापननाचायदलकड पाहत महटल “मला नणसाहसरसवती महणतात. ह गाधवदपर आह” अस

सााणगतलयावर सवाणमनी एक वसतर नरीवर पसरल आणण तयावर बसन शरीिलयास गल. तरन त करदळी वनात गल. तर अनक वर तपसया

कलयानारार त कोणपनधरी महापरराचया रपात परकट झाल. तयाानी बापननाचायदल कड पहात महटल “माझया या रपाला सवामी समरद अस

महणतात. रोडयाच वळातच तयाानी पराणतयाग कला आणण तयााची पराण िकी वटवकषात गली. तयााचा णरवयातमा शरीिलयावरील मललीकाजदनाचया

सवरपात णवलीन झाला. तया परम पणवतर णिवणलागातन धवनी उमटला “ बापानायाद त धनय आहस. णतरमती सवरप असणारा मी, शरीपार

शरीवललभ, नणसाह सरसवती आणण सवामी समरद या तीन रपात तला अनगरणहत करीत आह.” हा मागल धवनी ऐकन आणण णरवय दशय पाहन

बापाननाचायदल सतबधच झाल. तयााना समोर णनरागस चहऱयाचा तीन वरादचा हसरा बालक शरीपार णरसला, तयाानी तयाला परमान उरािी कवटाळन

धरल. तयावळी त णरवय तनमय अवसरत गल. या अवसरत णकती वळ गला त कळलच नाही. तयाानी डोळ उघडल तयावळी अणगनहोतर करणयाची

वळ झाली होती. त चटकन उठल आणण अणगनहोतरात सणमधा घालन णनतयापरमाण वरमातर महण लागल. रररोज एकरा मातर महणताच अगनी

परजवणलत होत अस. परात तया णरविी मातर अनक वळा मातर महटलयावर सदधा अगनी पटला नाही. आजोबा घामान ओल-णचाब झालल शरीपारानी

पणहल आणण अणगनका डाकड पाहन महणाल “ अर अणगनरवा तला आजञा करतो त आजोबााचया रवकायादत अडरळा आण नकोस.” आणण आशचयद

अस की तया का डात अगनी ततकाळ परजवणलत झाला. तयावळी शरीपार परभ महणाल “माझया साकलपा णिवाय, आजोबा सारख महान तपसवी सदधा

अगनी णनमादण कर िकत नाहीत”

|| शरीपार राजम िरणा परपदय. ||

अधयाय ५

नरदसह वमाा याचया शतास बालक शरीपादाची भट.

एकरा नरणसाह वमाद, बालक शरीपारास आपल ित राखणवणयासाठी घोडागाडीत बसवन घऊन गल. तया ितातील

जणमनीत अनक परकारची णपक यत होती. तयातील रोडकयाचया वलीना फल यत नसत. कधी-काळी आलीच तर

ती सकन जात तया णठकाणी फळ यत नस. एखार वळी फळ लागल तर त एवहढ कड अस णक तोडात घालवत

नसत. ही गोष वमाानी शरीपाराना सााणगतली. त परसननतन महणाल “ वमाद आजोबा, पवीचया काळी यर एका

रततभकान तपसया कली होती. ही पणवतर भमी साकषात रततसवरप असललया माझया चरण सपिादसाठी तळमळत

होती.णतची तळमळ तमहास कळावी महणन णतन हा मागद पतकरला होता. माझया चरण सपिादन या भमीचया

भणमततवात पररवतदन घडल.” एवढ बोलन बालक शरीपार घोडागाडीतन खाली उतरन तया ितात णफर लागल.

तयाच वळी तर कााही चाच (आणरवासी) यवक, यवती आलया. तया सवादनी शरीपार परभना मोठया शरदधाभावान

नमसकार कला. शरीपारपरभ, वमाद आजोबाना सााग लागल “आजोबा ह सवद चाच लोक नरणसाह अवतारिी

साबाणधत आहत. त महालणकषमला आपली बणहण मानतात.” नरणसाह वमाद तया चाच यवकाना

महणाल “आमहाला भगवान नरणसाह आणण महालकषमीच रिदन होऊ िकल काय?” त चाच यवक महणाल तयात

काय कठीण? आमही तया रोघाना यर घऊन यतो. अस साागन त यवक णनघन गल. रोडया वळातच त नरणसाह

भगवान आणण माता महालकषमीस घऊन आल. शरीपार परभनी भगवान नरणसाहाना परशन कला “पवद यगातील नरणसाह

तच आहस ना? ही चाच लकषमी तझी पतनीच आह ना? णहरणयकणिपचा वध करन परलहाराच रकषण करणारा तच

ना? या परशनााच उततर रणयासाठी भगवान नरणसाह णतरवार होय अस महणाल.या नातर कााही कषणातच तया उभयताानी

जयोती रपात शरीपारपरभाचया अातरागात परवि कला. चाच माडळी अातधादन पावली.अिा अनक

अरभत, अनाकलनीय लीला शरीपारानी बालयावसरत असतानाच कलया.

|| शरीपार राजम िरणा परपदय. ||

अधयाय ६

कलशखर मललाचा गवा हरण

शरीपार परभ चार वरादच असताना णपठापरम यर कलिखर नाावाचा एक मलल आला होता. तयान णपठापरमचया

मललााना “मललयदधाच आवहान कल होत. णपठापरमचया मललााना आपण कलिखरकडन मार खावन अपमाणनत

होणार याची खातरी होती. यरील कााही मलल शरीपार परभाच भक होत तयाानी परभना आपली समसया

सााणगतली. शरीपार परभ महणाल “अर मललानो, तमही मळीच घाबर नका. आपला भीम आह ना, तो कलिखर

बरोबर मललयदध करल. परतयकषात भीम कबडा असन आठ णठकाणी वाकडा होता. तयाची शरीपार परभावर णनताात

शरदधा होती. ठरलया परमाण कलिखर आणण भीम यााच मललयदध कककटशवराचया पराागणात सर

झाल. कलिखराचया परतयक माराबरोबर भीमाच िरीर अणधक, अणधक बलवान होत होत. तो जया णठकाणी

णभमास मारीत होता, तयाच णठकाणी तयास णततकयाच जोरान मार लागत होता. अाती कलिखर रकन हरला

आणण भीमाच कबड आणण वाकडपण जाऊन तो एक बलिाली यवक बनला. कलिखर शरीपार परभना िरण

आला . परभ तयास महणाल “त आपलया बलवततवर अहाकारान फगला होतास तयामळच तझी िकी भीमास

णमळाली आणण तयाची रबदलता तला परापत झाली. माझया कपन तला अनन, वसतरास कमी पडणार

नाही.” कलिखर शरी वयाकटशवराचा भक होता. तयामळ कषणभर शरीपार परभनी तयास शरी वयाकटशवराचया रपात

रिदन णरल आणण कतारद कल. शरीपार परभाची कपा कोणावर आणण किी होईल ह कोणीच जाण िकत नाही.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय ७

महरषी दवदयारणयाच पराकटय

एकरा णपठीकापरास एका अवधतााच आगमन झाल. त उनमतत अवसरत असलल णसदध परर होत. णपठीकापर

वासीयाानी तयाना अदशय झाललया कककटशवरातील सवयाभ शरी रततातरयााचया मती बददल णवचारल. तयावळी त

णसदध परर महणाल “ह रततभकाानो, शरी रतत सकळ पणयकषतरात सनान करन सधया एका नरीत आहत. भकाानी ती

मती िोधणयास आपल सवद कौिलय पणास लाऊन ती मती िोधन काढली. मतीचया णमळणयान समसत

णपठीकापरवासी अतयात आनाणरत झाल. एका िभ महतादवर तया मतीची पन:परणतषठापना सवदमागल अिा समती

महाराणी आणण बरहमतज असललया शरी अपपलराज िमाद या सचछील रामपतयाचया करकमलावरार झाली. यावळी

एक मोठा उतसव करणयात आला. तयाच अधवयद शरी बापननाचायदल होत. माणररात शरीरततमतीची

पन:परणतषठापना झाललया णरविी शरी बापननाचायदलनी तया णसदध पररास आपलया घरी णभकषस यणयाची णवनाती

कली. या णठकाणी तया णसदधास बालक शरीपारााच रिदन झाल. या गोडस बालकास पाहताच तया णसदधाचया मनात

पतर वातसलय उतपनन झाल. तयावळी शरीपार मातल शरी वकटपपा यााचया खाादयावर बसन तयाचया णिखिी खळत

होत. तयाानी तया णसदधाकड पाहन णसमत हासय कल. त पाहन तया णसदधाची समाधीच लागली. समाधीतन वयरान

झालयावर शरीपार तयााना महणाल “माधवा, तझया इचछपरमाण णहार सामराजयाची सरापना, माझ वय सोळा वरादच

झालयावर बककराय करतील. त हररहर-बककराय यााचया पाठीिी सरव असल पाणहज. “णवदयारणय महरी या

नावान तझी सवदकड खयाती होईल. तझ सहोरर सायननाचायद यााचया वािात यणाऱया िताबरीत गोणवार णरणकषत

जनम घणार आहत. तो गोणवार णरणकषत अनय कोणी नसन तच असिील. राजरी होऊन ताजावर सासरानात

महामातरयाचा परभार सााभाळन कतकतय होिील.” शरीपार परभाचया मखातन ह वकवय ऐकलयावर, तया णसदधाचया

नतरातन आनाराचया अशरधारा वाह लागलया. तयान वातसलयभावान शरीपारास आपलया मााडीवर बसणवल. तयावळी

शरीपारानी तया णसदधाचया चरणााच वारन कल. तया णसदधान आशचयद वयक करताच शरीपार महणाल “त णवदयारणय

या नाावान िागरी णपठाधीपती होिील. तझया परापरत णतसरा णिषय कषणसरसवती या नाावान तच असिील. तझया

मनात माझयाणवरयी पतरभाव उतपनन झालयाकारणान, माझया पढील नणसाहसरसवती अवतारात कािी

कषतरी कषणसरसवती या नाावान णसदधअवसरा परापत करन त मला सानयास रीकषा रिील. त सानयास धमादचा उदधार

करिील. यास कािी णवशवशवर व माता अननपणाद यााची साकष असल.” शरीपारााचया या भणवषयातील घडणाऱया

घटनाणवरयीच वकवय ऐकन तया णसदधास कतकतय झालया सारख वाटल

|| शरीपार राजम िरणा परपदय. ||

अधयाय ८

शरीपाद परभ चा सदगर शरी दशरडी साईबाबाचया रपात अवतररत होणयाचा सकलप.

तीरमलरास नाावाच शरीपार परभाच एक भक होत. एकरा त शरीपाराचया मातामहाचया घरी तयााच धतलल वसतर

घवन गल होत. समती महाराणीच मामा शरीधरावधाणन, शरीपारास कडवर घवन खळवीत होत. त “रतत

णरगाबर, “रतत णरगाबर, रतत णरगाबर, अवधता” असा घोर करीत होत. तयावळी शरीपार कवळ रोन वरादच

होत. त णकलकारी करीत खळत होत. त नयन मनोहर दशय पाहन तीरमलरासाच मखातन अनायासच “शरीपार

वललभ , रतता णरगाबरा” अस िबर णनघाल. शरीधरावाधानी याानी णतरमल रासाकड वळन पणहल. तयाच वळी

शरीपार, “नणसाह सरसवती रतत णरगाबरा” अस महणाल. त साकषात पवीच रततपरभ असन परसतत शरीपार शरीवललभ

आणण पढ नणसाह सरसवती या रपात अवतररत होणार याची सचना तयाानी आपलया णवणिष िलीन सााणगतली

होती. शरीपार महणाल “ आजोबा नणसाह सरसवतीचा अवतार महाराषर रिात घणयाचा माझा साकलप

आह. णतरमलरासास सदधा महाराषर रिात यणयास साागत आह” शरीधरावधानी अवाक झाल. णतरमल रास

महणाल “कठलयाही जनमी, कोणतयाही रपात असताना सरव माझ रकषण करणयाचा भार तमचयावर आह. मला

तमचया बाळकषण रपावर अणतिय परीती आह” शरीपार महणाल “णतरमलरासा| त महाराषर रिात “गाडग

महाराज” या नावान रजक कलात जनम घिील. रीन,रबळयााची, रणलत व रःखी जनााचया सवन पनीत

होिील. धीणिला (सधयाचया णिडी गावी) गावी “साईबाबा” या नाावान यवन वरात माझा समरद सदगर रपात

अवतार होईल. तला तया अवतारात माझयाकडन अवशय अनगरहाची परापती होईल. तला बाळकषण रपावर अतयात

परीती असलयान “गोपाला, गोपाला रवकी नारन गोपाला” या नाममातराचा जप करिील. तझया या िरीराचया

पतनानातर अलप काळ णहरणयलोकी राहन नातर गाडग महाराज या रपात जनम घऊन लोकणहत करिील. ह तला

माझ वररान व अभयरान आह.” हा ससावार चाल असताना शरीधरावधानी मायचया आवरणात होत. तयााना या

सावारातील कााही कळल नाही. समती महाराणीचया हाकसरिी, तयााचयावर असलल मायच आवरण रर झाल

आणण शरीपार सामानय बालक आहत अिी तयााची धारणा झाली.

|| शरीपार राजम िरणा परपदय. ||

अधयाय ९

बाळ शरीपादाचया दगध समसयच दनराकरण आदण शरीपाद ह शरीदतत असलयाची पच महाभ ताकरड न

साकष

शरीपार परभाचया जनमापासन तयाना परस रध णमळत नस. समती महाराणी बाळास परस सतनपान करव िकत

नवहती. तयााचया घरी एक गाय होती, परात ती तयााचया घरी असललया काळागनीिमन रततााचया नवदयास परल

एवढच रध रत अस. बाकीच आपलया वासरास पाजणवत अस. आपण आपलया णरवय आणण अपवद णििस

परस रध रव िकत नाही या णवचारान तया सचछील माता-णपतयास वाईट वाट. वकटपपयया आणण नरणसाह

वमाद, याानी भरपर रध रणारी गाय अपपलराज याना रान रणयाचा परयतन कला परात त सार वयरद झाल कारण रान

सवीकार न करणयाच अपपलराजााच वरत होत. या समसयच णनराकरण करणयासाठी शरी शरषठी बापननाचायदल कड

आल. तयाानी एक िभलकषणी गाय अपपलराज िमादना रणयाचा आपला मानस तयाना सााणगतला. शरी

बापननाचायदलणन ती गाय आणन तयााचया गोठयात बााधणयास शरषठीना सााणगतल. बापननाचायदलनी ती गाय

जावायास गोरान रणयाचा परयतन कला परात त गोरान अपपलराजाानी नाकारल. याच वळी णहमालयातील सतोपर

या गावातन शरी सणचचरानार नावाच एक महातमा णपठापरी आल. त कवलयिागी यर असललया शरी णवशवशवरपरभाच

णिषय होत. “शरी णवशवशवर परभ सवतः णपठीकापरी शरीपार शरीवललभ रपान असन तयााचया बालय रपाच रिदन

घऊन, कतारद वहाव” असा आरि शरी सचचीरानाराना झाला होता. तयानसार त णपठीकापरी आल

होत. बापननाचायदलनी तयाच उततम परकार सवागत कल. तयााचयापढ बाळ शरीपारााचया रधाची समसया

आली . तवहा तयाानी ठामपण सााणगतल की “अपपलराज िमाानी गोरान घतल पाणहज. शरीपार शरीवललभ साकषात

रततपरभ असन, वयरद असललया णनयमााचया बाधनात पडन तयाना गोकषीर अपदण करणयाच महदभागय हातन रवड

नय.” बरामहण सभन शरीपार शरीवललभ शरी रतत असलयाचा परावा माणगतला. शरी सचचीरानारानी “तमहास पाच

महाभतााची साकष रतो” अस बरामहण सभस सााणगतल. यानसार यजञ पराराभ झाला आणण तयाच वळी भमातन साकष

णरली. ती महणाली “शरीपार शरीरतत असलयाकारणान शरी अपपलराज याानी गोरान सवीकाराव. शवसरापासन

जावायास परीतीपवदक णरलली वसत “रान” होत नाही.” यजञ पराराभ झालयावर यजञसरळ सोडन इतर सरळी पाउस

पडत होता ही रसरी साकष होती. यजञातील हणवभादग घणयास परतयकष अणगनरव आल आणण गोरान घणयात

कााही रोर नाही अस तयाानी सााणगतल. ही णतसरी साकष होती. यजञमाडपा वयणतररक, इतर सरळी, वायरवान

आपला परताप राखणवला. ही चवरी साकष होती. याच वळी आकािातन णरवय वाणी झाली की शरीपार साकषात

शरी रतत आहत. ही पाचवी साकष होती. पाचभतााची साकष झालयानातर णपठापरची बरामहण सभा मौन झाली आणण

अपपलराज याानी गोरानाचा सवीकार कला. अिापरकार बालक शरीपाराचया रगध समसयच णनराकरण झाल तयामळ

सवदचजण आनाणरत झाल.

|| शरीपार राजम िरणा परपदय. ||

अधयाय १०

बालक शरीपादानी मोठया लीलन आपलया दपतयास ऋणमकत कल

णपठीकापरम नगरीत सबबयया शरषठी नाावाच एक वशय गहसर रहात होत. तयााच वाणयाच रकान होत. एकरा अपपलराज

िमाद यााच घरी आईनणवली या गावाहन बरच पाहण आल होत. तयााचया भोजनाची वयवसरा करणयासाठी तयााचयाजवळ

परस धन धानय नवहत. त रानाचा सवीकार करीत नसत. शरी वकटपयया शरषठीचया घरी, करीत असललया पौरहीतया

बददल, णमळणार धन कसाबसा उररणनवादह करणयापरत अस. नाईलाजासतव अपपलराज िमाानी सबबययाचया रकानातन

एक वराह एवढया णकमतीच धानय उधार नल होत. बाधगण परत गलयानातर ही रककम परत करावी अस सबबययान

अपपलराज िमादना बजाणवल होत. परात िमाद तयाच रण रऊ िकल नाहीत आणण सबययान तया एक वराह रकमवर

चकरी वयाज लाऊन खोट णहिब राखवन रहा वराह रण बाकी असलयाच िमादना कळणवल. सबबयाचा मानस

अपपलराज िमााच राहत घर लबाडणयाचा होता. शरी नरणसाह वमाद आणण वकटपयया शरषठी याानी अस होऊ णरल

नाही. एकरा शरीपार शरषठीचया घरी असताना सबबयया वयागान महणाला राजिमाद जर तयााच ऋण फड िकत नसतील तर

तयााचया पतराापकी एकास तयााचया रकानात चाकरी करणयास पाठवाव. णका वा सवतः चाकरी करणयास याव. सबबययाच ह

बोलण ऐकन शरषठीचया डोळयात पाणी आल. शरीपारानी त अशर आपलया णचमकलया हातानी पसल आणण सबबययाकड

वळन महणाल “अर सबबयया तझ ऋण मी फडीन. चल तझया रकानात. रकानात सवा करन ऋण णफटलयावर मातर

तझया घरी लकषमी राहणार नाही.” बाळ शरीपाराना घऊन वकटपयया शरषठी सबबयाचया रकानात आल. णततकयात एक

जटाधारी सानयासी तयााच रकानात आला. तो सबबययाच रकान िोधीत होता. तयाला एक तााबयाच पातर णवकत

घयावयाच होत. तो सबबयाला महणाला “मला एका तााबयाचया पातराची अतयात गरज आह. णका मत रोडी जासत असल

तरी चालल. सबबययाचया रकानात बततीस तिी तााबयााची पातर होती. परात तो खोटच महणाला “माझयाकड एकच पातर

णिललक आह. तयाला रहा वराह रऊ िकत असलयास तला त णमळल. तो सानयासी चटकन कबल झाला. तयाची

कवळ एकच अट होती ती अिी की वकटपयया यााचया मााडीवर बसललया शरीपारानी त पातर आपलया हातानी तया

सानयािास दयाव. या अटीनसार शरीपारानी त पातर तया जटाधारी सानयािास णरल. पातर रताना शरीपार हसत

महणाल “तझी इचछा आता पणद झाली ना? तझया घरी लकषमी णसरर राहील. त तझी सानयास रीकषा सोडन रऊन सवगही

जा. तझयासाठी तझी पतनी, मल वाट पहात आहत.” तो सानयासी अतयात आनाणरत होऊन णनघन गला. यावळी

सबबयया महणाला “आजचया णवकरीत मला णविर धनलाभ झाला. अपपलराज िमाद यााचकडन यावयाच असलल रहा

वराहाच ऋण मला णफटलया सारख वाटत आह. या कषणी शरीपार ऋणातन मक झाल” वकटपयया महणाल “ह ज त

साागतो आहस त गायतरीचया साणकषन सााग” सबबययान तस कल. शरीपार परभ आणण वकटपयया घरी गलयानातर सबबययान

आत जाऊन पणहल तयावळी तर एकतीस पातराापकी कवळ एकच पातर होत. शरीपार परभाचया लीला

अनाकलनीय,अगमय आणण अणचातय होतया. तयााचया समकष ज बोल त वचन खर होत अस. साकषात रततपरभाचया

करकमलाानी तााबयाच भााड घणारा जटाधारी धनय होता आणण सबबयया णकती ररवी. अिा अनाकलनीय लीलन शरीपार

परभनी आपलया णपतयास ऋणमक कल.

|| शरीपार राजम िरणा परपदय. ||

अधयाय ११

आनद शमाा याना शरीपाद परभ चा अनगरह

आनार िमाद नाावाच एक णववरान, आचारसापनन आणण गायतरी मातराच अनषठान करणार बरामहण होत. णवदयच तज

तयाचया मखावर णवलसत अस. त बालयावसरत असताना एकरा आपलया णपतयाबरोबर णपठापरम कषतरी गल

होत. तयावळी त शरीपार परभाच आजोबा शरी बापननाचायदल यााचया घरी उतरल होत. या णपता, पतराच

बापननाचायदलाचया घरी उततम परकार सवागत झाल. भोजनासाठी मजवानीचा बत होता. यावळी शरीपार परभाच वय

पाच वरादहन राड कमीच होत. सकोमल, लहान वयाचा तो णरवय बालक तजसवी, सारर, अजानबाह, आणण

नतरवदयात अतयात परम, करणा भरन असलला असा होता. तयाच वणदन करीता वर सदधा रकल. अिा या णरवय

बालकाला आनार िमाानी चरण सपिद करन नमसकार कला. तयावळी शरीपारानी आपला वरर हसत आनार

िमादचया णिरावर ठवला आणण महणाल “जनम जनमाातरापासन माझा अनगरह तझयावर आह. पढील जनमी त

अवधत होिील आणण तझ नााव “वकयया” अस असल. रषकाळ पडला असताना, पाउस पाडणयाच सामरथयद

तला परापत होईल, तसच साासाररक लोकााच कष, कलि रर करणयाची णसदधी तला परापत होईल”. असा णरवय

आिीवादर परापत करन आनार िमाद कतकतय झाल.

याच आनार िमाानी शरीिाकरभटट यााचा सतकार करन उततम भोजन णरल होत. तयाानी गायतरी मातरातील परतयक

अकषराचा मणहमा आणण तयाचया उचचार करणयान आपलया िरीरातील कोणतया िकी परभाणवत होतात यााच

णवसतत वणदन करन सााणगतल. तसच अषम आणण नवम साखयच वणिठय णववरण करन सााणगतल. त अस -- नउ

या साखयस एकान भाणगल असता नउच यतात ९ ला,२ न गणणल असता १८ ही साखया यत यातील १ आणण ८

यााची बरीज ९ च यत तसच ९ ला ३ न गणणल असता २७ साखया यत. यातील २ आणण ७ यााची बरीज कली

असता ती ९ च यत अिा परकार कोणतयाही साखयन ९ ला गणणल असता यणाऱया साखयचया आकडयााची बरीज

कली असता ९ हीच साखया यत. यामळ ९ ही साखया बरमहततव सचणवत. याच परमाण ८ ही साखया मायासवरप

आह. या साखयच वणिषठय अस की ८ ला १ न गणील असता ८ यतात, ८ ला २ न गणीलयास १६ यतात

यातील १ आणण ६ णमसळलयास ७ यतात ह आठ पकषा कमी आहत. ८ ला ३ न गणणल असता २४ यतात या

साखयतील २ व ४ ची बरीज कलयास ६ यतात ह सात पकषा कमी आहत. या परमाण सषीतील समसत जीवरािी

मधील िकी हरण करणयाच सामरथयद जगनमातत आह. अिा परकार आनार िमाानी अनक माणहतीपणद गोषी शरी

िाकरभटटाना सााणगतलया होतया.

|| शरीपार राजम िरणा परपदय. ||

अधयाय १२

शरीदततानद सवामीना शरीपाद परभ चा कपापरसाद

शरी रततानार सवामी एक महान रततभक होत. तयााना बालपणी सपष बोलता यत नस. िबर तोतर यत तयामळ णमतर माडळी तयाची रटटा

करीत. तयाना एक अनाणमक आजार झाला होता. पाच वरादपासन तो वाढ लागला. एक वरद लोटलयावर रहा वर उलटलयापरमाण

िरीरात बरल होत होता. जयावळी त रहा वरादच झाल तयावळी तयााचया िरीरात पननास वर झालयासारखी लकषण णरस लागली

होती. तयावळी बापननाचायदल णपठीकापरात यजञ करीत होत. तया यजञासाठी शरी रततानार सवामीचया वणडलाानी तयाना णपठीकापरात

नल. यावळी शरीपार परभाच वय सहा वरादच होत. यजञासाठी लागणार तप एका वयसक बरामहणाचया सवाधीन कल होत. तपाचा

एकतरीतीअाि (१/३) भाग घरी लपवन ठऊन रोनणतरतीअाि (२/३) भाग तो बरामहण परणतणरन यजञासाठी आणीत अस. यामळ रोडया

वळातच तप सापत आल. तयावळी तप तयार करण कठीण काम होत.हा णचातचाच णवरय होता. यावळी

बापाननाचायदलनी शरीपारपरभाकड हत परससर पणहल. शरीपार महणाल “ कााही चोर माझ धन अपहरण करीत आहत. परात मी तयााच

परयतन सफल होऊ रणार नाही. योगय वळीच तयाना णिकषा रईन.तयाचया घरी पतनी बरोबर िनीरवान रहाव अिी आजञा करतो

आह.” एवढ बोलन शरीपारानी तया वदध बरामहणास बोलावन एका ताडपतरीवर अस णलहन णरल “आई गागामत| यजञाचया णनवादहणासाठी

लागणार धत दयाव. तझी बाकी माझ आजोबा वकटपयया रऊन टाकतील. ही शरीपारााची आजञा आह.” ह पतर तयाानी शरषठीना

राखणवल. तयाानी त मानय कल. तया वदध बरामहणा समवत चार अनय बरामहण पारगया तीरादवर गल. त पतर तीरदराजास समणपदत कल

आणण तयाानी नललया पातरात तीरादच जल भरन घतल आणण वरमातर महणत त जल यजञ सरळी आणल. जल आणीत असतानाच

सवााचया समोरच तया जलाच तप झाल. तया धताचा आहणतन यजञाची साागता झाली. सवदजण आनाणरत झाल. वचनापरमाण शरषठीनी तया

पातरात तप भरन गया तीरादस समणपदत कल. धत ओतत असतानाच तयाच पाणयात रपाातर झाल होत.

रततानाराचया णपतयान आपलया पतराचया वयाधीबररल शरीपार परभना सााणगतल. त महणाल “रोडा वळ रााबा, रोगाच णनवारण

होईल. तोतरपणा णनघन जाईल. एक घर जळणार आह.” परभाची वचन अनाकलनीय होती. तयाच वळी तो वदध बरामहण तर

आला. तप चोरलयामळ कााही हानी झाली काय त पाहणयासाठी तो आला होता. शरीपार परभ तयास महणाल “आजोबा, परम पणवतर

अिा यजञासाठी जमणवलल तप एका धतादन चोरन नल. अगनीरवाला भक आवरली नाही. धमादनसार तयााना णमळावयाला हव असलल

तप न णमळालयामळ त घर जाळन आपली भक भागवीत आहत.” शरीपार परभाच बोलण ऐकलयावर तया वरध बराहमणाचा चहरा

पडला. शरीपार पढ महणाल “तझ घर भसमसात झाल आह. तयाच रोड भसम घऊन य.” परभाचया साागणया परमाण तो बरामहण आपलया

भसम झाललया घराच भसम घऊन आला. त भसम पाणयात टाकन त पाणी शरीपार परभनी रततानारास णपणयास णरल. अिापरकार

भसमणमणशरत पाणी तीन णरवस णपलयानातर रततानाराचा तोतरपणा पणदपण नष झाला आणण त सवसर झाल. शरीपार परभनी आपला णरवय

हात रततानाराचया णिरावर ठउन िणकपात कला. जयाचया योगान त जञानसापनन झाल. तयानातर परभ महणाल “आज पासन त रततानार या

नावान परणसदध होिील. गहसराशरमाचा सवीकार करन लोकााना तारिील, धमदबोध करिील. त आणण हा बरामहण णमळन गलया जनमी

वयापार करीत होता. वयापारात वरमय आलयाकारणान एकमकााचा नाि करणयाचा रोघ परयतन करीत होता. एक णरविी त या वदध

बरामहणास घरी बोलावन परमान खीर खाऊ घातलीस. तया णखरीत णवर कालणवलल होत. ती खीर खाताच तो बरामहण अलपावधीत मरण

पावला. तला न कळ रता तया बरामहणान तझ घर, अनय लोकााकरवी, जाळन टाकल होत. तयात तझी पतनी जळन मली. त बाहरन घरी

आलयावर सवदनाि झालला पाहन तया धकयान हरय बार पडन त मरण पावलास. पवदजनमात णवरपरयोग कलयामळ तला या जनमी या

णवणचतर वयाधीस बळी पडाव लागल. तझ घर या बरामहणान पवदजनमी जाळल असलयान तयाच घर या जनमी जळन खाक झाल. या

लीलन मी तमहा रोघाना तमचया कमदबाधनातन मक कल आह.” एवढ बोलन शरीपार परभ मौन झाल. तयााचा अनगरह परापत करन रततानार

वरिासतर सापनन पाणडत झाल. तो वदध बरामहण शरीपार परभना िरण गला आणण तयान आतद भावान आपलया अपराधाची कषमा

माणगतली. रयाघन परभनी तयास बोध करन कषमा कली. नरणसाह वमाानी तया वदध बरामहणास नवीन घर बााधन णरल. अिा परकार शरीपार

परभाचया कपा परसारान रोघााचया कमद बाधनाचा णवचछर होऊन रोघााच भल झाल. परभाचया लीला अगमय,अनाकलनीय आणण णरवय

सवरपाचया आहत हच खर.

|| शरीपार राजम िरणा परपदय. ||

अधयाय १३

शरीपाद परभ चया भकत वातसलयास जाती, कलाचा भदभाव नाही.

शरीपारपरभ सात वरादच झाल तयावळी तयााचा वरोक णवधीन उपनयन सासकार झाला. तया काळी सापनन गहसरााचया

घरी अस मागल कायद असल महणज चोहीकड अतयात आनाराच वातावरण अस. बापननाचायदलचया आनारास तर

सीमाच नवहती. तयाानी आपलया जातीबााधवाना शरीरतत चररतर ऐकणयासाठी आमाणतरत कल होत. त सवदजण मोठया

उतसकतन रततचररतर शरवण करणयास आल होत. रततरास नाावाचया एका शरीपार परभाचया भकान शरी रततचररतर

साागणयास पराराभ कला. त महणाल “ पवदयगात अनसया आणण महरी अतरी या अणत पावन रामपतयास एका

पतराची परापती झाली. तयााच नााव रततातरय अस ठवल होत. तच परम जयोती रततातरय सधया कलीयगात शरीपार

शरीवललभ या रपान णपठीकापरम कषतरात अवतरल आहत. तया महापरभाच आज उपनयन झाल. उपनयनानातर

णरवय, तजसवी अस आपल परभ अणधकच तज:पाज णरसत आहत. अिा रीनजन उदधारक असणाऱया परभाच णनतय

माागलय होऊ र,” हीच करा रततरास सारखी साागत होत आणण शरोतजन तनमय होऊन ऐकत होत. अस तरपन

वळा करन झाल. रततरासावर शरीपार परभाची अमत दषी पडली. उपनयन झालया नातर तर असललया बरामहणााना

त महणाल “मी आता ततकाळ मालरासरीचया घरी जाणार आह.” तर जाणयाच कारण जयावळी तरील णवपरानी

णवचारल तयावळी शरीपार परभ महणाल “णविदध अात:करण असलला रततरास माझ चररतर साागत आह. तयान

एकरा सााणगतलली करा एक अधयाय अस समजलयास तरपन अधयाय पणद झाल आहत. माझया चररतरातील तरपन

अधयाय शरदधाभावान पणद करणाऱया रततभकास रणयासाठी असलल सदय:फलीत लगच तयास दयावयाच

आह.” शरीपार परभना रततरासाकड जाणयाची परवानगी णवपरानी णरली नाही. तयावळी शरीपार परभ करोधाविान

महणाल “तमही नीच जातीचया लोकााना राबन टाकीत आहात.परात तयााचयावर माझा कपाकटाकष अणधक

असलयान यणाऱया िताबरीमधय त उननत णसरतीत असतील आणण तमच बरामहणतव, तमच अणधकार तयााची

सवक वतती धारण करन धमदभरष, कमदभरष होतील. तमहा णवपरगणातील ज धमदबदध होऊन शरीरतत भकी करतील

तयााची मी डोळयात तल घालन रकषा करीन.” शरीपार परभाचया करोधाविाला माता, णपतयाानी िाात करणयाचा परयतन

कला. रोडया वळातच त िाात झाल आणण तयाानी मौन धारण कल. नमक तयाच वळी शरीपारानी रततरासाचया

घरी आपलया णरवय मागल सवरपान रिदन णरल. रततरासाानी अपदण कलली फळ शरीपार परभनी मोठया आनारान

सवीकारली आणण तयाानी णरलल रध परमान परािन कल. शरीपार परभनी आपलया हातानी णमठाईचा परसार तर

जमललया सवद भकााना णरला आणण आिीवादरणह णरला, नातर त परसनन णचततान घरी परतल.

|| शरीपार राजम िरणा परपदय. ||

अधयाय १४

शरीपादपरभ ची भकाना सागिलली बारा अभय वचन

1. माझया चररतराच पारायण हो असललया परतयक सथळी मी स कषम रपा असो.

2. मनो वाक काया कममणा मला समरपम असललया साधकाचा मी डोळया ल घालन

सभाळ करो.

3. शरी रपठीकापरम यथ मी परतददन मधयानह काळी भभकषा सवीकारो. माझ यण दव रहसय

आह.

4. स माझ धयान करणाऱयाच कमम, ककीही जनमजनमा रीच असल री मी भसम

करन टाको.

5. (अनन हच परबरमह-अननमोरामचदराय) अननासाठी ळमळणाऱयाना अनन ददलयास, मी तया दातयास नककीच परसनन होो.

6. मी शरीपाद शरीवललभ आह. माझया भकाचया घरी महालकषमी तचया सप णम कलन

परकाभश अस.

7. मच अ:करण शदध असल र माझा कटाकष सदव मचयावर असो.

8. मही जया दवा सवरपाची आराधना कराल, जया सदिरची उपासना कराल ी मलाच

पराप होईल.

9. मही कलली पराथमना मलाच पोच. माझा अनगरह / आशीवामद मही आराधीललया दवचया सवरपा वदार, मचया सदिर वदारा महाला पराप होो.

10. शरीपाद शरीवललभ महणज कवळ नामरपच नाही. सकल दवा सवरप, समस शकीच

अश भमळ न माझ रवराट सवरप, अनषठाना वदारच महाला समज शकल.

11. शरीपाद शरीवललभ हा माझा सप णम योि अवार आह. ज महायोिी, महाभसदधपरष माझ

तनतय धयान करा माझच अश आह.

12. मही माझी आराधना कली र मी महाला धमममािामचा, कमम मािामचा बोध

करो. मही पत होऊ नय महण न सदव मी मच रकषण करो.

| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय १५

शरीपाद परभ ची कषदरोपासकास भशकषा

बिारपपा नावाचा योिरवदया आणण मतर,तर जाणणारा एक कषदर उपासक होा. तयाला कोणतयाही वयकीस मारन

टाकणयाची मतर रवदया अवि होी. भ ,रपशाचयाचया सातनधया रादहलयान तयाचया मखावर भ ,पराची रवक

कळा आणण कर र सवभाव ददस न य अस. एकदा बिारपपा रपठीकापरम कषतरी िला असाना थील दषट

लोकानी शरी बापननाचायमल ना मारन टाकणयासाठी बिारपपास पररर कल. तयान एका ओढयाजवळ जाऊन ख प

पाणी रपल. बिारपपाला मनषयास मारणयाचया अनक रवदयाच जञान हो.तयापकी एक होी, जया वयकीचा अ

करावयाचा असल तच धयान करन पाणी रपल कक पाणी तया वयकीचया पोटा जा अस. बिारपपान शरीबापननाचायमल याच धयान करन ख प पाणी रपल तयाचया पोटा जा हो ,पर तयाचया शजारी बसललया शरीपादानी आजोबाचया पोटास हा लावाच पाणी उड न जा हो. बिारपपा पाणी रपऊन थक न िला पर तयाचा काहीच अतनषट पररणाम बापननाचायमलवर न होा प वी सारख सवसथच रादहल. तया कषदर उपसाकास एक सपम मतर य

होा. तया मतराचया योिान इचचि वयकीचया घरी सपम जाऊन दश करी. तयान बापनननाचायमलच धयान करन ो मतर उचचारण कला. अनक सपम तयाचया घरी िल आणण तयाचया घरी असललया वलावर पडवळा परमाण लोबकळ लािल. बापननाचायमलना काहीच कर शकल नाही. दोन मह ामचा काळ झालयावर जथ न आल हो थ तनघ न

िल. अशा परकार बिारपपाचा दसरा परयतन फसला. तयाचया अकक असलल भ ,पर बापननाचायमलचया घराजवळ सदधा कफरक शक नस. इक झाल री तया दषटाची राकषसी परवती कमी झाली नाही .तयान समशाना जाऊन शरीपादाची एक कणीकची बाहली करन तयास बतीस जािी बतीस सया टोचलया. या मारण परककरय शरीपादाचया शरीरास बतीस

दठकाणी जखमा वहावया आणण तया सया दरवरप होऊन तयाचया रवषाचा फलाव होऊन, तयान परभ चा अ वहावा असा दषट ब बिारपपान कला होा. पर हा ब सदधा फसला. एका रातरीचया वळी बिारपपाचया शरीरा पाणी भर

असलयाच जाणवल. तयान तयास पराणातक वदना होऊ लािलया. बापननाचायमल चया घरी सोडलल सवम सपम तयाचयाकड

यऊन तयास चाउ लािल. शरीपाद परभ चया रपठाचया बाहलीला जया, जया ठीकाणी सया टोचरवलया होतया तया,तया दठकाणी बिारपपाला असहय वदना होऊ लािलया. तया नरक यानापास न सटका भमळरवणयासाठी बिारपपा शरीपाद

परभना अ ममनान शरण िला. तयावळी तयाचया अ :दषटीला शरीपाद परभ च दशमन झाल. परभ महणाल “बिारपपा, कललया महापापास अनक वष इहलोका दःख भोिलयानर नरका सदधा दःखाचा अनभव घयावा लािला असा. पर मी झयावर कपा करन एका रातरी झाललया यानावदार कमााचा नाश करी आह. झया कषदर रवदयाचा सदधा नाश करी आह. रीपण, कोणी हानन वयाकळ झालला मनषय झया अ :दषटीस ददसलयास सवः पाणी रपऊन तयाची हान भािव शकशील.” शरीपाद परभ पढ महणाल “ आपलया कषदर रवदयन अनक तनषपाप लोकाना अकाली मतय ददलास. तया पापाच फळ ला माझा भक शकरभटट नावाचा कननड बरामहण भटपया राहील. नर

तनःशष होईल.” शरीपाद परभ चया वचना परमाण यथा समयी बिारपपा आणण शकरभटटाची भट झाली आणण तयाचया पापाची तनवती झाली. ही घटना घडली तयावळी परभ कवळ आठ वषामच हो. बिारपपा सारखया अत दषट वयकीस

सदधा शरीपाद परभनी कषमा करन तयास भरवषया भोिावया लािणार असललया नरक यानपास न सटका कली. तयाचया करणामय दषटीला सीमाच नाही हच खर.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय १६

वलपरभ महाराजाचा िवम हरण

रपठापरम निरी “वलपरभ ” नावाच महाराज राजय करी हो. एकदा तयाना शरीपाद परभना भटणयाची इचिा झाली. तयानी आपलया सवकास शरीअपपलराज शमाम याच घरी पाठरवल आणण आदश ददला की शरीपाद शरीवललभाना तकाळ राजदरबारी घऊन याव. सवकानी महाराजाचा आदश घरा रवशरा ी घ बसललया बापननाचायमल याना सािीला. शरीपाद परभनी ो आदश ऐकला आणण

महणाल “आजोबा| राजाचया मना भकीभाव नाही. ो अहकारान मला यणयाची आजञा करो आह. तयाला वाट आपण महाराज

आहो, आपली सता चोहीकड चाल. आपण महण स झाल पादहज. पर माझ दशमन इक सोप नाही. ह ो राजा जाण नाही. मी महाराजाचया भटीसाठी जाणार नाही.” शरीपाद परभ राजाचया सवकाकड पाह न महणाल “मच महाराज कवळ रपठापरमच राजा आह, पर मी र सप णम रवशवाचा चकरवी समराट आह. मचया महाराजाना सािा की माझया दशमनाची इचिा असलयास आपण सवः आमच घरी याव. याना, िरदकषकषणा आणण महाराजाना शोभल असा नजराणा घव न याव.” परभ च

वकवय ऐक न बापननाचायमल आणण अपपल राज शमाम यानी आपसा रवचार रवतनमय करन योगय तनरोप दऊन सवकास पाठव न

ददल. सवकानी परभ चा तनरोप महाराजाना सािीला. ो ऐक न महाराज अतय करोगध झाल आणण महणाल “मी या निरीचा राजा आह. माझया आजञच उललघन शरीपाद कस करा मी पहाो.” एवढ वाकय बोलाच भोवळ यऊन भसहासनावरन खाली पडल. सार

सवक भसहासनाजवळ धावच िल आणण तयानी महाराजाना उठव न बसरवल. तयाना पाणी पाजव न सावध कल. पर अचानक

महाराजाची सवम शकी िलयापरमाण होऊन तयाना भयकर वदना होऊ लािलया. राजपरोहीाना बोलावणया आल. तयानी महाराजाची ी अवसथा पाह न, आपलया घरी जाऊन शरीदतातरयाची शरदधाभावान प जा करन ीथम, परसाद महाराजाना आण न ददला. महाराज

महणाल “शरीपाद वललभानी काही दषट शकीचा उपयोि करन आमहास तरस कल आह. आपण यावर काही उपाय

सचवावा.” राजपरोदह महणाल “महाराज आपण रववदान बरामहणाकड न शरीदतपराणाच पारायण करव न घव न तयाना भ दान, अननदान आणण सवणमदान कराव. सच कककटशवराचया मददराील सवयभ शरी दतातरयाची आराधना करावी. राजपरोहीाचया सािणयापरमाण शरीदतपराणाचया पारायणास परारभ झाला. पर आशचयम अस की पारायण परारभ होाच िावा चोराचा सळसळाट

अगधकच वाढला. तयाला आळा घालण राजास अत कठीण झाल. राज महाराजाचया सवपना तयाच रपर यऊन महण लािल “ अर

वल , आमहास शरादधभोजन द नाहीस, आमची या परयोनी न सटका करणयास काही करी नाहीस.” महाराज तया रपराना महणाल “ा, मी शासतरानसार शरादधकमम करो ना?” रपर महणाल “आमहाला काहीच भमळ नाही. बरामहण मातर खाऊन पषट हो

आह. राजान आणण बरामहणानी शरदधाप णम अ :करणान मतरोचचारासह शरादध कमम कलयास आमहास तयाची परापी होईल.” रपराच ह

वकवय ऐक न महाराजाना रातरी तनदरा लािली नाही. याच वळी महाराजाची कनया भ -बाधन रपडी होऊन, कस मोकळ सोड न. घराील

भाडी फक न दऊ लािली. ी जवणाकररा बसाच, तला अनना ककड ददस आणण ी अनन फक न द अस. तचया कपडयाना एका-एकी आि लाि आणण तच अि भाजल जाई.अशा परकार महाराजाना चोही बाज नी सकटानी घरल हो. महाराजाना सहाय

करणाऱया राजपरोदहाची शा, सोजवळ पतनी अतशय करोगध होऊन पीचया भशरावर भाड आपट लािली. पारायण करणार बरामहण

पारायण सपव न घरी जााच तयाना घरा धमाक ळ घालणारी भ, पर ददस लाि. ी पाह न बबचार बरामहण घाबरन जा. ी भ

बरामहणाना महण “मचया महाराजानी असखय पाप कली. आमहास आमचया पीदवापास न द र करन अोना िळ कला. मही ज

दान घल आह राजान वाम मािामन भमळरवलल असलयान आमही महाला तरास द आहो.” वलपरभ महाराजाना आपलया करणीचा पशचााप झाला. सव: राजपरोदह आणण अनय बरामहणासह शरीपाद परभ चया दशमनास िल. तया सवामनी परभ चया शरणािीची आम सवरा पराथमना कली आणण शरदधा भावान परभ चया चरणी नमसक झाल. कषमाशील आणण दयाघन शरीपाद परभनी मोठया उदार

अ:कारणान तयाच अपराध कषमा कल आणण महणाल “मददराील सवयभ दतातरय मीच आह. काळागनी सवरपा

असलल शरीदतसवरप माझच आह. मी जीवाचया उदधारासाठी शरीपाद शरीवललभ रपान अवरलो आह. मी माझया पढील नभसह

सरसवी अवारा आमच आजोबा शरी बापननाचायमल सारखाच ददसन. मच पाप नषट होणयासाठी मला शरण यऊन आम भावान “शरीपाद वललभा, दतातरया ददिबरा अशी हाक माराच मी मचया सवम पापाच दहन करन महाला पणयातमा करो.” शरीपाद

परभ चया या वकवयान र महाराज वलपरभ आपलया राजपरोदह आणण अनय रवपरासह परसनन गचतान राजदरबारी परल.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय ||

अधयाय १७

शरीपाद परभ च रप पररवमन आणण नामानदास अनगरह.

शरीनामानदसवामी नावाच एक बतरकाळ जञानी महातमा शरीपाद परभ च भशषय आणण तयाच समकालीन हो. सनयास गरहण

करणयाप वीच तयाच नाव सायननाचायमल अस हो आणण भारवदाज िोतरीय हो. सनयासोतर तयानी अनक ीरथ

यातरा कलया आणण सदिरचया शोधा तनघाल. कफर,कफर क रपठीकापरम कषतरी यऊन पोचल. वषणव अस न

भिवान रवषण ची आराधना करी अस. तयाच सोवळ कडक आणण आचार रवचार उचच व शदध हो.

रपठीकापराील कीमाधव मददराच दशमन करन बाहर आल असाना तयाचया समोर एक चाडाळ वणामील परष

आला आणण महणाला “आमची दकषकषणा दऊन पढ जा” नामानद आशचयामन ो परकार पहाच रादहल. नर तयास

महणाल “अर चाडाळा कोण आहस? मी एक वषणव बरामहण आह, माझ नाव नामानद आह मला दकषकषणा मािण

योगय वाट नाही.” नामानदाचया या शा भाषणान ो अगधकच करोगध झाला आणण महणाला “ सदिरचया शोधा

वडयासारखा वण-वण कफर आहस. मला ओळख नाहीस. मीच झा सदिर आह.मीच ला सनयासोतर नामानद

ह नाव ददल आह. झया जवळ असलली सपती मला िरदकषकषणा महण न अपमण कर आणण सवामसमकष मला साषटाि

नमसकार करन िर महण न माझा सवीकार कर. जर अस कल नाहीस र मी झा सवम नाश करीन. झया शरीराच

कड,कड करन मरणपराय याना दईन. मी सािन स ला वािल पादहज.” नामानदाचया मना नसाना कवळ

अनय पयामय नसलयान तयानी तया चाडाळाच पाय धरल,आणण बरोबर असलली सवम सपती िरदकषीणचया सवरपा

अपमण कली. तकया ो चाडाळ आपलया ददवय मिल अशा सवरपा दशमन द असलयाची जाणीव नामानदाना झाली. तयाचया ददवय नतरा न अन दया, करणा याचा वषामव झालयासारख वाट हो. ददवय, मिलम ी भिवानी महटल “मी शरीदतातरय आह. मी सधया शरीपाद शरीवललभाच सवरपा रपठीकापरम या कषतरी अवरर झालो आह. माझा भक आहस आणण मी झा सदिर आह. माझ सवमसव झाला आहस. मीच स गच आणण आनद आह. उदयापास न “नामानद” ह नाव धारण करन धमम परचार कर. ला सख, शाी, पराप होईल अ ी माझया पदास

यशील.” अस साि न चाडाळाचया वशा असलल शरीदत परभ अ धामन पावल. अशा परकार नामानद सवामी शरीपाद

परभ चया दशमनासाठी पढ तनघाल. तयाचा जीव भकन वयाकळ हो होा. पर रपठापरमचया लोकानी तयाना भभकषा घाली नाही. कफर कफर अपपलराज शमाम याचया घराजवळ आल. अतय भकमळ ोडा न शबददह फट

नवहा. कस बस “ओम भभकषानददह” महणाल तकया दार उघड न घरा न शरीपाद परभ अननाच भरलल ाट घव न

आल. नामानदाना ओसरीवर बसव न तयानी सवहस तयाना खाऊ घाल. कवढ ह भागय| रवशवतनया आपलया भकाला सवहस जवण भरवी होा. धनय भिव आणण धनय भक. जवण झालयावर तया अन शकी सवरप

रवधातयान आपला ददवय हा नामानदाचया भशरावर ठवला आणण आशीवामद ददला. परभ महणाल “ ला सवम भसदधी पराप

होील. कशासाठीही ला हा पसरावा लािणार नाही. कोठही असलास री मी झयाबरोबर अदशय रपान असन

आणण झी डोळयाचया पापणी परमाण रकषा करीन.” यानर धमम परसारासाठी नामानद सवाभमनी दशभर यातरा कलया.

शकर भटट, शरीपाद परभ चया दशमनासाठी जा असाना एका िावी तयाना एका असाहय अवसथ असललया मदहलन तयाचयाकड मद करणयाची आम सवरा रवनी कली. दोन बभलषठ परष तचया माि काठया घऊन य हो. तयावळी शकर भटट तया मदहलस महणाल “मा ला घाबरणयाच मळीच कारण नाही. या दषट दराचारी लोकापास न शरीपाद परभ झ नककीच रकषण करील. तनभमयन उभी रहा.” शकरभटटाच आतमरवशवासान उचचारलल आशवासन ऐक न

दोन राकट परष आशचयम चकक झाल. महणाल “अर बरामहणा आमही या दराचारी सतरीला मारणयासाठी आलो आहो. जर मधय पडलास र ला सदधा मारन टाक . बऱया बोलान द र हो.” तया दषटाच वकवय ऐक न शकर

भटटाचया अ रिा एका अदभ शकीचा सचार झाला आणण महणाल “अर बरामहण कला जनम घऊन

तनललमजजपण िायीचा वध करन, िोमास भकषण करन मददरापान करणाऱया मचयासारखया दजमनाना माझया सारखया बराहमणाचा आणण या तनरपराध सतरीचा वध करण काहीच कठीण नाही. पर मही या सतरीचा वध कलयास

तकाळ कषट रोिान तरस वहाल. सवम रोिामधय हा महाभयकर रोि आह आणण मही तयाला आपलया कमामन आमतरण

द आहा.” शकर भटटाच ह वकवय ऐक न दोन दषट आपल सवम धाडस हरव न बसल आणण तनसज झाल. शकर

भटटान सागिलली तयाचयाबददलची सवम रवधान सतय असलयान तयान कलली भरवषयवाणी नककीच सतय होईल असा तयाचा धढ रवशवास झाला. तयानी आपलया चका कबल करन शकर भटटाची कषमा मागिली. शकर भटट

महणाल “बाबानो, महाला आपलया वाईट कमााचा पशचााप झाला आह. मची पाप परमशवर कषमा करल ककवा नाही ह

मी साि शक नाही. पर एक शभ वााम सािो,तरलोकयाच आराधय दव असलल शरी दतपरभ सधया मानव रपा

शरीपाद शरीवललभ या नावान करिडडी या िावी वासवयास आह तयाच ददवय चरण मचा उदधार करील.” तया असाहय सतरीच नाव सशीला हो आणण तला तचया सास , सासऱयानी एका दषट माबतरकाचया सािणयावरन घरा न

घालव न ददल हो. शकरभटट, दोन परष आणण सशीला अस चौघजण करिडडीस जाणयास तनघाल. मािाम तयाना नामानद सवामीचा आशरम लािला. थ या चौघाजणानी परवश कला. सवाभमनी सवााच सवाि करन तयाना खाणयास

फळ ददली. फलाहार झालयानर सवामनी शरीपाद परभ च नामसमरण कल. नानानदानी शरीपाद परभ चया अनक ददवय

लीलाच वणमन करन सागिल. शवटी “भसदध मिल सोतराच” िायन होऊन परभ ची आरी कली. तया परम मिल

अनभ ीमधय रार कवहा सपली आणण उष:काळ कवहा झाला ह कळलच नाही. नामानद सवामी परा:कालचया साधन मगन झाल. थोडयाच वळा अनन सामगरीन भरलली एक बलिाडी आशरमा आली, िाडीवान खाली उरला तयान सवम भाडी पातर, खादय सामगरी, खाली उरव न आ आण न ठवली. ो िाडीवान

सशीलस महणाला “ बाईसाहब, थोडयाच वळा मच पी, सास , सासर, दसऱया बल िाडीन यील. तया िाडीवानाचया बोलणया एक आिळ-विळ माधयम हो. ो इर िाडीवाना परमाण नवहा, तयाचया मखावर एक ददवय ज रवलस

हो. सवामना तयाचयाकड सारख पहा रहाव अस वाट हो. पर ो िाडीवान सामान उरव न तकाळ तनघ न

िला. थोडयाच वळा नामानद सवामी धयान अवसथ न बाहर आल आणण तयानी शकर भटटास रवचारल “ो िाडीवान

कोठ आह? शकर भटट महणाल “सवामी ो िाडीवान सामान आशरमा ठव न तकाळ तनघ न िला.” ऐकाच सवामी महणाल “मही ककी भागयवान आहा. मीच अभािी आह. परम कारणय म ी शरीपाद परभ आपणासाठी िाडीवानाचया रपा अनन सामगरी घऊन आल हो. तयानी महा सवामना दशमन ददल.” नामानद सवामीना शरीपाद परभ च दशमन न

झालयामळ तयाचया मनास चटपट लाि न रादहली. बतरकाळ जञानी नामानदानी सागिलया परमाण सार घड न

आल. सशीला आपलया पी व सास सासयााबरोबर आपलया घरी िली. शरी नामानद सवामीची अनजञा घव न

शकरभटट आणण दोघ बरामहणानी करिडडीस जाणयाच परसथान ठवल.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय १८

अहकारी महा पडडाचा िवम हरण

ररवदास नावाचा एक रजक शरीपाद परभ चा भक होा. ो परभ च कपड धव न, वाळव न आण न द अस. या भशवाय

आशरमाचया अिणाची सवचिा, प जसाठी फल आणण ही तयाची रवशष आवडीची काम होी. शरीपाद परभ सनानासाठी तनघाल की ररवदास तयाना मोठया शरदधाभावान साषटाि नमसकार करी अस आणण ो नमसकार परभ परसनन गचतान सवीकार करी. एकदा ररवदास आपलया नावमधय एका वदसपनन पडडास घऊन करिडडीस य होा. असपशय

जाीचया लोकाचा सपशम होऊ नय महण न तया नाव पडड एकटच बसल. नाव सर झाली. ररवदासला महणाल “मी एक पडड आह. मला शरीपाद परभनी बोलारवल आह, च ला नावच भाड दील.” रारवदासान होकाराथी मान

डोलावली. बोलणयाचया ओघा तया पडडाला कळाल की ररवदासला पौराणणक, ऐतहाभसक कथची मादही नाही.

पडी ररवदासला महणाल “अर ररवदासा ला पराण आणण इतहासाच काहीच जञान नाही महणज ीन चथााश

जीवन वयथम घालरवलस.” ह ऐक न ररवदास तनराश झाला. नाव मािमकरमण करी असाना पाणयाचा वि एकदमच

ख प वाढला. तया विान नावस एक तिदर पडल आणण तया न नाव पाणी भशर लािल. ररवदास तया पडडाला महणाला “महाराज आपणास पोहा य का?” पडड महणाल “मला र पोहा य नाही.” ररवदास

महणाला “महाराज मला पोहा य पर महाला पोहा य नसलयान मच जीवन शभर टकक वयथम आह. सारख

वाढ असलल पाणी पाह न रारवदासान शरीपाद परभ च समरण करन पाणया उडी मारणयाची यारी कली.तकया

तयाला पाणयाचया मधयभािी एक ददवय काी ददसली. ररवदासान तया काीस अतय शरदधाभावान नमसकार

कला. तयाच वळी एक महद आशचयम घडल. एक अदश हा तया नावील पाणी बाहर टाकी होा. पाणी कमी झाल

आणण नाव ककनाऱयावर पोचली आणण दोघ शरीपाद परभ चया दशमनास आल. ररवदासन परभना जयावळी नमसकार कला तयावळी तयानी परसनन मदरन मद हासय कल पर तया पडीाकड मातर दलमकष कल. शासतर चचाम करणयासाठी आललया पडडाचया मखा न एक शबदही बाहर पडना.शरीपाद परभ तया पडडाला महणाल “अर पडडा, ला अहकारामळ योगय काय आणण अयोगय काय ह कळनास झाल आह. रववदान अस न सदधा सदिणाचा सचय करणया ऐवजी पापाचा साठाच करन ठवलास. आपलया सशील पतनीचा िळ करन, एका सखी कटबाील राणीला आपलया पीपास न परावत कलस तयामळ ी ला स शाप द आह. ह पापकमम कलयावर माझयाकड कसा आकरषम

झालास? झया पबतरक परमाण आज झा मतय ददन आह. आज पास न मी ला ीन वषााच आयषय वाढव न द आह. झया िावी जाऊन दवम मन रवसरन चािल आचरण कर. झया रववदतच परातयकषकषक दाखरवोस का ला ददलल ीन

वषामच आयषय पर करोस? तकाळ उतर द. तया पडडाचया ोडा न एक शबदही तनघना. शरीपाद परभनी तयाचया मनाील इचिा ओळख न तयाला ीन वषामच वाढरवलल आयषय ददल. महणाल “ रजकाचया पतनीस जबरदसीन पळव न आण न दासी कलस. पर पढील जनमा रजक दापतय महाराजाच सख वभवाचा आसवाद घील, तयावळी तया रजक पतनीचा दास होऊन तयाची सवा करशील. या ीन वषाम काही सतकमम कलयास ला अनन,वसतरास कमी पडणार नाही. पर दषकमम कलयास याना भोिावया लािील. मतय पास न वाचव न माझयाकड घऊन आललया ररवदासाला झ सवम पणय भमळल. तया पणयाचया फलसवरप ो माझी सवा करील. तकाळ या पणय भ मी न तनघ न

जा.” परभ चया आदशानसार पडड तकाळ थ न तनघ न िला.

शरीपाद राजम शरण परपदय.

अधयाय १९

ररवदास रजकास पढील जनमी राजयपद भमळणयाचा शरीपाद परभ चा आशीवामद

एकदा ररवदास रजक कषणा नदीचया ककनाऱयावर उभा होा. तयावळी एका मोठया आणण

सजरवललया नाव तया िावाील राजा आपलया लवाजमयासह जल-रवहार करी

होा. ररवदास तया राजाकड एकगचतान पहा होा. तयाच वळी शरीपाद परभ कषणा नदी

सनान करन बाहर आल. ररवदासाच लकष तया राजाकड असलयान तयान तनय परीपाठा परमाण

परभ ना नमसकार कला नाही. शरीपाद परभ नी ररवदासाचया खादयावर हा ठऊन परमान

रवचारल “ काय पहा होास र रजका? तयाचया तया मधर वाणीन ररवदास िोधळला, पर

तकाळ सवःला सावरी तयान परभ ना साषटाि नमसकार कला. परभ महणाल “तया राजाचया वभवाकड पहा होास ना? ररवदासान होकाराथी मान हलरवली. पढ महणाल “ला राजा होणयाची इचिा आह ना? पढचया जनमी रवदरा निरीचा (सधयाच बबदर निर) राजा होशील. तयावळी मी नभसह सरसवी रपा ला दशमन दईन.” ो रजक महणाला “परभो, मला राजा होणयाची इचिा आह पर आपलया चरणाची सवा मला सदव भमळावी.” (शरीपाद परभनी ररवदासाची ही इचिा प णम कली. ो मतय न र यवन कला जनमास आला आणण

यथाकाळी रवदरा निरीचा राजा झाला. राजय वभवाचा उपभोि घलयानर जीवनाचया सायकाळी तयास नभसह सरसवी सवामीच दशमन झाल. तयाचयाच कपन तयास प वम जनमाची सम ी झाली आणण ो सवामीचया चरणी नमसक झाला. तयान सवामीना आपलया राजधानी नऊन तयाचा मोठा सनमान

कला.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय २०

च रीन भरलल अकषय पातर

शरीपाद परभ ची सवम भक मडळी बसली असाना थ एक रण बरामहण आला. तयाच नाव

वललभशवर शमाम अस हो. ो रपठीकापरमह न आला होा. शरीपाद परभनी तयाला आपलया माा, रपा, नावाईक आणण सनहसबधी याच कषम, कशल मोठया आसथन रवचारल. बतरकाळ

जञानी असललया शरीपाद परभ चा हा आवडा िदच होा. िरदवा समव सतसिा वळ कसा िला भक मडळीना कळलच नाही. मधयानहीची वळ झाली होी. भशषयानी भभकषा माि न

आणली होी. तयाच वळी शरीपाद परभनी आपला हा काहीरी घणयासाठी वर कला आणण तया ददवय हाा एक चादीच भाड आल, णखरीन भरलल हो. परभ चया आदशानसार ी खीर सवम भकाना वाट न ददली. सवामना पोटभर ददलयानर सदधा पातर अतय मधर अशा णखरीन

भरललच हो. भशषयानी आणलली भभकषा कषणचया पाणयाील जलचराना दणयाचया, परभ चया, आदशानसार, ररवदास ी भभकषा घऊन नदीच ककनारी िला.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय २१

वललभशवराचा रववाह

शरीपाद परभ चया भकमडळी मधय सबबनना शासतरी नावाच एक कनामटकी बरामहण आल हो.तयाचया बरोबर एक िरीब

बरामहण आला होा. तयान शरीपाद परभ ना आपलया मलीचया रववाहाबददल रवचारल. परभ महणाल “मी असाना महास

काळजी कशाची? हा वललभशवर झा जावाई होणयास योगय आह. सबबनना शासतरी तयाला पौरदहतय भशकवी

आह. शरीपाद परभ पढ महणाल “रपठीकापरममधय मललादद लोक, वकटपपा शरषठी, आणण वतस महाराज नवदयासाठी खीर घऊन आल हो, ोच नवदय महाला परसाद महण न ददला आह. बरमहराकषस, महारपशाचच, बाधन रपडी

असललया लोकातन या परसादाचा सवीकार कलयास तयाची तया बाध न मका हो सच दाररदरय, दःख यान रपडी

लोकानी हा परसाद खाललयास तयाना सपदा आणण अभभवदधी लाभ.” यानर सदिी झाललया कठान परभ महणाल “या ीन वशाशी माझा ऋणानबध कालाी आह. तयाचया वातसलय भकीन मी तयाचया अकक होो. मला कोठही जवण न भमळालयास मी स कषम रपान जाऊन थ यथचच जवण करो. ज कोणी वातसलयप णम भावान माझी सवा करा तयाचया घरासमोर मी बालय सवरपा खळ असो. माझया पाउलाचा समधर आवाज माझया भकाचया हदया परतधवतन होो.” परभ पढ महणाल “माझ दशमन, सपशम, व सभाषणाच भागय पराप वहाव अशी इचिा मना धरन अनक कषट झल न मही माझयाकड या, मही आनदान नाम रपाला ओलाड न पढ जाल” शरीपाद

परभ चया या ददवय वकवयानर सबबनना शासतरी, ो िरीब बरामहण, वललभशवर आणण शकर भटट ह चोघ तया बरामहणाचया िावी िल. कनयचया रपतयाचया घरासमोर वध -वरास बसव न सबबनना शासतरीचया पौरदहतयाखाली रवगधव रववाह सपनन झाला. कनयचा रपा तनधमन असलयान आणण पी िरीब असलयान मिळसतरा ऐवजी हळकड

दोऱयान बाध न वध चया िळया घाल. रववाहोपरा नववध , वर, आणण कनयच माा,रपा शरीपाद परभ चया दशमनास

आल. परभ नी तया नव दामपतयास ोड भरन आशीवामद ददल. सवम भक मडळी बसली असाना शरीपाद परभ महणाल “शरीपाद शरीवललभाचा हा माझा अवार फळ दणारा महान अवार आह. माझ समरण कलयारवना कोणाच

अवध प णम भसदधी पराप कर शक नाही. सच महान योिी सदधा भसदधी पराप करणयासाठी माझ नामसमरण

करा.” परभ पढ महणाल “अर वललभशवरा| झ माा,रपा लवकरच तनवमल. झया नावाइकानी ला दमामिामला लाऊन झी सवम सपती दहराव न घली आणण ला भभकारी कल. दषट नावाईक पढील जनमा चोर होील. कालारान एक मोठा वयापारी होशील आणण करिडडीस सहसतर बरामहण भोजनाचा सकलप करशील. या सकलपाचया प म साठी धन घव न जा असाना चोर झ धन घऊन ला ला मारन टाकील. तयावळी मी परकट होऊन

आपलया बतरश लान ीन चोराचा वध करीन, चौथया शरण आललया चोरास जीवदान दईन. ला चजव करन नर

अ धामन पावीन.” शरीपाद परभ च ह बोलण ऐकलयावर तया नववध चया नतरा अशर दाट न आल. पाह न शरीपाद

महणाल “ह मा परतयक सतरीमधय आमहास जनम ददललया अखड सौभागयवी समी माचच दशमन हो. तया महान

माचया कशी आमही सदव बालकच असो. दःखी होऊ नकोस. मी ददलल हळकड जप न ठव. ला या हळकडामळ

सदव सौखय लाभल आणण अखड सौभागयवी राहशील” शरीपाद परभ पढ महणाल “मही पहा असलली ही घटा एक

काळी आमचया आजोबाचया घरा होी. ी माझया सकलपान अनक परदश कफरन, अनक आकार धारण करन पनहा यथ आली आह. आमचया आजोबाचया सव:चया घरा माझया महा ससथानाची सथापना होईल. आमचया परमाची खण

महण न ही जय,जय तननाद करणारी घटा आमही रपठीकापरमला पाठवी आहो.” एवढ बोल न शरीपाद परभ मौन झाल.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय २२

शरीपाद शरीवललभाच रवराट रप

िणपी शासतरी नावाचा एक यवक वदाधययन करणयासाठी वायसप र ( सधयाच काकीनाडा) या निरा आपलया िरगरही राह होा. तयाचया घराजवळच िरदवाच श हो. िायी, वासर होी. िणपी तयाना चरावयास राना

घऊन जा अस सच तयाच दध काढ न तयाच वाटप करणयाच काम सदधा करी अस. एक ददवशी ो िायीना घऊन

राना िला असाना तयाला दहा वषामचा अतय जसवी बालक ददसला. ो िरदवाचया श ा आला. तयाचया िळयाील जानव पाह न ो बरामहणच असावा असा िणपीचा धढ रवशवास झाला. तयान तया सकमार बालकास

रवचारल “ झया िळया जानव ददस, कोण आहस? तयावर ो बालक महणाला मी, मीच आह. सषटीील सारी तव माझयाच समावलली आह. सवामना आधारभ असणारा ो मीच आह. माझयाील बरामहणाची लकषण पाह न

मला बरामहण समजलयास ह काही च क नाही पर ह प णम सतय नाही. माझयाील कषबतरय लकषण पाह न जर कोणी मला कषतरीय समजलयास खोट नाही, पर सवम सतय नाही. माझयाील वशय लकषण पाह न जर कोणी मला वशय

समजलयास असतय नाही पर प णम सतय नाही. माझयाील शदराची लकषण पाह न जर मला कोणी शदर समजलयास खोट नाही पर सप णम सतय नाही. मला चाडाळ समजलास री अयोगय नाही पर दह प णम सतय नाही. मी सवम सीमाचया अी आह. सतय ककवा असतय असणाऱया परतयक रवषयापास न मी अी आह. पर मी तयाचा आधारभ

सदधा आह. मी परम सतय आह. अवध ाना जञा आह माझा धमम हा परमधमम आह. ो सवम धमामचया अी आह आणण

आधार सदधा आह. हच माझ परम रपरय व आह. ह सषटीील जीवा असणाऱया तवापकषा समधर आह. एवढच नवह

र सवााचा आधार आह. अधमनारी नटशवर या दोन रपानी एकतर असलला मी, मन, वाचस अिोचर अस न ददवयानद

तव मीच आह. इकया रवलकषण अशा रपान यक असललया मला कसा ओळखशील? तया ददवय बालकाच ह

वकवय ऐकाच िणपी शासतरीचया अिा कापर भरल. कारण तयाचया जनम पबतरक या काळा तयाची दयनीय

चसथी दाखरवली होी. पर शरीपाद परभनी शतनदवाशी बोल न, एका ददवय बालकाचया रपा यऊन, िणपी शासतरीच कमम फळ िाईचया दधाचया रपा गरहण करन तयाला कमम बधना न मक कल. ो बालक िाईच दध रपऊन प

होऊन एका आबयाचया झाडाखाली बसला. िणपीन तयाचयाकड पदहल तयाचयाबरोबर एक दहा वषामची कनया होी. ददसावयास दोघ अत सदर हो. तयाच रवनोदी सभाषण सारख ऐकावस वाट हो. बोलाना होणार तयाच हाव

भाव अतय नयन मनोहारी हो. तयाच वळी वकटपपा शरषठी घोडािाडी न उरल. तयाचया बरोबर एक दहा वषामचा जसवी बालक होा. अनय कोणी नस न शरीपाद परभ असलयाच िणपीस नर समजल. शरषठीना तया ददवय बालका बरोबर असललया कनयस पाह न आशचयम वाटल. तया दोघानी शरीपाद परभना नमसकार कला तयावळी शरीपाद शरषठीना महणाल “आजोबा, महास एवढ आशचयम का वाटल? आजोबा महणाल “तया दोघाकड बघ ककी नयन

मनोहारी दशय आह.” शरीपाद महणाल बघणारा आणण ज बघावयाच दशय दोनही एकच आह.” आजोबा महणाल “शरीपादा, याील वदा रवषय मला समज नाही.” वहा शरीपाद महणाल “आजोबा या वदा काय

आह? शरीहरी सदधा अपररभम, तनिमण, तनराकार अस न आपलया मायािीस पाह न आशचयमचकक होा. ही सषटी नवरसान भरलली आह. आशचयमप णम दशयाची कलपना करण हा सदधा सषटीचाच एक तनयम आह.” शरीपाद शरषठीना महणाल “आजोबा, जो पया मचया घराील लोक मला रवसरणार नाही ो पया माझा, सवम शकीसदह अदशय

रपान मचया घरी वास राहील. मचया घरी परतयक साधकाला माझया पाउलाचा आवाज ऐक य राहील.” अस महण न

शरीपाद परभनी शरषठीना अनघा समव असललया अनघ सवरपा दशमन ददल. मिल दशमन घऊन शरषठी ककतय

झाल. शरीपाद परभ पढ महणाल “आजोबा, सवम भकिणाना माझया आचरणान, लीलन, मदहमयान जञानबोध करण, हा सदधा माझया अवार कायामचाच एक भाि आह.” परभ अस बोल असानाच तयाची काी सवााचया समकष एका

अनाभमक जान झळक लािली. नर आबयाचया झाडाकड वळल. तया झाडाकड पहा असानाच तया सदर

बाभलकची आणण तया बालकाची काी दददपयमान होऊन शरीपाद परभ चया रपा रवलीन झाल. तया आबयाचया झाडास

एकच आबा होा, ो कचचा होा. पर परभ चया हाा याच ो रपक न मधर रसमय झाला. ो शरीपाद परभनी आपलया हाानी अतय परमान शरषठीना खाऊ घाला. परभ चया परमप णम सपशामन शरषठीचया डोळया न आनदाशर वाह लािल. शरीपाद परभ पढ महणाल “मालीनयान उदासीन झाललया जीवाला परमातमा आपलयाकड बोलावी

असो. माभलनय रदह जीव तया ईशवरी शकीस थाबव न ठवो. परमातमया रवलीन झालला जीव हा सपीक भ मी

परललया बी परमाण असो. अशा जीवातमयाला सषटी चकरा यणयापास न कोणी अडव शक नाही. परमशवराचया इचिनसार तयाला शरण आलल जीव दह धारण करन पनजमनम घा आणण दवी कायम प णम करन पनरपी परमातम

सवरपा रवलीन होा. अस ह जीव परमातमयाचया अतय समीप राह न अतयचच आनदाचा आसवाद घा. सवम धमाम, सवम मा, सवम भसदधाा सवय परकाशान चमकणार मल तव मीच आह. परतयक चजवाचया इचिा, आकाकषा याना अनसरन तया, तया मािामन तया, तया चसथीला अनसरन चालरवणारा मीच आह. मी सवम तरामधय सवतर

असलयान मला साधय अथवा असाधय अस कोणच रवधान नाही. सवम दवाचया सवरपा अ दहम जाजवलयान परकाभश होणारा मीच आह. तयामळ तया, तया सवरपावदार प जा,सोतर या उपचाराचिा सवीकार करणारा मीच

आह. सवामना बोध करणारा मीच आह. कलीपरष अ धामन पावलयावर सवम माील सार असलला सनान धमम महणज

माझच सवरप आह, अस जञान उदयास यईल. तयावळी साधक बदहममखान अथवा अ ममखान माझ सदव दशमन

घील. तयाचयाशी परमळपण सवाद साधणारा मीच आह. वदाा सदधा परथम “सतय” नर “जञान”आणण

तयानर “बरमह” अस वणमन आह. मीच तनही सतय, जञान आणण बरमह सवरप आह. समस िरसवरप माझच आह. जो साधक माझी तनममल भाव-भकीन आराधना करो,जीवनाचा सारा भार माझयावर सोपव न मला अननय भावान शरण

यो, तयाचा योिकषम मी नहमीच चालरवो. शरीपाद परभ पढ महणाल “माझया चररतराच पारायण करणाऱया साधकाना “अभभषट भसदधी” पराप होईल. रपठीकापरम या कषतरातल माझया ससथानाशी सबगध कोणतयाही सतकायाम

सहभािी होणाऱया भकाना मी सवम बधना न मक करीन. रपठीकापरम कषतरी “गचतरा” या माझया जनम नकषतरावर जो शरदधन माझी अचमना करील तयाला मी ऋणबधना न मक करीन. कमारीकाना सयोगय वर भमळ न तयाच रववाह सपनन

होील. असा माझा आशीवामद आह. शरावण शदध पौणणममस रपठीकापरम या कषतरा जो साधक माझया सातनधया यईल

तयाचया भागया चीतरिपाकड न महापणय भलदहल जाईल.” शरीपाद परभ च ह वकवय ऐक न सार भकिण भाराव न

िल.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय २३

शरीशकर भटटास करिडडी कषतरी शरीपाद परभ च परथम दशमन

शकडो मलाचा परवास करन, अनक अडचणीना ोड दऊन, अ ी शकर भटट करिडडी या ददवय सथानी यऊन पोचल. तयानी सकाळीच शरीपाद परभ च दशमन घल. तयाचया ददवय शरीरा न जोमय ककरण बाहर पड असलयाच शकर भटटास

जाणवल. परभ चया पाणीदार नतरा शाी, करणा, परम, जञान, जयोी सवरपा ओसड हो. तयाचया सहवासा असणाऱया भकाना शाी, करणा व परम याची परापी काही परयास न करा हो अस. इहलोका एकमव परभ सवरप हो. तनराकार तव

साकार होऊन सिण रपान मानवाकार घऊन डोळयासमोर ददसलयान शकर भटट भाव रवभोर झाल. शरीपाद परभ चया अनगरहामळच

तयाना परभ चया जवळ यऊन नमसकार करणयाच भागय लाभल हो. परभ चया मखाकड पाहाच शकर भटटास एक अलौककक

शाी, वातसलय आणण परम तयाचया अ रिा वयाप न तयाच मन,शरीर आणण हदयास एका अवणमनीय आनदाची अनभ ी झाली. तयानी शरीपाद परभ चया चरणाना अतय शरदधा भावान सपशम कला आणण तया सपशामन तयाच शरीर हलक हलक झालया सारख

वाट हो. शकर भटटाचया शरीराील परतयक अवयवा न काळ ज बाहर य हो. तया जान माणसाचा आकार धारण कला. ो अिदी शकर भटटाचया शरीरा सारखाच होा. शरीपाद परभनी मद हासय करी रवचारल “झया सारखा आकार असलला ो कोण

आह कळल का?” शकर भटट उतरला “परभ , ो आकार मी पदहला. ो माझयासारखाच वाटला, पर माझया शरीरा न कसा बाहर आला कळल नाही. शरीपाद परभ महणाल “ अर शकर भटटा, झ पाप शरीर हो. ो झयाील पाप परष होा. आा झया शरीरा रादहलला पणय परषच आह. परतयक मानवाचया शरीरा एक पणय परष आणण एक पाप परष असो. या जोडीच

रवभाजन होऊन पाप परष जवहा तनघ न जाो वहा ीच मकीची अवसथा अस. बरामहण कळा जनम घलया न र तनषठाव

होऊन पाप शरीराच दहन करन उरललया पणय शरीराचा आपलया उतम कमामनी उदधार करावा. शरीपाद परभ पढ

महणाल “बरामहणानी आपलया यजमानाकड न वदशासतराील रवदह कमम करव न घाना, आपलया उपजीवकपरच धन

घयाव. आमच आजोबा बापननाचायमल , रपाशरी, अपपलराज शमाम ह दोघ सदबरामहण अस न माा समी महाराणी आणण आजी राजमबा या दोघी परम परवतर चसतरया आह. याच कवळ समरण कलयानच अनक पाप नषट होा.” यान र शरीपाद परभनी आपलया उजवया हााचया बोटानी भ मीस सपशम कला. तयावळी तयाचया डावया बाज न परकाशाचा एक झो तनघाला आणण

यजञासाठी लािणारी साधन सामगरी परकट झाली. तया काही मधर फळ, सवाभसक फल, थोड सोन, थोडी चादी,नवरतनाचा हार आणण ददवय अचगन परकट झाला. शकर भटटाचया शरीरा न तनघालला पाप परष भयान करप होऊन आकरोश कर

लािला. शरीपाद परभ नी तयाला नतरानीच अगनी भसम होणयाची आजञा ददली. तयानसार ो अगनी पड न भसमसा

झाला. पर शकर भटटाचया शरीरा अगनीचा भडका उडाला. ो “सवामी मला वाचावा” अशी आम सवरा रवन ी कर

लाला. तयावळी परभ चया नतरा न एक ददवय रि तनघ न शकर भटटास सपश मन िला. तया सपशामन शकर भटटाच शरीर शील

झाल. तयाची कडभलनी शकी जाि झालयासारख वाटल, नाडीच सपदन थाबलया सारख होऊन समाधी अवसथ

िल. समाधी अवसथ न जयावळी शकर भटट बाहर आल तयावळी माधयानहाची वळ झाली होी. ो िरवारचा ददवस होा, शरीपाद

परभ सनान सधया आटोप न भकाचया मळावया यऊन बसल हो. भक िणानी समरपम कललया भभकषाननाला शरीपादानी आपलया ददवय हसानी सपशम कला. कमडल ील जलान जमललया भकावर परोकषण कल. भभकषतल थोड अनन काक-बळी साठी काढ न ठवल. परभनी शकर भटटास अतय मधर अशा सरा हाक मारली. तयाचया हाा चादीच पातर हो तया हलवा भरलला होा. तयाील थोडा भाि तयानी आकाशा फकला, ो नभो मडळा रवलीन झाला. थोडा परसाद तयानी भ मास अपमण कला ो भ मान सवीकार कला. न र ो परसाद सवम भकाना वाटणयास शकर भटटाकड ददला. सवामना ददलयान र सदधा तया पातरा अज न

हलवा भरललाच होा. परभ चया आदशापरमाण ो परसाद चादीचया पातरासह कषणचया परवाहा सोड न ददला.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय २४

रवशवावधानी याना पाप कमामच फलसवरप काटरी झाडाचा जनम

रपठीकापरम कषतरी रवशवावधानी नावाच एक बरामहण राह हो. तयाना शरीपाद परभ ह शरी दतातरयाच

अवार आह ह मानय नवह. उपहासान महण सवयभ दतातरय बापननाचायमल याचया नावाचया रपान अवरर झाल आह अस महणण महणज कवढा हा दवदरोह.| शरीपाद परभ , माा समी, भगिनी राधा, सरखा, रवदयाधरी दोघ जयषठ बध वकट सबबयया शरषठी, नरभसह वमाम याच घरी मोठया परमभावान भोजन करी अस. ह वमन कममठ रवशवावधानी याना आवड नस. करोधान

महण माललादद आणण घडीकोटा या दोन कटबाील धममभरषट करणाऱया लोकाना बरामहण

समाजा न बदहषक करा. शरीपाद शरीवललभ परतयकष शरी दतातरय आह याच परमाण काय? अस

कम , रवकम करणाऱया रवशवावधानीचा कालारान दहा झाला आणण तयाना पढील जनम शरीपाद

परभ चया अिणाील एका काटरी वकषाचया रपा भमळाला.रवशवावधानी याची मतय नर करावयाची उतर ककरया तयाचया नावान वयवचसथ पण न कलयामळ आणण तयाचा पाप भार अत झालयामळ

तयाना काटरी वकषाचा जनम भमळाला होा. तया काटरी झाडास शरीपाद परभ मोठया शरदधाभावान परतददन

पाणी घाल अस . एक ददवशी बापननाचायमल तन शरीपाद परभना रवचारल “अर शरीपादा| ला ह

काटयाच झाड रपरय का आह? या झाडास शरदधन पाणी घालस अथवा न घालस री ह झाड

वाढणारच आह. तयावर शरीपाद महणाल “आजोबा, आपलया घराणयाील रवशवावधानी आजोबा, तयाचया मतय नर या काटरी झाडाचया रपान जनमल आह.’” याच वळी िरचरण नावाच

एक दतभक शरीपाद परभ चया दशमना साठी आल. तयाना आ घऊन य शरीपादपरभ , िरचरणास

महणाल “आा ला एक िमम दाखरवो, ी बघ.” तयाचया बरोबर बापाननाचायमल सदधा हो. शरीपाद परभ सवामना तया काटरी झाडाजवळ घऊन िल आणण महणाल “ ह रवशवनना आजोबा| मचया मलान शरदधारदह शरादधकमम कलयान आणण बापननाचायमल सारखया महापरषाची अकारण तनदा कलयान महाला हा काटरी झाडाचा जनम पराप झाला. हा िरचरण मचा प वम जनमीचा पतर आह. तयाचया हा न शरदधाप णम भावान मी आपल उतर कमम करव न घईन. यासाठी मची समी आह ना?” ह परभ च वकवय ऐक न सवमजण आशचयम चकक झाल. तया काटरी झाडास आचिाददलला रवशवावधानीचा परातमा महणाला “शरीपाद परभ , या पकषा मोठ भागय कोण?” शरीपादानी िरचरणास काटरी झाड उपट न तयास अगनी दणयास सागिल. िरचराणान काटरी झाड उपट न

तयाच दहन कल आणण नर सनान कल. तयान र परभनी तयास रवभ ी लावणयास सागिली. अशा परकार शरीपाद परभनी तयाचयावर दोषारोपण करणाऱया रवशवावधानीवर सदधा कपा करन तयाना सदिी भमळव न ददली. खरोखरी शरीपाद परभ चया लीला अिमय असा.

|| शरीपाद शरण शरण परपदय. ||

अधयाय २५

दडीसवामीचा िवम हरण

एकदा शरीपाद परभ च अनक भशषय जिननाथपरी कषतरी दशमनास िल हो. तयाच वळी दडीसवामी नावाच एक महान पसवी आपलया एकश आठ

भशषयासह थ आल. शरीपाद परभ चया भशषयानी तया महातमयाचया चरणावर मसक ठव न नमसकार कला आणण काय आशचयम तकाळ दडी सवामीची वाचा िली. तयाना काही बोला यईना. शरीपाद परभ चया सवम भशषयानी दडी सवामीना पनहा वाचा यावी अशी शरीपाद परभ चया चरणी नमर

पराथमना कली. तया पराथमनचया फलसवरप थोडयाच वळा दडी सवामीना तयाची िलली वाचा पर आली. दडी सवामीच भशषय ककामन महण लािल “शरीपाद ह कषदर माबतरक आह. तयाचया कषदर रवदयन आमचया दडी सवामीची वाचा जावी अस अस तयानी कल. पर आमच सवामी समथम असलयान तयाची वाचा पर आली आणण सवसथ झाल. आमच िर दडी सवामी शरीपादाच खर सवरप जन समोर आणील. रपठीकापरम

कषतरी जाऊन शरीपादाशी शासतर चचाम करन तयाना पराभ करन रवजय पाका घऊन यील, या शकाच नाही.” काही ददवसानी दडी सवाभमनी रपठीकापरम कषतरा परवश कला. तयानी कककटशवराचया मददरा जाऊन सवम दव-दवाच दशमन घल. सवयभ दतातरयाच दशमन घऊन महणाल “यथ असललया सवयभ शरी दतातरयाचा मदहमा अपरपार आह. पढ महणाल तयाचा अवार शरीपाद परभ चा िवम द र करणयासाठी आह.” तया ददवसापास न तयानी आपलया सकलप शकीन ककम, रवभ ी सारख पदाथम तनमामण करन आपलया भकाना दणयास सरवा

कली. िावाील बरामहणानी दडी सवामीचा यथा योगय सममान कला. शरी दत अवार असललया शरीपाद परभनी दडी सवामीची पसया जाण न

तयाना साषटाि नमसकार कला. अपपलराज शमाम यानी दडी सवामीच दशमन घऊन तयाना आपलया घराील काळया पाषाणाची शरीदतातरयाची म ी अपमण कली. शरी बापननाचायमल यानी दडी सवामीच दशमन घऊन तयाची शरणािी पतकरली. काही ददवस रपठीकापरी मककाम करन दडी सवामी भशषयासह िावाबाहर जाणयास तनघाल. एका माि न एक अस चाल जा हो. तयाना थील जमीन वाढ असलया सारखी वाट

होी. ककी री वळ चाल हो पर जया दठकाणाह न तनघाल थच हो. या परमाण या ककरय बराच वळ िला. तयाच वळी दडीसवामीचया हााील दड ट न तयाच दोन कड झाल. सवामीना मातर आपलया शरीराचच दोन कड झालया सारख वाटल. तयाना आापयाचया अनभवा वरन कळ न चकल हो की शरीपाद शरीवललभ तयाचया पकषा ककपट अगधक शकीसपनन आह. तयाचा रवरोध कलयास अनथम घड न

यईल. अशा पररचसथी आपलया िावी कस जाव याची गच ा तयाना लाि न रादहली होी. शरीपाद परभ ची अकारण तनदा कलयान दडी सवामीना तयाचया मतय नर रपशाचच योनी पराप होईल अस गचतरिपान आपलया लखा भलदहल हो. पर दयाघन शरीपाद परभनी ो तनणमय रदद करन

तयाचया पापाचा पररहार अतय थोडया भशकषन कला. शरीपाद परभनी दडी सवामीना दहमालय पवम ावर जाऊन पाचरण करणयाचा आदश

ददला. तयाना भशषय सघटनची आवशयका नसलयाच सदधा बजाऊन सागिल. अशापरकार शरीपाद परभनी अहकारी दडीसवामीचा िवम मोठया लीलन हरण कला.

एकदा शरीपाद परभ आपलया आजोबाचया घराील अिणा असललया औदबराचया झाडाखाली बसल हो. बापाननाचायमल , अपपालराज

शमाम, आणण शरषठी ह तघ बाळ शरीपादचया मखाररवनदाकड पाह तयाचया अिदी जवळ बसल हो. शरीकषणासारखया ददसणाऱया शरीपाद परभना भ क लािली होी. परभ ची आजी राजमबान एका चादीचया भाडया दहीभा कालव न आणला होा. शरीपाद परभनी ो मोठयया आवडीन

खालला. याच वळी कककटशवराचया मददरा एक आशचयम घडल. सवयमभ शरी दतातरयाचया ोडाजवळ दहीभााची भश ददस लािली. पजाऱयान ी भश आपलया वसतरान पस न टाकली. पर काही कषणाच थ पनहा भााची भश ददस लािली. ी पजाऱयान दोन,ीन

वळा पसली री थ य होी. अशा परकारची शरीपाद परभ ची अदभ लीला होी.

एकदा शरीपाद परभ आणण नरभसह वमाम तयाचया शा िल हो. शा कफरन पहाणी कलयावर दोघ एका झाडाखाली रवशराी घणयास

बसल. थोडयाच वळा वमामना िाढ तनदरा लािली. तयानी आपल शीर शरीपाद परभ चया माडीवर ठवल हो. तकया थ दोन नाि आल

शरीपादानी तयाना मोठया कौशलयान मारन द र फकल. थोडा वळ होाच थ अतय मोठया आकाराचया मगया आलया तया चाव न वमााची झोपमोड होऊ नय महण न परभनी तया सवम मगयाना मारन टाकल. मललया मगयाचा एक लहानसा ढीि जमला होा. थोडयाच वळा वमाम झोप न जाि झाल. तया मललया मगयाना पाह न तयाना दया आली. तयावळी शरीपाद परभ चसम करन महणाल “राजाला तयाचया सवकाच

रकषण करावच लाि. हा परकीचा तनयम आह. या अदभ मगया तनमामण करणारा एक अदभ जादिार आह.” वढया थ पाढऱया रिाची आकारान इर मगया पकषा मोठी व कातमान मिी आली. ी तया मगयाची राणी होी. तन मललया मगयाभोवी एक परददकषणा घाली आणण

आशचयम अस की, साऱया मललया मगया चजव झालया आणण तनघ न िलया. शरीपाद परभ मद हासय करन महणाल “या मगयाचया राणीला सजीवनी शकी पराप असलयान तन सवम मगयाच रकषण कल.” तकया वमााच लकष मरन पडललया दोन नािाकड िल. तयाना पह न चकक

झाल. ही सदधा शरीपाद परभ चीच लीला असलयाच तयानी जाणल. शरीपाद परभ नी एका नािास करवाळल आणण दसऱयास आपला ददवय पाय

लावला. दोनही नाि चजव होऊन शरीपाद परभना एक परदकषीणा घाल न तनघ न िल.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय २६

शरीपाद परभ ची भशवययावर कपा

रपठीकाप रम कषतरा नरभसह वमााचया घरी भशवयया नावाचा एक सवक होा. एक ददवशी तयान शरीपाद परभना पादहल आणण आशचयम अस की तकाळ तयाचया मनोवती बदल झाला. तयान तनदरा, आहार सोडला. ो असबदध बोल लािला. “मी सषटी,चसथी, आणण

लय यासाठी कारणी भ आह. मीच सवम सषटीच आदीमळ आह. ही सषटी माझयापास नच उतपनन झाली आह, माझयामळच

वाढणार अस न माझयाच लय पावणार आह.” अस बोलण ऐक न नरभसह वमामना भशवययाची अतय दया आली. तयानी शरीपादाना भशवययाच रकषण करणयाची रवन ी कली. शरीपाद परभ भशवययास समशाना घऊन िल. तयाचया बरोबर नरभसह वमाम सदधा हो. औदबराचया झाडाची एक वाळलली फादी समशाना ठऊन भशवययाचया हा न तयाच दहन कररवल. यामळ शीवययाची तया रवगचतर मनोवती न सटका झाली. नरभसह वमामना ह सवम अतय आशचयमकारक वाटल. शरीपाद परभ महणाल “आजोबा, या

आशचयम करणया सारख काही नाही. वायसप र िावा एक पडड माझयावर अतयाचार करी होा. ो वारवार अस महण की वदसवरप असलला परमशवर कोठ आणण हा लहान वयाचा शरीपाद कोठ? ो सषटी, चसथी, आणण लय याचा कारक आह महण, ह

सार खोट आह. थोडयाच ददवसा ो पडड मरण पावला आणण सवःचया कमाममळ बरमहराकषस झाला. हा भशवयया, एका जनमी तयाचा अलपऋणी होा. मी योि काळ कलप न समशाना योिादश तनमामण करन योि कमामचया योिान वाळललया फादीच दहन

करन तया बरमहराकषस तवा न तया पडडाची सटका कली. तया मळ आपलया भशवययाची तया बरमहराकषसाचया पजया न सटका झाली.” शरीपाद परभ च ह वकवय ऐक न नरभसह वमााची मी िि झाली.

शरीपाद परभनी कलपना कललया शासतरानसार एक हजार वषामन र घडणाऱया घटना आाच घडव शका. महण न योि काळ च

ठररवा. द र घडणारी घटना सदधा आपलया जवळ घडव शका. सघटना सवम दश काला घडव शका. शरीपादाना दश

काळ तयाचया इचिनसार बदला यो. एकदा शरषठीचया दवाना नारळ फोडाना सव: शरीपाद परभनी ो फोडला. तया नारळाच

कड,कड कल. शरीपाद महणाल “आजोबा, आज मचा मतय योि होा पर मी नारळाच कड, कड करन ो टाळला.” शरषठीनी मोठया परमान शरीपादाना माडीवर घव न तयाच ख प कोड-कौक कल.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय २७

शरीपाद परभ ची भशव योिीवर कपा.

रपठीकापरम कषतरी एकदा एक रववदान भशवयोिी आला होा. ो कवळ करल भभकषाच घ अस. ो आपलयाजवळ

झोळी, भाड, थाळी अस काहीच ठवी नस. ो ददसणयास एखादया वडया परषा परमाण ददस. ो एक ददवशी कककटशवराचया मददरा जवळ आला. तयाच धळीन माखलल कपड आणण रवगचतर बोलण ऐक न तयाला अचमकानी मददरा यऊ ददल नाही. ो दहाच भान नसलला अवध होा. ो स “ओम नमो भशवाय” या भशव पचाकषरी मतराचा जप करी होा. तयाच वळी अनक भक िण मददरा आल आणण तयाचया मािोमाि तया भशवयोगयान सदधा मददरा

परवश कला. तया योगयाबरोबर दोन नािसपमदह आ आल. पाह न तया अचमकाचया ोडच पाणी पळाल. ो भशवयोिी महणाला “अहो अचमक सवामी मही घाबर नका. ही भशवाची आभ षण आह. पतर जया परमाण रपतयास परमभरान अभलिन दो, सच ह नाि आपलया रपतयास, कककटशवराला अभलिन दणयास आर आह. आपल सनही समान

आह.आपण आपलया सनहयाना पाह न घाबरण अथवा. पळ न जाण महा पाप आह. अचमक सवाभमनी रवशष प जा कलयान ह नाि आकरषम झाल हो. मददराील अचमकामधय स यमचदर शासतरी नावाचा एक चािल अनषठान करणारा पडड अचमक शरीपाद परभ चा भक होा. ो शरीपाद परभ च समरण करन नमक-चमक अतय स-सवरा िा होा.

मधर िायन ऐक न थ आलल दोन नाि आपला फणा काढ न आनदान डोल लािल. तया भशवयोगयास बरोबर घव न

स यमचदर शासतरी बापननाचायमल चया घरी आल.थ तयाना उतम भोजन कररवल आणण शरीपाद परभ च दशमन

घडरवल. शरीपाद परभनी तयाना भशवशकी सवरपा दशमन ददल. तया ददवय दशमनान ो भशवयोिी एवढा आनदद झाला की तयाला समाधी चसथी पराप झाली, अशा अवसथच ो योिी ीन ददवस होा. तयानर शरीपाद परभनी तया योगयास

आपलया हाानी जव घाल. शरीपाद परभ तया योगयास महणाल “ए मला, सनान धमाम सागिलया परमाण आपल

जीवन वयी करन ससार रन जा.” एवढ बोल न शरीपाद परभनी तया भशव योगयास तनरोप ददला.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय २८

शरीपाद परभ च गचदमबर रहसय

शरीपाद परभ चया वाम भािा शकीसचार असो आणण उजवया भािा भशवसचार असो. या कारणान भशवशकी सवरप आह. तयाचया हदया पदमावी दवीचा तनवास असो. हरदय ह दयच सच अनाह चकराच सथान आह. यथ न

शकी ऊधवमचकराकड सच अधोचकराकड महणज म लाधार चकराकड परवादह हो. या कारणानच अज न एका ददवय

च नयमय शरीरान शरीपदमावी आणण शरी वकटश सवामी सवरपा आह. शरीपाद परभ वाणी दहरणयिभामच सदधा सवरप

आह. परा, पशयचन, मधयमा, आणण वखरी सवरपी वाणी दवीचा तयाचया चजभवर वास असो. वाणी माच

ददवयमानस आणण दहरणयिभामच ददवय मानस ह अवद चसथी अस. वासरवक पहाा गचदमबर रहसय महणज,

ीन परकारच च नय सवरप एकाच वळी धारण करा. तयाचया एका शरीराला दसऱया शरीराचा कोणतयाही दषटीन पादहलयास सपशम नसो. वाणी दहरणयिभामच च नय शरीर, भशव-पावम ीच च नय शरीर, पदमावी-वकटशाच च नय

शरीर याना एकाच वळी धारण करन तया सिळयाच अी, शरीपाद शरीवललभ अस आणखी एक ददवय शरीर धारण

करा. याच वभशषटय अस की एका शरीराशी दसऱया शरीराचा सपशम नसो.हीच परभ ची योिमाया, वषणवीमाया आणण

हच तयाच गचदमबर रहसय. शरीपादाना वद, रवभशषठ अवद, अवद आणण या सवााच अी अस महटल री योगयच

होईल कारण योिमाया अिाध आह

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय २९

शरीपाद परभ ची पचदव पहाड यथील कलपनाी ददवय लीला.

शरीपाद परभनी शकर भटट आणण धममिप याना पचदव पहाड या सथानी एक िवाची कटी बाधा असा आदश ददला होा. पर ो पहाडाचा परदश तया दोघाचयाही पररचयाचा नवहा. या भशवाय तयाचयाकड कटी बाधणयास लािणार सादहतय िव, बाब , दोऱया आदी काहीच नवह. दोघ काय कराव या रवचारा कफर असाना एका शा िल. थील मालकान तया दोघाना बोलाव न सवाि कल आणण भोजन ददल. तया शाचया मालकाच नाव

रवरपाकष अस हो. तया श दराचया घरच जवण घयाव का नाही अशी एक शका तया दोघाचया मना डोकाऊन िली. तयावळी ो शाचा मालक गचड न

महणाला “आमची जनावर चोरन नऊन दसऱया पराा रवकणाऱया महास श दराच जवण घयाव का का नाही अशी रवगचतर शका का आली? तया मालकाचया दषटीन दोघ चोर ठरल हो. सतय पररचसथी सािणयाचा दोघानी ख प परयतन कला पर ो मालक काही ऐकणयास यारच

नवहा. तयान शकर भटट आणण धरम िप याना, थोडा वळ, दोरीन एका झाडास बाध न ठवल व नर तयाना तया बधा न मक करन िोशाळचया तनमामण कायाम मद करणयाचा आदश ददला. तयापरमाण दोघानी तया कामा मद कली. सायकाळ पया तया िोशालच काम प णम झाल. रवरपाकषान या दोघाना सायकाळच भोजन सदधा ददल आणण रातरी थच झोपणयाचा आदश ददला. तया दठकाणी दोघानी मधयरातरीपया शरीपाद परभ च नामसमरण

आणण तयाचया ददवय लीलाच समरण कल आणण नर तनददरसथ झाल. सकाळी स यामची कोवळी ककरण अिावर पडाच दोघ उट न

बसल. आज बाज स पादहल थ िायी नवहतया काम करणार मज र नवह पर िोशाला मातर होी. आज बाज च शकरी यऊन रवचार लािल की ी जािा तयानी ककी ककमीस घली तया दोघानी घडलला व ा तयाना सािीला. तयावळी तया शकऱयानी या दोघाना वडयाच काढल.

दसर ददवशी शरीपाद परभ पचदव पहाड या सथानी रवरपाकष यान तनमामण कललया िोशाळ धयानसथ बसल हो. तयाच वळी शकर भटट आणण धममिप

दोघही थ पोचल. पचदव पहाड या पररसरा शरीपाद परभ चा सतसि परारभ करणयाचा ो मिल समय होा. बघाव नवलच| शरीपाद परभ चा दह

एकाएकी अतय ज:पज हो होा. महाज चारी ददशाना वयाप लािल. तयावळी परभ च शरीर अतय जोमय म ी परमाण ददस हो. थोडयाच

वळा परभ िोशाल न बाहर आल. आज तयाची नहमी परमाण भ मीवर पडणारी िाया पड नवही. तयाची पदगचनह सदधा माी उमट

नवही. तयानी स यामकड ीकषण नजरन पादहल. तयाच शरीर ददवय जान भरन जाऊन सारख वाढच हो. थोडयाच वळा सवााचया समकष परभ च रवशाल जोमय रप स याम मधय रवलीन झाल. तया स यम बबबा सवामना एका ददवय भशश च दशमन झाल. बालयरप पथवीवर विान य हो. तया बालकाच चरण भ मीस लािाच कोणालाच काही ददसनास झाल. शरीपाद परभ मद हासय करी हो. तयानी पनहा एकदा स यामकड पदहल, तयावळी सवामना पनहा सार ददस लािल. शरीपाद परभनी सवामना स यामकड पाहणयास सागिल. तया लालबद स याम सवामना एक अतय सदर, ददवय

जम ी बाभलका ददसली. ी बाभलका हासय मदरन भ मीवर य होी. तच चरण भ मीस लािाच पनरपी सवााची दषटी िली. तया िोडस बाभलकन

परमप णम नजरन सवााकड पहाच सवााना प वी परमाण सार ददस लािल. तया बाभलकस शरीपाद परभनी अतय परमान, आदरान उचल न घल. तयावळी शरीपाद परभ च वय सोळा वषामच आणण तयाचया सारखया ददसणाऱया तया अजाण कनयच वय ीन वषामच हो.तन अिावर रशमी भरजरी वसतर पररधान

कल अस न तयाना साजल अशी ददवय आभ षण सदधा घाली होी. ी बाभलका आणण शरीपाद परभ िोशाळ िल. शकर भटट आणण धममिप ह दशय

अतय आशचयम, भय आणण सभरम या बतररवध भावनानी पाह हो तयाचवळी शकर भटटचया मना शका आली की ह सार इदरजाल र नवह ना? ी मनाील भावना ओळख न शरीपाद परभ महणाल “अर शकर भटटा| ह काही इदरजाल नाही. हा माझा सवभावच आह. ही माझी ददवय परकीच आह. माझया सकलपननच भ मी, आकाश हो. माझया सकलपानसार बरमहा सषटीची तनभमम ी करा. मी बरमहसवरपच आह महणज बरहमाची पररणा आह. या सषटीील जीवाच पालन पोषण ह रवषण सवरपाच कायम आह. तया रवषणना पररणा दणारा महारवषण मीच आह. सरसवी आणण महासरसवी या दोघी भभनन, भभनन आह. सरसवी ही सषटीील जञान दवा आह. या दवीला पररणा दणारी “महा सरसवी” दवा आह आणण ह अनघा सवरपच

आह. सषटीची चसथी, कारण, वस ची समदधी, धन समदधी ह लकषमी माचच सवरप आह. महालकषमी आणण लकषमीचया सवरपाला पररणा आणण शकी दणार अनघा सवरपच आह. सषटीच शकीसवरप “काभलका” सवरपच आह. “महाकाली” ही काली सवरपाची पररणा आह. ह शकी दणार अनघा सवरपच आह. अनघा लकषमीचा अनघ महणज माझ दत सवरपच होय. महासरसवी, महालकषमी, आणण महाकाली या तघाच भमळ न एक आिळ

विळ ददवय मासवरप महणजच अनघा लकषमीचा अरवभामव.” शरीपाद परभ पढ महणाल “ ह शकर भटटा| माझ अनघ सवरप महणज बरमहा, रवषण आणण

रदर या तघानी एकतर यऊन ादातमय चसथी धारण करन, या तनहीचा आधार असणारी सतरी शकी ररपणी अनघा, दहला माझया वाम भािा धारण

कलल अस माझ शकी सवरप आह.”

शरीपाद परभ पढ महणाल “अर शकर भटटा| या पचदव पहाडावर घडललया लीलाच, पादहललया दशयाच जस पादहलस अिदी सच वणमन चरीतराम ा

कर. भरवषय काळाील भकाना सफ त मदायक ठरल.नाना शका, कशकाच तया समाधान भमळल. साधकाना या गरथावदार आणण लीला परसिान

भचकमािम सलभ होईल.” या वकवया नर शरीपाद परभ चया ददवय वाणीन रवशराम घला.तकया शरीपाद परभ च सवरप ददवय जान झळक लािल

आणण तयामध न शरी पदमावीदवीचा आणण शरी वकटशवर सवामीचा अरवभामव झाला.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय ३०

शरीपाद शरीवललभ याचा ददवय उपदश

करिडडी यथ शरीपाद परभ चया सतसिासाठी अनक भक मडळी बसली होी. या सवम साधकाना उददश न परभ महणाल “ ह

शरोहो, अननय भावान मला शरण यणाऱया साधकाच मी सदव रकषण करो. हा दश काळ माझया हााील चड परमाण

आह. कोठही हो असललया, भ काळा घडललया आणण भरवषयकाळा होणाऱया घटनाना मी बदल शको. मी दश

कालाचा शासाच आह. मचयाील च नयाचया ससकाराचया दजामनसार महाला माझयाबददलच जञान होईल. सवम धमााचा पररतयाि करन, मचया अ रिाील अ याममीरपा असललया मला अननय भावान शरण आलयास, माझया आदशापरमाण कमााच पालम कलयास मी मचा सवम भार वाह न महाला जीवनमक करीन. कवळ माझया शबदानच मी सषटीमधय शासन करो तयामळ मीच सरसवी रपान परसरदध पावन. कभलयिाील मानव हा दहरणयकशीप सारखा असल. तयाचया समसया, भाव आणण आचार रवचार या सवमच िोषटी अतय कठीण सवरपाचया असील. तयाना परकी रवजञानाील अनक सशोधनाना यश भमळ न दहरणयकाशीप सारख वरदानही सषटी माकड न भमळल. पर मला परलहादासारखया तनषपाप, तनरपराध भकाच सरकषणाथम नभसहाचा अवार घयावा लािल. यासाठी मी “नभसह

सरसवी” या नाम रपान अज न एक ददवय अवार घऊन िधवमप र निरी परभसदध होईन.” एवढ बोल न शरीपाद परभ धयानसथ झाल आणण तयानी सवम साधकाना सदधा धयाना जाणयास सागिल

|| शरीपाद राजम शरण परपदय.||

अधयाय ३१

दश महारवदयाच शरीपाद परभनी कलल वणमन.

एकदा शकर भटटान शरीपाद परभना दश महारवदयबददल मादही सािावी अशी पराथमना कली. तयावळी शरीपाद परभ महणाल”अर

शकर भटटा| शरीरवदयची उपासना अतय शरषठ आह. प वम काळा हयगरीवाचया कपा परसादानच अिसतय महामतनना शरी रवदयच

जञान झाल हो. तयानी ही रवदया आपली पतनी लोपमदरा दवीला ददली. लोपमदरा दवीन या रवदयचा सखोल अभयास करन तयाचा ि ढाथम अिसी ऋषीना सािीला. अशा परकार उभया एकमकाच िर झाल” दवीचया दशमहारवदयबददल सािाना शरीपाद परभ पढ महणाल “काली” ह दशमहारवदयील परथम रप आह. “महाकाली” ही समस रवदयाची आदी दवा आह. दशमहारवदयील

दसर रप ‘ारा’ दवीच आह. ही माा मोकषदायतन, सवम दःखापास न ारण करणारी आह. तयामळ दहच ारा ह नाव परभसदध

झाल. दशमहारवदयील तसर रप “तिननमसा दवीच आह. ह अतय िोपनीय अस रप आह. दहरणयकशीप आदद दानव या दवीच उपासक हो. दशमहारवदयील चवथ रप “षोडशीमहशवरीच” आह. या दवीच हदय लोणयापरमाण अतय मउ अस न ी अतय दयावान आह. दशमहारवदयील पाचव रप “भवनशवरी” दवीच आह. सपकोटी महामतर या दवीच उपासक

आह. दशमहारवदयील सहाव रप “बतरपर भरवी” च आह. महाकालास शा कर शकणाऱया या शकी रपालाच बतरपर भरवी अस

महणा. दशमहारवदयील साव रप “धमरावी” दवीच आह. ही उगराराच आह. दहला शरण जाणाऱया साधकाची सवम सकट

नषट होऊन तचया कपा परसादान सकल सपदा पराप हो. दशमहारवदयील आठव रप “बिलामखी” दवीच

आह. ऐदहक, पारलौककक, दश, समाजाच अररषट तनवारण करणयासाठी या दवीची आराधना कली जा. दशमहारवदयील नवम

रप “मािी” माचच आह. मानवाचया िहसथ जीवनास सखी करन परषाथम भसदधीस नणयाची शकी मािी माचीच

अस. दशमहारवदयील दहाव रप “कमलालया” माच आह.ही सख, समदधी परदान करणारी दवा आह.

शरीपाद परभ पढ महणाल “दशमहारवदया सवररपणी अनघा दवी आणण तचा परभ अनघ (शरी दतपरभ ) याची अचमना कली असा अषटभसदधीची परापी हो. परतयक मदहनयाील कषण अषटमीस अनघाषटमी मान न अनघा माची प जा, अचाम करावी. या मचया आराधानन सवम मनोकामना प णम होील. परभ पढ महणाल “अर शकर भटटा| रचललया शरीपाद शरीवललभ चररतराम ाच पारायण

करन, यणाऱया शकल अथवा कषण अषटमीस “अनघाषटभमच” वर करन अकरा िहसथाना जवण दयाव अथवा तयाना परल एवढी भशधासामगरीच दान कराव. अशा पारायणान व अननदानान इचचि फळ परापी तनचशच हो.” शरीपाद परभ पढ महणाल “शरी चररतराम हा कवळ एक गरथ आह अस मान नय. हा एक सजीव अशा महाचनयाचा परवाह आह. मही याच पारायण करी

असाना याील परतयक अकषराील शकी माझया चनया परवादह हो. मचया न कळ माझयाशी भावसबध घडो. यामळ

मचया धममबदध अशा सवम इचिा माझया कपन प णम होा. या गरथराजाला मचया प जा मददरा (दवघरा) नस ठवल असा तया न शभपरद सपदन या. ही सपदन दषटशकीना, ददव आणणाऱया शकीना रपटाळ न टाका.” शरीपाद शरीवललभ

चररतराम ाची जाणपण अथवा अजाणपण तनदा कलयास तया तनदा करणाऱया वयकीच पणयफळ धमम दवा घ आणण योगय

अशा जीवाला वाट न टाक. अशा रीीन शरदधावान िरीब भक भागयव होो. अशरदधावान वयकी िरीब होो. हा अकषरसतय गरथ

आह. याच हा गरथच सव: परमाण आह. चजजञास लोक याची परीकषा घव शका. मना काही इचिा ठऊन या गरथाच पारायण कल

री चालल. आपल सवःच जीवन शदध करणया साठी अतय शरदधा भकीभावान या गरथाच पठण कराव.” एवढ साि न शरीपाद

परभनी आपलया वाणीस रवराम ददला.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय ३२

नवनाथाच वणमन

शरीपाद परभ चया ददवय चरणाना सपशम करन शरी शकर भटटान परशन कला “महापरभ | नवनाथ या नावान परभसदध असलल

भसदध योिी सवम शरीदत परभ च अशावार आह अस मी ऐकल हो. तयाचया रवषयी सरवसर मादही आमहास

सािावी अशी शरीचरणी नमर पराथमना”. शरी नवनाथाच नाव ऐकाच शरीपाद परभ चया दोनही नतरा न अम वषटीचा परवाह

बदहममख होऊन सषटीवर पड असलयासारख वाटल. तयाचया दषटी न परमच नय ओसड न वाहा हो. अतय

आनदान महणाल “शरोतयानो| मिनदर, िोरकष, जालधर, िहनी, अडभि, चौरि, भमरी, चपमट आणण नािनाथ ह नवनाथ

आह. याचया समरण मातरानच, शभफल भसदध हो. शरीदत परभ ची कपा नवनाथाच समरण करणाऱया भकावर अपार

अस.” शरीपाद परभ पढ महणाल चकरवी ऋषभ महाराजाना शभर पतर हो. तयाील नारायण अशान जनमललया नउ

जणाना नव नारायण अस अस महणा. तयाची नाव १)कवी २)हरी, ३)अनररकष ४) परबदध

५)रपपपलायन, ६) आरवहोतर ७) दरभमल ८) चमस आणण ९) करभाजन अशी होी. ह सिळच अवध चसथीमधय

असलल भसदध परष हो.. माझया आजञपरमाण या नवनारायणानी धमम ससथापनाथम नवनाथ या नाम रपान पथवीवर

पनहा एकदा अवार धारण कला. परथम पतर कवी हा “मचिदरनाथ” या नावान जनमला.”अनररकष” यान “जालदर” या नावान जनम घला. याचया भशषय रपान परबदध “कातनफा” या नावान जनमला. रपपपलायन “चपमटनाथ” नावान अवरर झाला .अरवहोतर हा “नािशनाथ” या नामरपान अवरर झाला. दरभमल यान “भमरीनाथ” या नावान जनम

घला. चमस हा “रवणनाथ” या रपा अवरर झाला आणण करभाजन “िहतननाथ” या नावान जनमला.” या नवनाथाचया जनमाचया घटना सदधा मोठया अदभ आणण आशचयमकारक आह. या बददल सािाना शरीपाद परभ महणाल “शरोतयानो| उपररचर नावाचया एका वस न उवमशीला पादहल आणण ो तचया रप,सौदयामवर अतय मोदह

झाला.तयावळी तयाच वीयम दरवी होऊन यमनचया पाणया पडल एका मासोळीन गिळल. तया मतसयापास न

मचिदरनाथाचा जनम झाला. कामदव मनमथाला भिवान शकरानी करोगध होऊन आपलया ललाटागनीन जाळ न भसम

कल हो.तया भसमामधय मनमथाचा आतमा होा. बहदरथान जयावळी यजञ कला तयावळी तया यजञकडा न जालदर

नाथाचा अरवभामव झाला. नममदा नदीमधय पडललया बरमहवीयाम पास न रवण भसदधाचा जनम झाला. एकदा बरमहवीयम एका नािाचया भशरावर पडल. नागिणीन खाऊन टाकल. तया योिान ी नािीण िभमवी झाली. तयाच वळी जनमजय राजा सवम नाि,सपामना नषट करणया साठी सपम याि करी होा. बरामहणाचया मतरोचचाराबरोबर शकडो नाि यजञकडा यऊन

पड लािल. यावळी तया नागिणीन आपलया अडयास एका मोठया वडाचया झाडाचया बबळा सरकषी ठव न ी नािीण

तनघ न िली. यथा समयी तया अडजा न “वटभसदध नािनाथ” याचा जनम झाला. मचिदरनाथ धममपरचारासाठी सचार

करी असाना, एक िावी तयाचा मककाम होा. थील लोक तयाचया दशमनास यऊ लािल. तया एका अपतय रदह

सतरीन मचिदर नाथाना नमसकार कला आणण आपली वयथा सागिली. नाथानी भसम मतर न ददल, पर तया सतरीन ददवय भसम अरवशवासान उककरडयावर फक न ददल. तया भसमाचया अमोघ अशा शकीसपननन तया मध न

िोरकषनाथाचा जनम झाला. पावम ीचया रववाह समयी पौरोदहतय करणार बरमहदव तच अपरतम लावणय पाह न तचयावर

मोदह झाल आणण तयाचा रवयमसतराव झाला. या कतयाची तयाना लाज वाटली आणण तयानी वीयम आपलया माडीस पस न टाकल. तया कषणीच तया वीयामच साठ हजार भाि झाल आणण तया न वालणखलय नावाच साठ हजार ऋषी जनमास आल. तया न थोडा भाि उरला होा, ो कचरा समज न भािीरथी नदी टाक न ददला. ो कचरा नदीील

िाळा अडक न थच रादहला. तयामधय रपपपलायनाचा आतमा भशरला आणण चपमटनाथाचा जनम झाला. कोभलक

मनीनी तयाचया पणमकटी न बाहर जााना आपल भभकषापातर पणमकटीचया बाहर ठवल. तयाच वळी स यामच ज तया

पातरा पडल. महषीना कळल. तयानी पातर थच साभाळ न ठवल. तया पातरा नच एका नवनाथाचा जनम

झाला. तयाच नाव “भमरीनाथ अस पडल. दहमालयाील पवम ावरील एका घनदाट अरणया एक हतीण झोपली होी. एकदा बरमहदव सरसवीवर मोदह झाल आणण तयाच वीयम तया तनजललया हतीणीचया काना पडल. तया काना न परबदधाला जीवन पराप होऊन तयान जनम घला. काना न जनम घलयान या नाथाच नाव “कणम कतनफा” अस पडल. िोरकषकान एकदा सजीवनी मतराचा जप करी माीमधय एक मनषयाकार आकी काढली. तया आकी न करभाजन यास सजीवनी मतराचया सहाययान, जीवन पराप झाल आणण तयान िहतननाथ या नावान अवार धारण कला. शरीकषणाचया आजञनसार या नव नारायणानी आपल सथ ल शरीर मदराचल पवम ावर

समाधी अवसथ साभाळ न ठवल हो आणण अशावारान नवनाथ या नामरपान पथवीवर जनम घला. धमम सतराना अनसरन अशअवाराना सवचिा ददली जा सकलप मातर म ल तवा नच या. तयाच योगय परकार तनयतरण करण ह

अशावाराच कायम अस. ह म लतवाकड न अनमी घऊन जीवाच कलयाण करा. या अवारा

राि, लोभ. मद, मतसर अस मानवी दिमण नसा. यामळ म लतवाची कायम समथम ा अशावारा सदधा आढळ. या कारणान अशावार आणण प णामवार या काही फरक नसो.” एवढ बोल न शरीपाद परभ मौन झाल.

रमणी आणण नरभसह रायड याचा रववाह शरीपाद परभ नी सवःच कररवला.

शरीपाद परभ चया आदशानसार शकर भटट आणण धममिप दोघ करिडडीह न रपठीकापरम जाणयास तनघाल. कषणा नदी ओलाड न पचदव पहाड िावी आल. यथ तयानी अलपोपहार करन पढील परवासास परारभ कला. एका जवारीचया श ाील पायवाटन जा असाना तया श ाचया मालकान तयाना बोलाउन तयाच सवाि कल आणण खाणयास मधर

फळ ददली. तयाच नाव नरभसहरायड अस हो. तयान या दोघाना आगरहान एक ददवस तयाचया श ाील घरा ठऊन

घल. तयान आपला रववाह तयाचया मामाची कनया रमणी बरोबर शरीपाद परभनी कसा लाऊन ददला याचा व ा

सागिला. ो लहान असानाच तयाच माा, रपा सविमवासी झाल हो, तयामळ ो आपलया मामाकडच

भशकषणासाठी रदहला होा. तयाच मामा चािल हो पर मामी मातर ापट सवभावाची होी. तयास घरच सवम काम

करन श ाील काम सदधा कराव लाि. इक काम कलयानर सदधा तयाची मामी तयाला खाणयास भशळ पाक द

अस. मामाची एक कनया होी तच नाव रमणी अस हो. ी कधी कधी मामीचया न कळ चािल चािल पदाथम नरभसहला आण न द अस. रमणी ददसावयास सदर होी. तयामळ तयाचया कलाील अनक यवक तचयाशी लगन

करणयाच इचिक हो पर रमणीला मातर नरभसहच आवड होा. एकदा तयाचया िावा एक ढोिी साध आला. तयाला भ ,भरवषयाच उतम जञान असलयाचा तया िावा ख प परचार करणया आला होा. तया ढोिी साध न नरभसहाचया मामीवर जण मोदहनीच घाली होी. तयान घरी यऊन मामीस सागिल की तयाचया घरा कालीप जा कलयास घराील

एका दठकाणी अपार धन सचय भमळल. या कथनावर भल न मामीन तया साधस काली प जा करणयास सागिल. तयान

रमणी अतय भकी भावान प जा करी असलली शरीकषणाची म ी फक न दणयास सागिली. मामीन सच

कल. बबचारी रमणी ळमळ रादहली. तया ढोिी साध न प जस सरवा कली आणण कोबडयाचा बळी ददला. तया रकान

दवघर बघवनास झाल हो. तयान घरा माणसाची कवटी आणण समशान सामगरी सदधा आण न ठवली होी. तया साधस

वशीकरण रवदया अवि होी. तया रवदयचया सहायान रमणीच शील हरण करणयाचा तयाचा दषट ह होा. तयान सा परयतन सदधा कला पर रमणीन ो जवळ याच तयाचया डोकयावर एका वजनदार वस न परहार कला आणण

आपल रकषण कल. दसर ददवशी सकाळी एक िरीब बरामहण तयाचया घरी भभकषसाठी आला. तयाच मखाररवद अतय

शा आणण ज:पज हो. तयाला भभकषा दणयास घरा काहीच नाही अस मामीन बाहर यऊन सागिल. तकया ो ढोिी साध समशाना न मनषयाच कपाल घऊन आला. तयाच वळी तयाना घरा एक ददवय परकाश ददसला आणण भभकषस

आलला ो बरामहण अदशय झाला. तया ददवय परकाशान ढोिी साध चया अिाची भयकर आि होऊ लािली. तया परकाशाील ककरण रमणीवर पडाच ी प वीसारखी सवसथ झाली. नरभसहाच प वीच दबमलतव जाऊन तयास अतय

बलवान झालयाची अनभ ी आली. तया ढोिी साध चया ोडा न सारखया रक धारा वाह लािलया आणण

तयाचयाील सवम शकीचा नाश झालयान ो पळ न िला. तया जोमय परकाशाच एका मानवा रपार झाल. आमतराण परायण, समस दवी,दवा सवरप, ददवय,भवय जोमय सवरपाच शरीपाद परभ हो. महणाल “काली माा मानवाील कामकरोधादी राकषसाचा नाश कर. ी कोबडया, बकऱया आदी पराणयाच बळी कधीच माि नाही.” यानर

घराची शदधी करणया आली. नरभसह रायड महणाल “ अहो शकर भटट शरीपाद परभ नी माझा आणण रमणीचा रववाह

सवहस कला. तयावळी रमणी बारा वषामची होी. तयानी आमहाला अकषदा ददलया होतया आणण सागिल हो की शकर

भटट आणण धममिप नावाच दोन भक यील तयाना थोडया अकषदा द.” या आदशा परमाण शकर भटट आणण धममिप या दोघानी तया परम पावन अकषदा नरभसह रायड कड न घलया आणण तयाचा तनरोप घऊन पढचया परवासास परारभ कला.

शरभशवराचा व ा.

शकर भटट आणण धममिप दोघ कधी बलिाडीन, र कधी घोडािाडीन र कधी पायी असा परवास करी चालल

हो. मािाम तयाच शरीपाद परभ चया भकमडळीकड न होणार सवाि सवीकारण चाल च हो. ही परोकष रपान परभ ची लीलाच होी. जाा,जाा एका िावी पोचल. तया िावा एका बरामहणाचया घराील सवम सामान, एक वयकी,बाहर

फक असलयाच तयाना ददसल. तया घराील बरामहणान सावकाराकड न कजामऊ रककम घली होी. पर ी रककम पर करणयाची मदद सपलयावर सदधा ो बरामहण ऋण पर कर शकला नवहा. तयामळ सावकार तयाच

सामान बाहर फकी होा. बरामहण, तयाची पतनी आणण मल उदास होऊन बघ हो. िावाील लोक माशा परमाण

बघ उभ हो. कोणीही तया बरामहणाला अज न थोडी मदद दया अस साहस करन महणाला नाही. शकर भटट आणण

धममिप या दोघाना तया बरामहणाची दया आली पर सहायय कराव र तयाचया कड धन नवह. पर शकर भटट साहस

करन तया सावकारास महणाल “ शठजी या िरीब दबळया बरामहणावर दया करन अज न दोन मदहनयाचा अवधी तयाला दयावा. शरीपाद परभ चया कपन तयाच कषट द र होील. तयाच कजम फडणयाची चजममदारी माझी आह.” यावर ो सावकार

महणाला “ बर | मचया शबदावर रवशवास ठव न मी याला अज न दोन मदहनयाचा अवधी दो. माझ धन दईपया मही दोघानी यथ न कोठ जाऊ नय. जर यान माझ कजम ठरललया अवधी पर कल नाही र मी याच घर सवाधीन

करन घईनच आणण मधयसथी कलयामळ महा दोघाना सदधा नयायालया नईन. तयावळी नयायाधीश जी भशकषा दील

तयास मही दोघ तकच पातर वहाल.” इक बोल न ो सावकार तनघ न िला आणण बरामहणान आपल सामान घरा

नऊन ठवल. तयान शकर भटट आणण धममिपाच आभार मानल आणण तयाना आपलया घरी ठव न घल. तया ददवशी सवामतन भमळ न “ शरीपादराजम शरण परपदय” हा जप मोठया सरा कला. शकर भटट हा बरामहण एका महापरषाचा भशषय

आह आणण ो तयाचया दवी शकीनच तया िरीब बरामहणाच कजम फडणयास भसदध झाला आह. असा परचार िावभर झाला होा. शकर भटट मातर मना न भयभी झाल हो. पर तयाना शरीपाद परभ चया सहायवर धढ रवशवास होा. तया गरामा शभशवर शासतरी नावाच एक पडड आणण मोठ शासतरवता रहा हो. तयाचयावर एका परातमयाचा अनगरह

होा. तयाचया आधारान भ , भरवषय वममान अिदी अच कपण साि अस. तया िावाच शासतरीची एक बदहण

रहा होी. एकदा तच पीदव कामासाठी द रदशी िल हो. तयाना जाऊन बरच ददवस झाल हो आणण तयाचा काही समाचार कळला नवहा. तयामळ ी काळजी होी. अशा अवसथ असाना तला एक ददवशी परा:काळी एक सवपन

पडल. तया सवपना तला आपलया पीच तनधन झालयाच ददसल. या सवपना मळ ी अतय घाबरन िली आणण तन

या बददल आपला भाऊ शरभशवर यास रवचारल. तयान या बददल तया परातमयास रवचारल. तया परातमयान

सागिल “तचा पी दशारी िलला असाना मधयच मािाम चोरानी तयाला घरल आणण सवम दरवय लबाड न तयाला मारन टाकल.” आपलया भावाकड न हा समाचार ऐक न ी अतय दःखी होऊन रवलाप कर लािली. तयावळी काही लोकानी तला धीर दऊन सागिल की तयाचया िावा शकर भटट नावाच एक महापडड आल आह.तयाना घटना, घटीाच उतम जञान अस न शरीपाद शरीवललभ तयाच आराधय दव आह. तयाचयाकड न सतय काय जाण न

घयाव. तला शकर भटटाकड न सतय जाण न घयाव अशी मनोमन इचिा झाली. ी तयाचयाकड यऊन आपली सवम कमम कहाणी साि न आम सवरा महण लािली “भाऊ माझया मािलयाच रकषण करा” शकर भटटाच हदय तची कहाणी ऐक न

पाणी-पाणी झाल. तयाना शरीपाद परभ चया, तया श कऱयान ददललया मतराकषदाची आठवण झाली आणण तयाचया एका ददवयसफ ीचा सचार झाला. तया सतरीला बोलाव न महणाल “बाई | हया मतराकषदा घ आणण मचया दवघरा प जचया दठकाणी नऊन सरकषी ठव. झा पी थोडयाच ददवसा ला भटल. ह सतय आह बतरवार सतय आह.” ह

वममान काही लोकानी शरभशवर शासतरीना सागिल. तयाना आपलया बदहणीचा ख प राि आला तन मातर दवाजवळ

सकलप कला “माझा पी सखरप घरी पर आलयास, मी तया िरीब बरामहणाच दण र दईनच भशवाय शकर भटटाना आपला िर करन शरीपाद परभ च नामसमरण आराधना करीन.” अशा परकार ीन ददवस िल. या ीन

ददवसा श कऱयानी आणललया भशधयान सवयपाक करन तया िरीब बरामहणाचया पतनीन सवामना यथचच जऊ

घाल. चौथया ददवशी शरभशवर शासतरीचया बदहणीचा पी दशाटन करन सखरप पर आला. तचया आनदाला पारावारच नवहा. तचया पीला चोरानी मािाम मारणयाचा परयतन कला होा पर एका मललान मधय पड न तयाच

रकषण कल हो. “तया मतराकषादामळ आज तच सौभागय दटकल” असा तचा धढ रवशवास झाला होा. खरोखरी शरीपाद

परभ चा मदहमा अिाध आह, अमोघ आह. शकर भटटाच जयोतषय शरीपाद परभ चया कपन खर झालयामळ तया िरीब

बरामहणाच ऋण शरभशवर शासतरीतन बदहणीचया सकलपानसार फडल हो. ही सवम शरीपाद परभचीच लीला.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

अधयाय ३३

पराण सािणाऱया पडडाची कथा

रपठीकापरम िावा एक पराण सािणारा पडड आला होा. कककटशवराचया मददराचया बाहरील परािणा परवचनाची वयवसथा करणया आली होी. परवचनास सवम जाीच लोक य अस. पराणीकाचया भोजनाची सोय बापननाचायमल याच घरी कली होी. पराण कथन करणयाप वी, ो पराणणक लकषमी िवळणीन आणलल दध घ अस. शरीपाद परभ सवम हदयायाममी असलयान तयाना या पडडाबददल सवम काही जञा हो. हा पराणणक एक महान योिी सदधा होा. ो आपलया योिशकीन तयाचया आतमयान धारण कलली प वीची रप ओळख शक होा. तया रपाील च नय ो आकरषम करन घ अस. दध दणाऱया लकषमीस ो योिदषटीन पहा अस. लकषमीचया पीचया रपा सदधा तयाला सवःचा आतमा ददस अस. लकषमीचा पी मतय नर एका बरामहण जमीनदाराचया घरी बाल रपा जनमाला होा. तया पडडान योिशकीन आपल शकीरप कस आह पादहल. तयाच म ळ रप सतरीसमान लकषमीशी तनिडी हो ह तयास

कळल. तयाच सवरप सतरी तवाचया लकषमीशी रवलीन होऊन रादहलल तयान पदहल. थोडयाच ददवसा आपल कममशष

प णम होणार असलयाच तयास जाणवल. रपठीकापरम मधील कममऋणानबध प णम करणयासाठी तयान पराणीकाचा जनम

घला होा. लकषमीचया पीच च नय म ळतव पराण पडडा रवलीन झाल हो. हा रवषय सवमजञानी शरीपाद परभना मादह होा. तया पराण पडडाला महणाल “ अर पडडा| ही लकषमी तनरािस आह. ी काही ददवसाच आपली जीवन

यातरा सपरवणार आह. जञानरप बरामहण होशील ककवा अजञान रपा िवळी होशील. तया झया रपा लकषमी ला झया कषट, सखा साथ दईल. तचया परमान तन आपलया पीच च नय सवःकड आकरषमल आह. ही िवळीणीचया रपा असलली बरामहण सतरी आह. बरामहण रपाील िवळी आहस. मच कममसबध मला उतम रीीन माही

आह. भरवषय काळा बरामहणी सवरपा यणाऱया या लकषमीला पदमावी सवरप दवी मान न मी तला सवणम दटळक

लाऊन आशीवामद दईन. तला मािलय परदान करन दहरणय लोका सरकषी ठवीन. पढील जनमा मही आदशम दमपी वहाल आणण माझ भक होऊन उदधरन जाल.” एवढ बोल न शरीपाद परभ थाबल. तयाचया लीला अदभ आणण अिमया असा हच खर.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय.||

अधयाय ३४

नािदर शासतरीना शरीपाद परभ चया पादकाची परापी.

नािदर शासतरी नावाच एक मतरशासतर रवदय अतय तनपण अस बरामहण शरीपाद परभ च भक हो. तयाचया घरा अनक नाि, साप तनभमयपण कफर

अस. कोणालाही चाव नस. शासतरी तया नाि, सापाना आपलया अपतया परमाण साभाळी. “कालनाि” नावाचया मणयाचया परापीसाठी अनक वषामपास न नािोपासाना करी हो. पधरा वषामच असाना रपठीकापरम कषतरी िल हो. तयानी थील कककटशवराचया मददराच आणण

पादिया ीथामच दशमन घल. नर तयानी सवयभ दतातरयाचया नयन मनोहर म ीच दशन घल. थ तयाना एका कालनािाच दशमन झाल. तयाचया फणीवर एक मणी होा. या मणयामळ मिळ गरहापास न यणारऱया अशभ सपदनाच तनवारण हो आणण शभपरद सपदनाची तनभमम ी हो. रपठापरी िल

असाना एकदा शासतरी, नरभसह वमाम याचया घराजवळ न जा हो. शरीपाद परभ तयावळी तयाचया अिणा खळ हो. नािदरशासतरी शरीपाद परभ चया दशमनासाठी वमााचया घरा िल. तयाचया अिणा एक औदबराच झाड हो. तयाला भरप र पाणी भमळाव यासाठी वमाम जमीन उकरन तयाला आळ

करी हो. करी असाना तयाचया हाास शरीपाद परभ चया पायाचया ामर पादका लािलया. तया तयानी बाहर काढ न परथम शदध जलान नर

नारळाचया पाणयान धव न सवचि कलया. तया बारा वषामचया मलाचया, सामददरक शभ लकषणानी यक अशा पादका होतया. वमाानी तया शरीपाद परभ चया चरणकमला जवळ ठवलया. तया पादकाची प जा करणयास वमाम अतय उतसक हो. पर शरीपाद परभ चा सकलप काही तनराळाच होा. तयानी तया पादकाना मोठया परमान करवाळल आणण नािदरशासतरीस बोलाव न महणाल “ नािदर शासतरी| एका रपठाची सथापना करन या पादकाची प जा कर. “कालनािा” जवळ असलला मणी भमळावा महण न फार ददवसापास न वाट पहा होास. मी झयावर परसनन झालो आह. कालनाि जया ददवय

पादपदमाची आराधना करन तयाचया ददवय मणयान जया सवामीची प जा करा महासवामी मीच आह. या ददवय पादका माझयाच आह. तयाचीच तनतय नमान प जा अचमना करी जा. आधी,वयाधीनी रपडी जन झयाकड यील तयाना या पादकाच ीथम द. पराशन कराच तयाची तया वयाधी न सटका होऊन तवरर सवसथ होील.” शरीपाद परभ पढ महणाल “अहो नािदरशासतरी, माझया या वचनाच मही पालन करा आणण नािशासतर

रवदयचा उपयोि कवळ लोक कलयाणासाठीच करा. कालारान शकरभटट आणण धममिप ह दोघ झयाजवळ यील आणण या ददवय पादकामळ ला हवा असलला ददवय मणी नककी पराप होईल.ोपया माझया या ददवय पादकाची आराधना तनतय तनयमान कर.” एवढ बोल न शरीपाद परभ थाबल. नािदर शासतरीनी परभना साषटाि दडव घाला आणण अत आनदान तयाचा तनरोप घला.

शरीपाद परभ चया पादकाचा व ा.

शकर भटट आणण धममिप या दोघानी शरीपाद परभ चया आदशानसार तयाचया जवळील ो कालनाि मणी नािदर शासतरीना ददला आणण तयाच कड न तया ददवय पादका घलया. नर दोघ अनक परकारचया वहाना परवास करन बतरपराक कषतरी यऊन पोचल. तयाचया जवळ शरीपाद परभ चया ददवय पादका असलयान तयाना परवास करी असाना शरीपाद परभ च चरण सदधा तयाचयाबरोबर चाल असलयाचा भास हो होा. बोल असाना शरीपाद परभ च

तयाचया मखान बोल असलयाच तयाना जाणव. भोजन करी असाना शरीपाद परभ च तयाचया मखवदार भोजन करी असलयाचा अनभव य

होा. तया उभयाचया सप णम शरीरा शरीपाद परभ च चनय भरन आह याचा परतयकष अनभव शरी परभ चा सपशम नसानाही अनभवास य होा. अशा परकारची लीला शकर भटटान प वी कधीच पादहली अथवा ऐकली नवही. तरीपराकशवरचया मददराचया अचमक सवामीच नाव भासकर शासतरी अस

हो. तयानी शकर भटट आणण धममिप याना मोठया आगरहान तयाचया घरी ठव न घल. तया पादका भासकर शासतरीचया दव मददरा ठवलया तयावळी काय आशचयम घडल तया ददवय पादकामध न शरीपाद परभ अतय मधर अशा आवाजा महणाल “बाळानो मही कवढ धनय आहा. भासकर शासतरीचया मतरोपासनचया बलान या ामर धा चया पादका काही वषामनर सवणम रपा पररवी होील. दहरणय लोकाील काही महापरषानी या पादका दहरणय

लोका नऊन अचमना अभभषक कला होा. तयानर तया पादका कारण लोका असललया माझयाजवळ आणणया आलया. तया पादका घाल न मी कारण लोका यव न यथील ददवय आतमयाना आशीवामद दो. तया नर दहरणय लोका जाऊन थील महापरषाना आशीवामद दो. तयावळी माझया पादकाना जोमय भसदधी भमळ. या नर या पादकाची, अठरा हजार महाभसदध परष सवणम रवमाना न घऊन जाऊन, माझया जनम सथानी रपठापरम

कषतरी समतर प जा अचाम करन जभमनीचया ीनश फ ट खोलवर परतषठापना करील. थ सवणममय काी असलल ददवय नाि परतददन याची अचमना करील. याचया समव चौषषट हजार योगिली असील. तया पादका सवणममय भसहासनावर ठवलया जाील. मी थ ऋषी सघटनबरोबर आणण

योगिनी समव दरबार भरव न सवामना सतसिाचा लाभ घडरवन. या भ मीला सलगन असलल पर अदशय आणण अिोचर असलल अज न एक सवणम रपठीकाप रम आह. ह योिदषटी असललया भकानाच अनभरवा य.” शरीपाद परभ पढ महणाल “माझया सवणम पादका जया दठकाणी परतषठारप

होील तया दठकाणीच रपठीकापरम परतषठारप होईल या साठी मही सवमजण अतय आनदा रहा. माझया ससथाना पादकाचया दशमनासाठी भकजनाची मगयासारखी राि लािल.” ही दववाणी ऐक न शकर भटट आणण धममिप अतय आशचयमचकक झाल, तयाचया अिावर रोमाच

दाटल, नतरा न अशरपा होऊ लािला. अशा चसथी ककी वळ हो कळलच नाही.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय.||

अधयाय ३५

सनयासी महाराजाकड न भकाना शरीदत दीकषा

एकदा एक सनयासी कककटशवराचया मददरा आल हो. शरीदत भक अस न साधकाना दीकषा सदधा द. दतदीकषा घलयान आपली तनयोचज काय तनरवमघनपण भसदधीस जाा अस तया सनयासान सागिल

हो. तयाचया वचनावर रवशवास ठव न अनक बरामहणानी तया सनयाशाकड न शरीदतदीकषा घली. ो सनयासी साधकाना दीकषा दव न तयाचयाकड न िरदकषकषणा सदधा घ अस. या रकमील अलपसा भाि ो ददकषी

झाललया बरामहणास द अस. पर मददरा आललया काही लोका दीकषा घयावी का नाही या बददल साशका तनमामण

झाली. यासाठी बरामहण पररषद, कषबतरय पररषद, वशय पररषद याच एक सयक सममलन झाल. तयाच अधयकष शरी बापननाचायमल हो. महणाल “शरी दतातरय परभ सवााचच आह, तयामळ सवमजण दतदीकषा घऊ शका. पर

तयावळी काही बरामहणानी असा आकषप घला की बरामहण, कषबतरय, आणण वशय वणामच लोक आचार सपनन असलयान

ददकषस पातर असा, पर शदर वणामच लोक अनाचारी असलयान दीकषा घणयाच अगधकारी नाही. या आकषपाच

समाधान करणयासाठी बापननाचायमल महणाल, “सवम कळामधय आचारव आणण अनाचारव लोक ह

असाच. यामधय कोण आचारसपनन आणण कोण आचारहीन ह सािण कठीण अस. यासाठी सामदहक

कलयाण, सथयम, यावर दषटी ठऊन आपण शरीदत होम ककवा यजञयािादद कायमकरम करन सघाील कषम, सथयम साध शको.” शरी बापपानाचायमल च अस तनचशच म हो की दकषीणची रककम इकी जास आह की समाजाील अनक

िरीब लोकाना िरदकषीणा दऊन ददकषा गरहण कलयावर तयाना अननावाच न काही ददवस उपाशी राहाव लािल. तयाचया म दकषकषणा ही ऐचचिक असावी. रपठापरमचया रवपरानी बापननाचायमलना आणण शरी अपपलराज शमाम याना दीकषा घणयाबददल रवचारल तयावळी दोघ महणाल “सामदहक सथयाासाठी दीकषा घणयाचा तयाचा रवचार आह पर वयचकि

कषम, सथयम यासाठी नाही.” शरषठी आणण नरभसह वमाम यानी दीकषा घणयास नकार ददला, पर दीकषा घण अथवा न घण

परतयकाचया मनावर सोडल. शरीपाद परभ चया भकिणा अनक िरीब श करी हो. तया सवाम परमख आणण धनवान शरी वकटपयया शरषठी हो. शरीपाद परभ शरषठीचया घरी िल आणण िरीब श कऱयाना महणाल “ दतदीकषा भमळाली नाही महण न मही दःखी होऊ नका. मी दतदीकषा दो. एवढच नाही र यथाशकी दकषीणा सदधा मीच

दईन. मडळ (४०ददवस) दीकषगच िरज िरज नाही. एक रातरी दीकषा घली री पर.” शरीपाद परभनी आपलया करकमलानी अनकाना दीकषा ददली. या साधका काही बरामहण, काही कषबतरय आणण काही वशय हो

|| शरीपाद राजम शरण परपदय.||

अधयाय ३६

शरीपाद परभ च शरीदत सवरपा परकटन

शरीपाद परभ बहरपी अस न शरीदतसवरपा परकट होणयाचा ो मिलमय ददवस होा. ो शरीदत परभ चा आवडा वार िरवार

होा. दीकषा ददललया सवम भकाना तयानी मिलमय आशीवामद ददल. सवम भकानी मोठया शरदधाभावान शरीदतपरभ च भजन अचमन

कल. यान र शरीपाद परभनी आपलया पढील कायमकरमा बददल रवस मादही सागिली. शरीदत परभ च समरण करा कषणीच

भकाना दशमन दा आणण तयाचया मनोकाना प णम करा अस तयानी भकाना सागिल. दसऱया ददवशी शरीपाद परभ सकाळीच

शरी नरभसह वमाम याचयाकड िल. थ तयाच मिल सनान झाल. सनानोतर वमाानी परभना खाणयासाठी अनक फळ ददली, पर

तयानी कवळ एक कळच घल आणण सदधा िोमास ददल. यान र परभ वकटपपा शरषठी याच घरी िल. थ सदधा शरीपादाना, शरषठी कटबबयानी मोठया परमभरान मिल सनान घाल. यथ परभ नी लोणी, दध, आणण सायीचा सवीकार कला. यथ सवामसमकष

महणाल ‘माझ भक मला बोलावी आह. रपठीकापरम सोड न जाणयाची वळ आा आली आह.” अस बोल न आपलया आजोळी, शरी बापननाचायमल याच घरी आल.यथ सदधा तयाचया परम म ीसवरप आजीन तयाना मिल सनान घाल. आजचया ददवसाची रवशषा अशी होी की जया जया घरी िल तया परतयक घराील माानी तयाना मोठया परमभरान मिल सनान

घाल. शरीपाद परभ नी आपलया वकवया अनक वळा महटल हो “मी परतयकष दतसवरप आह आणण भकाची द:ख, पीडा, याना, अडचणी द र करणयासाठी मी अवार धारण कला आह.” परभनी जना जनादमनाचया उदधारासाठी तनचशच

कललया कायमकरमाची मादही भकाना सागिली. यान र सविही आल. शरीपाद परभ चा रपठीकापरम सोड न जाणयाचा तनणमय

तया सचिील माा-रपतयास कळला होा. तयानी शरीपादाना परोपरी समजाव न सािणयाचा परयतन कला. पर आपलया तनणमयावर अटळ हो. या न र शरीपाद परभनी आपलया रववाहाचया परसावा बददल बोलावयास परारभ कला. महणाल “माा,ा

आजपया मी अनक वळा शरषठी आजोबाना, वमाम आजोबाना अनघालकषमी समव दशमन ददल आह. तया ददवय दपीन शरषठी आजोबाचया आमराई रवहार कलला सवामनी पादहलला आह. ह पहा माझ अनघालकषमी समव असलल ददवय सवरप.” अस

महण न परभ नी तया ददवय सवरपाचया दशमनाचा लाभ आपलया माा,रपतयास घडव न आणला. अतमिल सवरप पाह न

माा,रपा अिदी भाराव न िल. तयाचया मखा न शबदच तनघना. शरीपाद परभ पढ महणाल “मी अवध सवरपा आलो असाना सागिल हो की माझया रववाहाचा परसाव माडाच मी घर सोड न तनघ न जाईन.” एवढ बोललयान र शरीपाद परभनी, थ बसललया आपलया दोन थोर बध ना आपलया ददवय हसानी सपशम कला आणण कपाप णम दषटीन तया दोघाकड पादहल. काय

आशचयम| तकाळ अध असललया बध स उतम दषटी पराप झाली आणण पायान अध असलला बध अवयि होऊन चािला चाल लािला.तया ददवय सपशामन तया दोघा बध ना जञानपरापी होऊन जञान जान ळप लािल. ह सवम पाह न शरीपादाचया माा-रपतयास अज न एका सखद धककयाचा अनभव आला. याच वळी शरीपादाच आजोबा आणण आजी आल. तयाचया समवच शरषठी आणण वमाम दपी सदधा आल. तयामळ घरा एक आनदाच वाावरण पसरल. शरीपाद परभ सवााबरोबर थटटा,मसकरी करी बोल

हो. समी महाराणी तयावळी महणालया “बाळा शरीपादा| सवम जवाबदाऱया प णम करन जाईन अस महणाला होास. अज न

वकटपपा शरषठीचया घराची दध बाकी, वतसवाईची दध बाकी, मललाददची दध बाकी, प णम कली नाहीस.” तयावळी शरीपाद परभ महणाल “आई महणस खर आह. या ीन वशाील लोकाना मी कधीच रवसरणार नाही. मी जरी रवसरलो री मला आठवण करन द. तयाचयाकड न योगय ी सवा घऊन मी तयाना वर परदान करीन. झया माहरचया कोणतयाही एका घरी मी जवणासाठी य जाईन. पर दकषकषणा मातर सवीकारणार नाही. झया माहरची माणस माझयाशी अतय वातसलयप णम भावान

वािा आणण मला जावाई अस सबोधा. ही मानवी नाी सवीकारन तयाचया बरोबर जावायास शोभल अस परवमन

करीन.” एवढ बोल न शरीपाद परभ रपतयाकड वळल आणण तयाना उददश न महणाल “ा, आपलया घडीकोटा वशा अनक वषाापास न

वद परपरा चाल आह. आा माझ दोघ जयषठ बध वदशासतर सपनन होऊन पडड झाल आह. आपली वद परपरा चालवील. घडीकोटा वशाील लोकाना मी कधीच रवसरणार नाही.” एवढ बोल न परभ काही कषण डोळ भमट न बसल व नर

महणाल “आपल शरीधर शमाम पढील एका जनमी “समथम रामदास” या नावान एक महापरष होऊन महाराषर दशा जनमास

यील. नरभसह वमाम “ितरपी भशवाजी” या नावान जनम घऊन महाराषर राजय सथापी करन शरी समथम रामदासाच भशषयतव

पतकरील. या परमाण आपल प वम सबध बधरपा सपषटपण कायम राहील. समथम रामदास सवामीचया अवार कायम प णम न र, शरीधर शमाम भशवगराम (सधयाच शिाव) कषतरा िजानन नावाच महायोिी होील. तयाचयामळ भशवगराम कषतराचा मदहमा अपरपार वाढल. रामराज शमाम “शरीधर” या नावान जनम घऊन महायोिी होील. शरीधराची भशव परपरा असललया या रपठीकापराील माझया अिणा महाससथान तनमामण होणार आह. वकटपयया बरोबर असलल आपल ऋणानबध चसथर सवरपाच

होील. एवढच नवह र तयान र वतसवाई कटबाील लोक सदधा यील. यथ “सारवतर पननाच पारायण होईल.” इक बोल न

शरीपाद परभ थाबल.

नरभसह बरामहणास वचशचक दश

एकदा कककटशवराचया मददरा महाराषर पराा न एक वदध बरामहण आला होा. तयाच नाव नरभसह आणण िोतर काशयप

हो. तयान कककटशवराचया मददराच दशमन मोठया शरदधाभावान घल. न र ो सवयभ शरीदतातरयाचया चरणी भकी भावान

नमसक झाला. तयावळी सनयासी महाराज शरीदत दीकषा द असलल तयान पदहल आणण ो थ िला. तयान मोठया नमर

भावान तया सनयासी महाराजाना नमसकार कला आणण िरदकषीणचया रपा तयान आणलली सवम नाणी ददली. ी दकषकषणा पाह न

सनयासी आनदद झाल.. तयानी दीकषा घणयासाठी आपली ओजळ पढ करणयास तया वदध बरामहणास सागिली. तयाचया हाावर

कमडल ील परवतर जल घालणयासाठी आपला कमडल उचलला आणण तया बरामहणाचया हाावर परवतर जल घाल.पर आशचयम अस घडल की तया जलाबरोबर एक रवच तया बरामहणाचया हाावर पडला आणण तयान बरामहणाचया हाास कडकड न दश कला. तया परखर दशान बरामहण इकया जोरा ओरडला की मददराील सवम लोक घाबरन तयाचया जवळ जमा झाल. काही बरामहणाना रवचवाचया दशाचा दाह कमी करणयाचा मतर य होा ो तयानी घाला पर दाह सारखा वाढच होा. यावळी घाबरन ो दीकषा दणारा सनयासी मददराील एका कोपयाम लप न बसला. दाह कमी होणयासाठी अनक मतर जप कल, कककटशवराला अभभषक

करणया आला, सवयभ दतातरयाना कप मर आरी करणया आली. पर कशाचाही उपयोि झाला नाही. बरामहण म चचिम अवसथ

पड न होा, तयाचया मखा न फस य होा. थोडया वळान बरामहण शदधीवर आला पर तयाचया पोटा असहय वदना हो अस न

तयाला सारखया उचकया लाि होतया. तकया थ एक श करी आला आणण तया वदध बरामहणास महणाला “महाराज, आमचया कलाील वयकयया नावाचया एका परतचषठ वयकीन शरीपाद परभ चया मतराकषदा ददलया आह. या मही घया. तया बरामहणान

मोठया शरदधाभावान शरीपाद परभ च समरण करन तया मतराकषदा हाा घव न थोडया आपलया मसकी धारण कलया. आणण आशचयम अस की काही कषणाच तयाचया सवम वदना नषट होऊन ो प वमव सवसथ झाला. या सवम परकारान लोकाचा तया सनयाशावरील

रवशवास उडाला. सवम ददकषी साधकानी ददलली िरदकषकषणा तयाचयाकड न पर घली व तया सनयाशास रपठीकापरम मध न

हाकल न ददल. सनयाशाकड न घललया पशाचा रवतनयोि कसा करावा ह सवम साधकानी बापननाचायमल ना रवचारल. वहा

महणाल “तया दरवयान अनन सामगरी आण न सवामना अननदान कराव. अनन दानामळ शरीदत परभ परसनन होील. विळी दतदीकषगच िरज नाही.” शरी बापननाचायमल याचया सािणयापरमाण कककटशवराचया आवारा एक मोठा मडप घालणया

आला होा. थ मोठया परमाणा अननस पमण झाल. भोजनोतर सवम भकानी “ददिबरा,ददिबरा शरीपाद वललभ ददिबरा” या ददवय नामाचया जयघोषान सारा पररसर दणाण न सोडला. या ददवय महामतरान सार रवशव वयाप न राहील अशी भरवषयवाणी शरीपाद

परभनी प वी कला होी.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय ||

अधयाय ३७

सवणम रपठीकापरम वणमन

परतयक मनषया पथवी तव अस. ह शबद, सपशम, रप. रस, िध या तवानी बनलल अस. योि दषटीन पाहा जया शरीरा पथवी तव अस शरीपाद परभ चया ददवय करणा भावामळ रपठीकापरम या कषतरी तनचशचपण आकरषम

हो. यावर शकर भटटान शरीपाद परभना परशन कला, “ आयामवामील लोक तयाचयाील पथवी तवाचया जाि ीमळ

रपठीकापरमला भौतक रपान या का?” हा परशन ऐक न शरीपाद परभनी मद हासय कल आणण महणाल “ रवचारलला परशन योगयच आह. भौतक ददसणाऱया रपठीकापरम मधय एक सवणम रपठीकापरम आह. चजकी भौतक

रपठीकापरमची वयापी आह वढीच सवणम रपठीकापरमची सीमा आह. सवणम रपठीकापरम कवळ च नयान तनमामण

झाल आह. वासरवक पहाा साधकामधय असललया च नयाचया सबगध पदाथम तनमामण होाना तयाला सवणम रपठीकापरा वासवय करी असलया सारख वाट. या सवणम रपठीकापरम मधील च नयामळ हजारो ददवय ककरणाची आभा तनमामण हो. योिी, पसवी, महापरष या सवणम रपठीकापरा राहणयासाठी उतसक असा. पर ह ददवय परष

आपलया सामानय दषटीला अिोचर असा. सवणम रपठीकापरम कवळ योिदषटी, योिचकष , जञानचकष असललया साधकानाच िोचर अस.” शरीपाद परभ पढ महणाल “सवणम रपठीकापरम परमाणच एक सवणम काशी नावाच एक ददवय

कषतर आह. भौतक काशीचया रवसारा ईकच आह. सवणम काशी च नयम पदाथाानी तनभमम आह. “मी काशीस जा

आह आणण थच राहणयाचा रवचार आह.” अस स महणणाऱया लोकाना सदधा काभशवासाच फळ भमळ. सवणम काशी तनवास करणयासाठी आणण काशीरवशवशवराच दशमनासाठी परतयकान तयाच तनरर, मोठया शरदधा भावान, गच न

कल पादहज.” परभ पढ महणाल झया अननमय, पराणमय, मनोमय, रवजञानमय आणण आनदमय कोश या परतयक कोषाचया सबधान एक एक रपठीकापरम आणण एक,एक काशी आह. या आनदमय रपठीकापरमलाच “सवणम रपठीकापरम” अस महणा. सच या आनदमय काशीला “सवणम काशी” अस महणा.” एवढ बोल न परभ थाबल.

|| शरीपाद राजन शरण परपदय.||

अधयाय ३८

सनयाशावर बाल शरीपादाचा रवशष अनगरह

एक ददवशी एक वयोवदध सनयासी कककटशवराचया मददरा आल हो. तयाच वळी बाल शरीपाद वकटपपयया शरषठी बरोबर तयाचया घोडा िाडी न कककटशवराचया मददरा आल. तयावळी सनयासी सवयभ दतमददरा धयानसथ बसल हो. तयाना पाह न बाल

शरीपाद शरषठीना महणाल “या साधस मददरा का यऊ ददल? शरषठी हलकया आवाजा महणाल “अर बाळा, सनयासी आह तयाना राि आलयास आपणास शाप दील.” शरीपाद महणाल “महणज याना सदधा राि यो र. मास पकड न जयाचया जवळ माशाचा वास

यो तयाना का सनयासी महणाव?’ तकया तया सनयाशान डोळ उघडल. खरोखरीच तयाचया जवळ माशाचा वास य होा.

खरखर सनयासी हो. तयानी बाल शरीपादाकड पदहल तयाना मतसय अवाराील शरीरवषण ची आठवण झाली. वहा शरीपाद

महणाल “मचया कमडल मधय सदधा िोट,िोट मास आह महीच पहा. तया सनयाशाला कमडल मास पाह न ख प आशचयम वाटल. शरीपाद तया सनयाशाकड ीवर नजरन पहा हो. तकया सनयासी अ ममख झाल. तयाना योि दषटी पराप होऊन

तयाचया शरीराील रक नभलकील रवभभनन दरवाील लहान, लहान थब मतसयाकार असलयाच जाणवल. थब रवरवध

परकारचया अनभ ीच परदशमन करी हो. एक, एक थब जण एका,एका, वासनच रप घऊन माशाचया आकारा रळ होा. “अहा| मतसयावार परककरया महणा ी हीच काय? अस आशचयमचकक होऊन सनयासी ओरडल. या स कषम थबारवषयी जञान

पराप झालयास परपचाील सवम वासनावर तनयतरण ठवा यण शकय असलयाच तया सनयाशास कळाल. सनयासी बदहममख झाल

आणण तयानी मद हासय करी शरीपाद परभ कड मोठया शरदधाभावान पदहल. शरीपाद परभ नी सदधा चसम करी तया सनयाशा कड

पदहल. तयावळी सनयासी शरीपाद परभ चया चरणी नमसक झाल. शरीपाद परभ नी मोठया परमभरान आपला उजवा आ तया सनयाशाचया मसकावर ठऊन तयाचयावर अनिह कला. तया सपशामन तया सनयाशाचया शरीराील माशाचा वास लप झाला आणण तया जािी एक दवी सिध यऊ लािला. या वळी तया सनयाशास पराशर मनीतन आपलया कपा दषटीन मतसयिनधचया शरीरास यणारा माशाचा दिाध नषट करन तया दठकाणी सिध परसथारप कलयाचया घटनची सम ी झाली. यान र शरीपाद परभ तया सनयाशाला महणाल “ अ ममख होऊन आपलया जञाननदरीय आणण कमदरीयाना आपलया सवाधीन ठवलयास मोठा योिी होशील. आणण झी सवम बधना न सटका होईल.” इक बोल न शरीपाद परभ मददराचया आवारा आल.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय ||

अधयाय ३९

शरी हनमास भ मीवर अवार घणयाची शरीपाद परभ ची अनजञा

शरीपाद परभनी काशी निरा अनक महापरषाना आशीवामद ददल. तयाना हवया असललया योिभसदधी पराप करन ददलया. ऋषीसमदायास उददश न

महणाल “मी नभसह सरसवी नावान अज न एक अवार घणार आह.मी रपठीकापरी अदशय होऊन काशी कषतरी यणयाच कारण ह महापणय कषतर

आह. भसदध सकलपाची यथ प म ा हो. मी दररोज िि सनान करणयासाठी योिमािामन य असो. मी नभसह सरसवी अवारा यथच सनयास

दीकषा सवीकारणार आह. यतया शका ककरया योिाच जञान इचचिणाऱया िहसथाशरमी लोकाना बोध करणयासाठी शयामचरण नावाचया एका साधकाला यथ काशी जनम घणयाचा आदश द आह.” या वकवया नर शरीपाद परभ ऋषीसघाबरोबर योिमािामच अनसरण करी बदरीका वना यऊन

पोचल. थ तयानी नर-नारायण िह अनक भशषयाना करीयायोिाची दीकषा ददली. थ न बारा कोस अरावर असललया उवमशी कडाजवळ

आल. ऋषीिि तयानी सनान कल. यथ पाच हजार वषाापास न पसया करी असललया सवशवारानद नावाचया महायोगयास तयानी आशीवामद

ददला. यथ न नपाळ दशा िल. थ एका पवम ावर शरीरामनामाचया धयाना मिन असललया हनमास, शरीराम, सीा, लकषमण. भर आणण शतरघन

या सवााच एकबतर पण दशमन शरीपाद परभ नी घडरवल. हनमास महणाल “अर हनमा| रामनामाचा ककी कोटी जप कलास याचा अदाज

लाि नाही. इकया थोडया काळा रामनामाचा एवढा महान जप कलास की गचतरिपाला सदधा तयाचा दहशोब ठवण अशकय झाल.” शरीपाद परभ हनमास पढ महणाल “ कलीयिा अवरर हो. चज ददरय होऊन सवामना वदनीय होशील.” हनमान रवचारल “परभ मी कोणतया सवरपा अवार

घयावा मला सािा.” शरीपाद परभ मद हासय करन महणाल “ भशवाश रपाचा रामभक हो. अरबी भाष अल महणज शकी आणण अहा महणज ी शकी धारण करणारा. महण न अललाह महणज भशवशकी सवरप असा तयाचा अथम आह. इकी वष सीापी शरीराम महण न माझी सवा कलीस आा यवन जाीचया लोकानी अिीकार करणया योगय असा भशवशकी सवरप अललाह नावान माझी आराधना कर.” हनम शरीपाद परभना महणाला “परभो| मी महाला सोड न कोणतयाही पररचसथी राह शक नाही.मच आणण माझ िोतर एकच आह तयामळ मी मचा पतरच आह. होय

ना?” शरीपादानी मोठया परमान हनमास आभलिन ददल आणण महणाल “हनमा| दहबदधी सोड न द. माझाच अश आहस.” हनम

महणाला “परभो| मी याचा अिीकार करो की मी मचाच अश आह. मी मच कायम करन नर म ळ तवा रवलीन होऊन जाईन वहा अश अवारही प णमपण नषट होईल. अश अवारा म ळ तव तनरर माझया सोबच राहील. ी तव जयावळी फोफावील तयावळी मचया शकी,सपदा म ळ

तवानी मला धरन ठवा.” हनमाच ह वकवय ऐकलयावर परभ महणाल “अर हनमा| फार बरदधवान आहस. जया माझया शकी आह तया सवम झयाच आह. मी नभसह अवारच अी शरीशलयाजवळील कदलीवना ीनश वषाापया योि समाधीमधय राहीन. तयानर परजञाप र (सधयाच

अककलकोट) यथ सवामी समथम या नावान परभसदध होईन. हा अवार समाप करवळी साई रपान झया अवरर होईन. तयावळी एका समथम सदिरचया अवारा परभसदधी पावशील. यानर हनम महणाला “परभ मी मचा सवक “अलला मभलक ह.|” अस महण सचार करीन मी मचया सवरपा आणण मही माझया सवरपा बदललयास आपणाील अवद भसदध होईल. यासाठी आपण मला दत परभ चया सायजयचा परसाद

दया” शरीपाद परभ चया आदशानसार कालपरष तयाचया समोर हा जोड न उभा रादहला. शरीपाद परभ महणाल “ह कालपरषा| हा हनम कालाी आह. मी तयाला माझी सायजया परसाद रपान ददली आह. तयाला नाथ अस सबोधन द आह. आा पासन ो साईनाथ या नावान सबोधन कला जाईल. आज

दतजयी साजरी कर या. हनमनाील चनय दत सवरपा परकट झाल. ह पाह न ऋषी समदाय शरीपाद परभ कड आशचयामन पाह लािला. तयाच वळी हनमाचया शरीराील चजवाण च रवघटन झाल आणण तया न अनसया माा परकट झाली. ी शरीपाद परभना महणाली “बाळा कषणा ककी उतम

मलिा आहस. ला जनम ददला तयावळी सवम साधारण माला होणाऱया परसव वदना मला झालया नाही. माला अशा वदनमधय सदधा एक परकारच सख अस. तया माधयामची अनभ ी य अस. पर झया जनमाचया वळी मी या सखापास न वगच रादहल. माझया पोटी पनहा जनम घणार

नाहीस ना? ही झी वषणवी माया मला समज नाही.” यावर शरीपाद महणाल “मा, पतरान माची धममबदध इचिा प णम करावयाची अस. झया िभाम न परकट झालला हा हनमान आह.तयाला माझी सायजय चसथी पराप करन ददली आह. एका परकार सािावयाच महणज माझया मायन मी झया पोटी पनहा जनम घ आह. थोडयाच वळा ला ीवर परसव वदना परारभ होील. यानर अलपकाळाच अनस या मान ीन भशर असललया दतमीस जनम ददला. थोडयाच वळा ी म ी अधामन पाव न तचया माडीवर एक भशश परकट झाला. तया नवजा भशशला अनस या मान सनपान

कररवल. ही घटना घडलयानर थोडयाच वळा हनमाच सवरप ददसल. तयाचया समोर शरीरामचदर परभ सीा मासह उभ हो. तयावळी हनमान

आपलया आराधय दवाच दशमन पराप करन अतय आनदद झाला आणण तयान दोघाना साषटाि नमसकार कला. ो सीा मास महणाला “मा| मला अतय परमान व वातसलयभावान एक माणणक मोतयाचा हार ददला होास तया हाराील माणणक मोतया शरीराम शोधणयासाठी मी दिडान

माणणक मोी फोडल. पर तया शरीराम ददसल नाही महण न ो हार मी फक न ददला. या महान अपराधाची मला कषमा कर.” यावर शरीपाद परभ महणाल “दवाचया सातनधया भशवाय कोणही कायम प णम स जा नाही. ो माणीकाचा हार मी वयवचसथ ठवला आह. ो हार दतसवरप आह या

शकाच नाही. माझया असललया आतमजयोीन मी तया पराण ओल आह. ो माणीकाचा हार िर सवरपाचया ददवय जान ळप आह. िरसवरप माणणकपरभ चया सवरपा रवशवरवखया होईल.” एवढ बोल न शरीपाद परभनी आपलया वाणीस रवराम

ददला.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय ||

अधयाय ४०

शरीपाद परभ च िोकणम कषतरान ददवयलोका परयाण.

नपाळ दशा हनमाबरोबर ददवय लीला कलयानर शरीपाद परभ दरोणागिरी नावाचया सजीवनी पवम ावर िल. काही ददवस थील ऋषीमनीचया समदाया आनदा रादहल. थ असललया महायोगयाना अनगरह दऊन काथम कल. थ न

“कलकी अवार” जया िावी होणार आह तया िावी िल. ो परदश महायोगयानी सदधा पादहलला नवहा. दहमालया

हजारो वषाापास न पशचयाम करणार महापरष या गरामा आह. या “सबळ” िावाील सफदटक पवम ावरील शदध जल शरी परभनी पराशन कल. जल रपणाऱयाच वय वाढ नाही अस या जलाच महातमय आह. या मळच शरीपादाच वय सोळा वषामचया कमारा सारखच रादहल. तयाचया वयानसार कोणाच बदल झाला नाही. या नर शरीपाद परभ अनक ददवय

सथानाना भट द, साधकाना, भकाना, महापरषाना अनगरह द िोकणम महाबळशवर कषतरास यऊन पोचल. या कषतरा

परभ ीन वष रादहल. या पणय कषतरा तयानी अनक अिमय लीलाच परदशमन कल. िोकणम कषतरान तनघ न परभ शरीशलय

कषतरी आल. शरी बापननाचायमलनी यथ एक महायजञ कला होा. याच फलसवरप शरी मललीकाजमनाचया भलिामधय

स यममडळा न शचकपा झाला होा. यथ नच शरीपाद परभ योिमािामन महाअगनी िोलका सारख लाल प होऊन स यम मडळा िल. थ न धरव नकषतरान, सपऋषी मडळा न, आदराम नकषतरान कफरन चार मदहनयानर शरी शलयास पर

आल. तयाचया बरोबर तया नकषतरावर वासवय करणार महषी अतय न न असा योि भशकणयासाठी आल हो.. शरी शलयामधील भसदध परषाची, ऋषीची शरीपाद परभनी एक सभा बोलाव न सवम ऋषीना, दसऱया गरहावरन आललया महषीना तया न न महायोिाचा, भसदधयोिाचा बोध कला. तया बोधान सवम ऋषी , मतनिण,अतय आनदद झाल. या जञानाम पराशनानर आदराम नकषतरातल ऋषी सवसथानी परल. शरीपाद परभ शरी शलयाह न काही ददवसानर करिडडी या परवतर कषतरी यऊन पोचल.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय ||

अधयाय ४१

शरीपाद परभ चया भकाच करिडडीस परयाण.

शरीपाद परभ च माा-रपा, समी महाराणी आणण अपपलराज शमाम आपलया पतराचया भटीची अतय उतसकन परतकषा करी हो. शरीनरभसह वमााचया धमम पतनीन करिडडीस जाऊन शरीपाद परभ च दशमन घणयाचा सकलपच कला होा. या सदभाम तयानी शरीवकटपपा शरषठी आणण शरी बापननाचायमल याचया बरोबर चचाम कली, या सवम मडळीनी अठरा घोडािाडया ठररवलया. तया बस न सामानासह एका शभ ददनी परा:कालीच सवामनी परयाण कल. रपठीकापराम करिडडी ह अ र बरच असलयान परवासा ककतयक ददवस लािणार हो. समी महाराणीस आपलया लाडकया पतराच मख क वहा पाहीन अस झाल हो. तयाचया आठवणीन तया माचया डोळया पाणी रळल. सवामनी तला आा आपण

शरीपादाना लवकरच भटणार आहो ना? अस साि न तच समाधान कल. सवाायाममी असलल बतरकालदशी शरीपाद

परभना बसलया दठकाणी रपठीकापरमह न यणारी मडळी घोडािाडीसह ददस होी. परा:काळी तनघाललया िाडया दपारच बारा वाजपया चालच होतया. अचानक एक अदभ घटना घडली. िाडीवानासह सवम मडळीना एकदम म चिाम आलयासारख झाल. तया सवामना आपलया िाडया आकाश मािामन जा असलयासारखा भास झाला. थोडया वळान ी म चिाम िलयावर तयानी बाहर पदहल वहा तयाना एका अनोळखी पराा आलयाच जाणवल. िाडीवानान खाली उरन

कोण िाव आह एका वाटसरस रवचारल. ो वाटसर महणाला “महाराज ह पचदव पहाड िाव आह. आज िरवार

असलयान आमही शरीपाद परभ चया दशमनास िलो होो. तया महापरभ नी दशमनास आललया परतयक भकाला कषम-

कशल रवचारन तयाचया आधी-वयाधी द र कलया. दशमनास आललया सवम भारवकासाठी भोजनाची उतम वयवसथा होी.” अस साि न ो वाटसर आपलया मािामन तनघ न िला. रपठीकापरमह न सकाळी तनघाललया िाडया दपारच

साडबारा वाजपया पचदवपहाड या सथानापया कशा यऊन पोचलया याच सवामनाच आशचयम वाट हो. सवमजण नाव

बस न नदी ओलाड न करिडडीस यऊन पोचल. ह सवपन आह का वसचसथी याचाच तयाना भरम पडला होा. पर ी वसचसथीच होी. सवमजण शरीपाद परभ चया दरबारा िल. समी मान मोठया परमान शरीपाद परभ ना आपलया हदयाशी धरल. तचया नयना न आनदाशर ओघळ हो, शरीपाद परभ चया पाठीवर पड हो. शरीपाद महणाल “आई तनिमण ,तनराकार असललया परतवाचया मलाची माा आहस. अनस या मा परमाण पतवरा भशरोमणी आहस.” अस महण न परभनी माच अशर पसल. शरीपाद परभ शरीबापननाचायमलना महणाल “आजोबा| मही शरीशलयावर

एक महान यजञ करन सयममडळाील ज शचकपा वदारा आकरषम कल हो. सच मी अवार घयावा महण न

भारवदाज मनीनी अतय आम भावान पराथमना कली होी. तयाना ददललया वचनाचया प म साठी मी हा अवार धारण

कला आह.” शरीपाद परभ पढ महणाल “आजोबा| मही प वी लाभादद महषी, नद, भासकराचायम, या रपा असाना मी परतयक वळी मचयावर कपा कली, आा बापननाचायमल चया रपा आला आणण मी शरीपाद शरीवललभाचया रपा

भावरवभोर होऊन आलो आह. या आशचयम वाटणया सारख काही नाही.” यानर शरीपाद परभ शरी वकटपयया शरषठी याचयाकड वळ न महणाल “आजोबा| मी प णमपरजञ अस न परतयकाचया कमम-धमाम परमाण जयाच तयाला फळ द

असो.माझया न तनघालला लहानसा ककरण सदधा पथवी सहन कर शक नाही. थोडीशी कडभलनी शकी जाि कली री ी मही सहन कर शक नाही. तयामळ मी माझयाच मायमधय सवःला सरकषकष ठवो. जवहा िरज पडल वहा मी असाधारण कायम कर शको. मी कर शकणार नाही अस कोणच कायम नाही. महा सवामना रपठीकापरमह न इकया थोडया वळा पचदवपहाड गरामापया आणणया माि “मी दतपरभ च आह” ह महास कळाव हाच उददश होा.” शरीपाद

परभ चया आजी महणालया “अर बाळा, झा थाटामाटा साजरा झालला रववाह सोहळा पाहणयासाठी आमच डोळ आर

झाल आह.झया कपाळावर लगनाचा दटळा लाव न मडावळया बाधलला, सवम शिारातन नटलला नवरदव आमहास

पाहावयाचा आह.” शरीपाद महणाल “आजी अवशय मचया इचिा प णम होील. मी कलकी अवारा शमबळ िावा

जनम घईन तयावळी पदमावी नावाचया अनघालकषमी बरोबर रववाह करीन पर या साठी काही काळ लािल. मची इचिा मातर अवशय प णम करीन.” यानर वकटसबबममा शरीपाद परभना महणाली “ह कानहा| माझया हाानी दध, दही, साय,लोणी खाव न ख प ददवस झाल. माझया हाान खाऊ घालणयाची ीवर इचिा आह.” शरीपाद

महणाल “आजी अवशय खाऊ घाल. मला आपलया हाान खाणयाचा कटाळा आला आह. मही रपठापरमह न याना दध, दही, लोणी आणणार अस मला कळल हो. एवढया लाबचया परवासा चािल राहाव महण न मचया वातसलय

परमान बगध होऊन अशी लीला कली की जस चया स चािल रहाव. यासाठी मी ककी कषट सहन कल महण न

साि . इकया दरन अठरा घोडािाडयाना पचदव पहाड पया आणण सामानय आह का? माझ सार अि ठणक

आह. माझया हाावर ककी वळ उमटल बघ.” खरोखरी शरीपाद परभ चया हाावर फोड आल हो. वकटसबबममान अतय मद पण शरीपाद परभ चया हााना लोणी लावल आणण अिास िरम पाणयाचा शक ददला. खरोखरी शरीपाद परभ चया लीला मोठया अिमय होतया. यानर राजमबा महणाली ह कषण| झा आवडा हलवा करन ो चादीचया पातरा घाल न

आणला आह. जवळ य ला खाऊ घाल.” शरीपाद परभ चया ीन आजीनी भमळ न तयाना ो अतमधर हलवा खाऊ

घाला. पर तया पातराील हलवा सपच नवहा. नर शरीपाद परभनी सवः आपलया हाानी ो हलवा बदहणी, बध , महणयाना खाऊ घाला. सवामनी खालयानर रादहलला हलवा िाडीवान आणण घोडयाना दणयास

सागिल. यान र अपपलराज शमाम महणाल “बाळा | दत परभ असलयाच न कळलयामळ आमचया हा न न कळ

झाललया अपराधाची कषमा कर.” वहा शरीपाद परभ महणाल “ा | आपण माझ रपा आहा. रपतयास पतरान कषमा करावयाची अस काय? मही मला प वी परमाणच आपला मलिा समज न वातसलय अम ाचा स वषामव

करावा सच माझया अभयदयाची आकाकषा करा.” यावळी शरी वनकावधानी आणण तयाचया धमम पतनीचया डोळया न

अशर धारा वाह होतया. तया पाह न शरीपाद परभ महणाल “मामा आपल बधन शाशव सवरपाच आह. मी कवळ मचाच

जावई आह अस नाही र मचया वशाील जनम घललया परतयक वयकीचा मी जावाईच आह. मी माझया ददवय

लीलानी महाला सखरव जाईन. कलकी अवाराचया वळी पदमावी दवीचा वध सवरपा सवीकार करन मची मनोकामना प णम करीन. समी महाराणीच दःख द र करीन, तचा लाडका पतर सवमपतरापरमाण, नवरदवाचया सवरपा

नटलला न पहाा, एका यतचया रपा, वरागय धारण कलला पाह न ी दःखी झालली आह.” ननर शरीपाद आपलया माकड वळ न महणाल “आई| आणण अनस या माा मला विळया वाटच नाही. महा दोघीचया मनोकामना मी कलकी अवारा प णम करीन. आई झया िभाम न जनम घलयान मी कवढा महान झालो. झया वातसलय अम ानच

माझ भरण पोषण झाल. माझी बदहण वासारवन कवढ महान कायम कल पादहलस ना? मला भ क लािली असाना माझ लहान बालका रपार करन अनसया माजवळ दगधपान करणयास पाठरवल.” शरीपाद परभ पढ

महणाल “भरवषय काळा माझा दरबार पककया इमारी पररवी होईल. या िोधन सदधा असल. तया माझया ककतयक लीला परदभशम होील. हा माझया डोळयानी पादहलला भरवषय काळाील अनभव आह.” एवढ बोल न शरीपाद

परभ मौन झाल. थ जमललया रपठापरमह न आललया सवम भारवकाना िाढ तनदरा लािली. थोडया वळाच सवम अदशय झाल. तयावळी आशचयामन पाह असललया शकरभटटास शरीपाद परभ महणाल “माझया सातनधया कोणीही राकषसी माया कायम कर शक नाही. मी तया सवामना सरकषकष रीीन रपठीकापरम नव न पोचरवल आह. ही एक महान

अनभ ी होी. मला ज जया भावान भजा तयाच भावान मी तयाच रकषण करो. ह माझ वरच आह” एवढ बोल न

शरीपाद परभ धयानसथ झाल.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय.||

अधयाय ४२

शरीपाद परभ च सतरी, परषाना सबोधन.

शरीपाद परभ परतयक िरवारी पचदव पहाड या सथानी सतसि करी अस. शरीपाद परभ कषणा नदीचया पाणयावरन चाल जा. तयाची पाउल

जयादठकाणी पड तया तया दठकाणी एक एक कमळ रवकभस हो अस. तया कमळावर शरीपाद परभ चया पाऊलाच गचनह उमट अस. कस

घड असल ह मानवाचया सीभम बदधीला न उलिडणार कोडच हो. कषणा नदी ओलाड न आलयानर सवम भकिण तयाच भवय सवाि

करी. सायकाळ पया सतसि चाल अस. नर पनहा पाणयावरन चाल नदी पार करन पलीरी जा, तयावळी सार भारवक तयाचा मोठया शरदधा भावान जय-जयकार करी. रातरीचया वळी परभ एकटच करिडडी यथ रहा. शरीपाद परभ सवःपकषा मोठ असललया मदहलाना “अममा समी” अथवा “अममा लली” अस सबोधन करी. तयाचयापकषा लहान असललया चसतरयाना “अममा वासवी” ककवा “अममा राधा आदी नावान बोलावी अस, तयाचया पकषा वयान मोठ असललया परषाना “अयया” ककवा “नायना” अस सबोधन करी. तयाचयापकषा लहान

असललया मलाना “अर अबबी” ककवा “बिार” या नावान बोलावी अस. तयाचया आजोबाच वयाच असललया वदधाना “ाा” अस

सबोधन करी. वदध चसतरयाना “अमममा” अस महण. िरवार आणण शकरवारी होणारा सतसि, परभ चया इचिनसार कधी करिडडीस र कधी पचदवपहाडावर हो अस. ररववारी होणाऱया सतसिा शरीपाद परभ अतय िहन अशा योिरवदयबददल चचाम करी. तयानर दशमनाला आललया भकाना कषम-कशल रवचारन तयाचया अडचणी, परशन मोठया परमभरान सोडवी आणण अभयवचन द. सोमवारचया सतसिा पराणाील

कथा साि. तयानर भकाचया समसयच तनराकरण करी. मिळवारचा सतसि उपतनषदाचा बोध करणयासाठी अस. या नर भकाचया वयचकक समसयावर चचाम होऊन तयावर उपाय योजना साि. बधवारी वद आणण वदाचा अथम रववरण करन सािणया य अस. िरवारी िर

तवाबददल रववचन अस. यानर भकाचया आधी-वयाधी परभ मोठया शापण ऐक न घ आणण तयाच तनराकरण करणयाचा उपाय साि. या ददवशी रवशष सवयपाक करन सवामना पोटभर सगरास भोजन अस. या जवणाच वभशषटय अस की शरीपाद परभ पिी सवः काही पदाथम वाढी. काही भागयावनाना तयाचया हाान घास भमळ अस. तयाचयाकड अनन-धानयाचा ककवा धनाचा कधीच अभाव नस. शकरवारचया सतसिा शरीरवदयबददल बोध करी आणण सवामना रवधीप वमक हळकडाचा परसाद द. शतनवारी भशव अराधनबददल बोध करी. शरीपाद परभ चा सतसि जयाना लाभला खरोखरी धनय हो. शरीपाद परभ च हदय नवनीासम मद हो. तयाना भकाची दःख पाहवली जा नस. तयाचया सतसिा आलला दःखी शरोा घरी जााना अतय आनदा जाई. दरबारा कोणतयाही वळी आललया भकास भोजन भमळ अस. कधी जर

भशजरवलल अनन कमी अस न परसादास आलली मडळी जास असली र शरीपाद परभ आपलया कमडल ील जल भोजन पदाथामवर भसचन

करी. तयावळी पदाथम आललया सवम भकाचया आणण इर सवााचया भोजनोतर सदधा भशललक राह. या परमाण परभनी अनक लीला कलया. रातरीचया वळी अनक दवा, करिडडीस रवमानान य आणण शरीपाद परभ ची सवा करन सकाळ होाच महापरभ चा आशीवामद घऊन

सवसथानी तनघ न जा. काही वळा दहमालया न काही योिी य. तयाच दह अतय कातमान आणण दददपयमान अस. या योगयाना शरीपाद परभ सवः आपलया हाान भोजन वाढी अस. शरीपाद परभ च जवण महणज म ठभरच अस. वऱयाच ाद ळ असो अथवा जवारीचा भा असो ककवा रािी असो. तयाचया भकाच पोट भरल की तयाना सवःच पोट भरलयाची सपी भमळ अस. शरीपाद परभ साि अस की “रपराच रवगधयक शरादध कलयास तयाना शाी लाभ न मकी भमळ. अषटादश वणामील सवामना तयाचया धमम-कमाम परमाण फळ भोिाव लाि. तया

पकषपा दषटी नस. आज भमळालली ससधी नहमी भमळलच अस नाही. माझया पढचया अवारा मला थोड कठीण वमन कराव लािल.” भकिण जयावळी आपलया िरदवाना नमसकार करा वहा िर ो नमसकार आपलया सवःचया िरना पोहोचरवा आणण तयाचया िरना ..... या परमाण आपण आपलया िरना कलला एक नमसकार अनक िरना पोचो. परतयक भशषयास िरचा आशीवामद

लाभो. िरचया आराधनन इहलोक आणण परलोक दोनहीची परापी हो. शरीपाद परभ आपलया भकाना साि “साधकानो| आपलया हदयामधय

भिवाच नामरप भरन, सदाचारान राह न, रवदह कम करी रहावी. परतयकाचया धमामपरमाण वमन करन तया योि प वीचया पापाचा कषय

करन तयानर पणयकमम करन तयाचा कामभाव सवःकड न घलयास तया कमामच शभ फळ पराप हो.” शरीपाद परभ चया या ददवय वचनाच पालन कलयास आपली जीवन नौका या भवसािरा न सलभन पलीरी पोचल या तळमातर सदह नाही.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय ||

अधयाय ४३

नवदापतयास शरीपाद परभ चा कपापरसाद

एक ददवशी एक नवदापतय शरीपाद परभ चया दशमनासाठी आल हो. तयाना पचदव पहाडावरील दरबारा राहणयाची परभ नी आजञा ददली. तया आदशानसार ी दोघ पी,पतनी पचदव पहाडावरील दरबारा िली. पर दोन ददवसाच ो नवयवक िपराण झाला. या अकसमा मतय न ी नववध अतय घाबरन िली. ी महणाली “परभ आपलया भकाच रकषण करा आणण तयाची कपा दषटी सवाावर अस अस एकल हो. पर

आज ह अघदटच घडल.” दःखान तचया नतराील अशर थाब नवह. तच नावाईक, ही दःखद बामी कळाच, पचदव पहाडावर आल. तया म दहाच दहन कराव का नाही असा परशन सवामना पडला. शरीपाद परभ चया आजञभशवाय ो म दह दरबाराचया बाहर ना यणार नाही अस

सवकरी महण लािल. तकयाच शरीपाद परभ दरबारा आल. शोक सािरा बडाललया तया नववध न शरीपाद परभ ना आपलया दभामगयाची कमम कहाणी सागिली. शरीपाद परभ महणाल “कमााच फळ भोिण अतनवायम अस.” यावर ी नववध अतय शरदधाप णम भावान महणाली “परभो| या रवशवा आपणास अशकय अस काहीच नाही. माझ मािलय दऊन मला या भयकर दःखा न सोडवा.” तया नववध ला शरीपाद परभ चया कारणयप णम सवभावावर धढ रवशवास होा. शरीपाद परभ महणाल “झा दढ रवशवासच फलदायी ठरल. माझयावर असललया झया शरदधाभावान झा पी नककीच जीरव होईल. कमम भसदधााचा वयतरक न होा ला एक उपाय सािो. झया पीचया वजना इकी लाकड झ मिळस तर रवक न

आण न तया लाकडावर सवयपाक कर. चलीमधय ी लाकड जशी जळील स झ अमिल जळ न जाईल.” शरीपाद परभ चया सािणया परमाण तया नव वध न आपल मिळस तर रवक न लाकड आणली आणण तयावर सवयपाक कर लािली. चलीील सवम लाकड जळ न जााच ो रण झोप न

उठलयापरमाण उठ न उभा रादहला. तयाला जीरव झालला पाह न तया नववध चया आनदाला पारावर उरला नाही. सवम भकिणानी आनदान

शरीपाद परभ चा उचच सवरा जय-जयकार कला.

***********************************************************

एकदा एक िरीब बरामहण शरीपाद परभ चया दशमनासाठी आला होा. ो पररचसथीन इका िाजला होा की, शरीपाद परभ ची कपा दषटी न झालयास

आतमहतया करणयाचा तयान तनशचय कला होा. शरीपाद परभनी तयाचा भाव जाणला. तयानी शिडीील एक जळ लाक ड आण न तयाचा तया बरामहणाचया पाठीस सपशम कला. तया जळतया कोलीान बरामहणाची पाठ भाजली व तया वदना बऱयाच वळपया होतया. शरीपाद परभ महणाल “अर

बरामहणा| आतमहतया करणयास भसदध झाला होास. मी झी उपकषा कली असी र खरोखरी आतमहतया कली असीस. तया आतमहतयसबधी सवम पाप कमामची सपदन या जळतया लाकडाचया सपशामन नषट झाली. आा ला दाररदरयापास न मका भमळल.” अस

साि न शरीपाद परभनी थड झालल लाक ड तया बरामहणास दऊन आपलया उतरीया बाध न काळजीप वमक घरी घऊन जाणयास

सागिल. परभ चया आदशानसार तया बरामहणान लाक ड आपलया उतरीया बाध न घरी नल. घरा जाऊन तया उपरणयाची िाठ सोड न पदहल

ो काय आशचयम, लाक ड सोनयाच झाल हो. अशा परकार तया िरीब बराहमणावर शरीपाद परभ ची रवशष कपा झाली.

शरीपाद परभनी अनक भकाची पाप अगनी यजञान दहन कली होी. काही वळा भकाना वािी, भडी, भोपळा अशा फळभाजया आणावयास

साि. तया भाजयाचया रपान भकाचया पापकमााची सपदन आकष मन घ.अशा परकारचया भाजया सवयपाका वापरन भकाना खाणयास

द. तयामळ कमम बधना न मक हो. एकदा एक उपवर कनया शरीपादानचया दशमनास आली तचा रववाह कोठ जम नवहा. तला मिळ

दोष होा. शरीपाद परभनी तला कद आणावयास सािीला. तया कदाची भाजी तया मलीसह तचया कटबबयानी खावी अस परभनी सागिल. तयापरमाण कलया नर कमम बधना न मका होऊन तचा एका योगय वरा बरोबर रववाह झाला. शरीपाद परभ काही लोकाना िायीच प आण न सवयपाकासाठी दणयास साि. र काहीना िायीचया पाचा दीप दवासामोर लावणयास साि. घरा अतय बबकट पररचसथी

असलयास ककवा कनयचया रववाह सबधी काही अडचणी असलयास तयाना शरीपाद परभ दर शकरवारी राह काळाचया वळी (सकाळी १०-३० १२-

००) अबबकची प जा करणयास साि. शरीपाद परभ चा एक भक एकदा ख प आजारी झाला. तयाचया कटबबयाना शरीपाद परभनी तयाचया खोली

एरडयाचया लाचा ददवा लाऊन ो स व ठवणयास सागिल. ो ददवा कोणतयाही पररचसथी रवझावयास नको अस तयाना बजाव न

सागिल हो. अस कलयावर ो भक लवकरच रोिमक झाला. एका भकाची आगथमक पररचसथी अतय बबकट होी तयाला शरीपाद परभनी िायीचया पाील ददवा आठ ददवस अखडपण व ठवणयास सागिल. अस कलयान तयाचया घरा लकषमीचा वरदहस पराप झाला. अशा ककीरी नवीन, नवीन पदधी वदारा शरीपाद परभनी आपलया भकाची पापकमामपास न मका कली. या सवम पदधी सामानय मानवाला समज न

घण असाधय आह.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय.||

अधयाय ४४

नामसमरण मदहमा

एक वदध बरामहण पोटदखीचया तरासान करिडडीस शरीपाद परभ चया दशमनास आला होा. तयाचया वदना एवढया असहय होतया की तयाला तया वदना सहन करणयापकषा आतमहतया कलली बर अस वाट लािल. तया बरामहणान शरीपाद परभ च दशमन घऊन आपली वयथा द र करणयाची आम सवरा पराथमना कली. तयावळी शरीपाद परभ महणाल “अर रवपरा| प वमजनमी आपलया कठीण वाणीन

अनक लोकाना दखरवलस. अनकाना आपलया हरदयभदी कठोर शबदानी घायाळ कल होस. तयाच फळसवरपच ला ही पोटदखीची वयाधी जडली आह. ीन ददवस आणण ीन रातरी करिडडी यथ राह न “ददिबरा,ददिबरा, शरीपाद वललभ

ददिबरा” असा जप कर.” परभ चया आदशानसार ो वदध बरामहण ीन ददवस आणण ीन रातरी करिडडीस रादहला आणण तयान

अतय शरदधा भावान जप कला. तया बरामहणाची पोटदखी प णमपण बरी झाली. शरीपाद परभ पढ महणाल “मानवास आपलया वाकदोषापास न मक होणयाचा, या कलीयिा, ‘नामसमरण’ हा एकाच मािम आह. भिव ाचया नामसमरणान वायमडळ शदध

हो. मी करिडडी यथ नामसमरण महायजञाची सरवा करणार आह. तया नामाबरोबर “शरीकार” ही जोडणार आह. यामळ

गचरसथायीपण परा, पशयचन, मधयमा आणण वखरी अशा चारी वाणी तनयबतर होील. ज भक “ददिबरा, ददिबरा शरीपाद वललभ

ददिबरा” आणण “शरीदत ददिबरा” अस मनःसफ ीन नामसमरण करील तयाना मी अतय सलभपण पराप होऊन तयाचया मनोकामना प णम करो.” शरीपाद परभ पढ महणाल “वाय मडला आज प वीसारखच वागजळ भरन आह.आपण उचचारलल परतयक

वाकय परकीील सतव, रज, म या ीन िणानी अथवा एक ककवा दोन िणानी पररप णम अस. या बतरिणातमक सषटीचा पचमहाभ ावर वाईट परभाव पडो. ही पच महाभ दरष झाली की सप णम अ राळ दरष हो. तयामळ मानवाकड न पापकमम घड न

ो दररदरी होो. या दाररदरयामळ पनहा पापकमम घड. या पापामळ मन दरष होऊन दान, धमम, लोकसवा अशी सतकम

तयाचयाकड न न घडलयान पनहा दाररदरय य. ह दषट चकर अस चाल च राह. या पास न मकी भमळरवणयासाठी काया, वाचा, मन

शदध असावयास हव. यालाच तरीकरण शदधी अस महणा. आपलया मना ज अस च वाणी न बाहर पडाव. मना दषट भाव

आणण वाणीन अिदी मधर बोलण असा दटपपीपणा नसावा. आपलया वाणीपरमाणच आचरण सदधा अिदी परवतर असाव. या कलीयिा जीवन सािर रन जाणयास ईशवरान अनक मािम सागिल आह तया “नामसमरण” ह अतय सलभ साधन

आह. नामसमरण करणाऱया साधकाची वाणी मधर अस. याचया योिान परवतर कमम करणयाची पररणा भमळ.

कमम रवमोचन

एक कषय रोिान गरस असलला िहसथ करिडडीस आला होा. तयाला मधमहाचा आजार आणण अनय वयाधी सदधा होतया. तयाला पाह न शरीपाद परभना ख प राि आला. ो प वम जनमा एक कखया चोर होा. तयान अनक तनरपराध लोकाची सपती दहराव न घऊन तयाना तनधमन कल हो. एका उपवर कनयचया रपतयान तचया रववाहासाठी सपती जमा करन ठवली होी. ी या दषट चोरान दहराऊन नली होी. तयामळ तया कनयचा रववाह होऊ शकला नाही. वरदकषकषणा दणयास धन नसलयान

योगय वर भमळ शकला नाही. शवटी एक वदध वर वरदकषकषण भशवाय रववाहास यार झाला. या रववाहाचया परसावामळ तया रण

उपवर कनयन आतमहतया कली होी. प वम जनमीची अशी कम असलला ो कषय रोिी अतय दीन अवसथ शरीपाद परभ जवळ आला आणण तयान मोठया कारणयप णम वाणीन शरीपाद परभना तया दधमर वयाधी न सटका करणयाची रवन ी कली. दयाव परभनी तयाला पचदव पहाड यथील िोशाळ झोपणयास सागिल. थ डासाचा अतय तरास होा. हान लािलयास रपणयास पाणी सदधा नवह. तया रातरी तया रोगयास एक सवपन पडल. तया सवपना एक राकषस तयाचा िळा दाब न मारी असलयाच ददसल. ो घाबरन

उठला आणण चौफर पाह लािला. सवपनच असलयाची खातरी झालयावर पनहा झोपला. तयाला पनहा एक सवपन पडल. एक मोठा दिड तयाचया िाीवर ठवला अस न तयाचयावर एक बलवान मलल बसलला ददसला. या दोनही सवपनामळ तयाचया कमम फळाचा पररषकार होऊन ो आपलया कषय रोिापास न व अनय वयाधीपास न मक होऊन तनरोिी झाला. अनक वष कषय रोिान गरस अशा रोगयास शरीपाद परभ नी सवपना भशकषा दऊन कममरवमक कल हो. शरीपाद परभ चया कारणयमय सवभावास सीमाच नवहतया हच

खर.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय ||

अधयाय ४५

शरीपाद परभ च अ धामन

शरी शकर भटट करिडडीस असाना अचशवन कषण वदादशी आली. तया ददवशी हस नकषतर हो. शरीपाद परभ कषणा नदी

सनान करन थोडावळ धयानसथ बसल. धयाना न उठलयानर तयानी शकर भटटास अज न एकदा कषण सनान करन

यणयास सागिल. तयाचया आदशानसार शकर भटट पनहा एकदा सनान करन आल. तयावळी परभ महणाल “अर शकर

भटटा| मी िप रपा राहणयाची वळ आली आह. मी कषणा नदी अ धामन पाव न या करिडडीस िप रपान सचार

करीन नर नभसहसरसवी नावान सनयासी रपान धमामचया उदधारासाठी अवार घईन. भलही असलला “शरीपाद

शरीवललभ चररतराम ,” हा महापरवतर गरथ भकाना कलपर परमाण लाभपरद होईल. ो “अकषर सतय गरथ असल”.

“ददिबरा,ददिबरा, शरीपाद वललभ ददिबरा” या माझया मतराचा सवमतर जयघोष होईल. या गरथाच पारायण कलयान परपच

सखरप होईल. इहलोक आणण परलोक सौखय पराप होईल. या गरथाील परतयक शबद हा वदवाकयासमान मानला जाईल. भलही असलला ससक गरथ माझया महाससथानाील औदबर वकषाखाली शबद सवरपा कायमचा राहील. थ न तनघणार ददवय शबद दशमनास यणाऱया भकाना ऐक यील. हदयापास न जयाना माझया दशमनाची ळमळ

लािली असल, तयाना माझ दशमन अवशय होईल. मी माझया भकाचया सरकषणासाठी सदव सजज असो. झया ससक गरथाचा लि भाष अनवाद कला जाईल. ो बापननाचायमल याचया हीसावया रपढीील वशजाकड न

उदयास यईल. या परवतर गरथाच अनक भाष अनवाद होील. या परवतर गरथाच कोणतयाही भाष पारायण कल असा ददवय अनभव यील आणण पारायण करणाऱया भकाच सवम काही शभ, मिल होऊन तयाच सकल वयाधीपास न रकषण

होईल. एवढ बोल न शरीपाद परभ थोडा वळ थाबल. शकर भटट शरीपाद परभ चया या तनणमयान अतय दःखी झाला. ह

भिवाच सिण साकार रप पनहा ददसणार नाही या कलपनन तयाचया नतरा न आसवाची धार लािली होी. ी परभ ना ददस नय महण न तयान आपली मान खाली वाकरवली होी. शरीपाद परभ शकर भटटास पढ महणाल “ माझी ख प सवा कलीस. मला रपतयापरमाण सनमान दऊन माझया सवच वर मोठया काटकोरपण पाळलस. मी माझया लाकडी पादका ला भट महण न द आह. मी नाही महण न दःखी होऊ नकोस. ीन वषामपया यथच रहा. या ीन वषाम मी ला जोवलय रपा दशमन द राहीन. सच अनक योि रहसयाबददल जञान दईन. ीन वषामनर यणाऱया अचशवन कषण

वदादाशीस रचलला “शरीपाद शरीवललभ चररतराम ” गरथ माझया पादकाजवळ ठव. तयाददवशी दशमनास यणार सवम भक धनय होील. सवामना माझ मिलमय आशीवामद.” इक बोल न शरीपाद परभ सवााचा तनरोप घऊन कषणा नदी

अ धामन पावल. शकर भटट परभ चया तया लाकडी पादका हदयाशी घटट धरन आईपास न दरावललया तनरािस

बालकापरमाण सफद न, सफद न रड लािल. शरीपाद परभ पाणया ददसा काय पाहणयासाठी शकर भटटान पनहा एकदा पाणया झप घली. पर परभ तयाना ददसल नाही. पाणयाबाहर यऊन धयानसथ बसल असाना तयाना मनोनतरासमोर शरीपाद परभनी जोमय रपा दशमन ददल. शरीपाद परभ चया आदशानसार शकर भटट करिडडीस ीन वष रादहल. परतददन मधयरातरीच वळी तयाना शरीपाद परभ च ददवय जोमय रपा दशमन हो अस आणण योिाचया जञानाची परापी होई. शकर भटटान योिाचया अनभ ी पसकाचया रपा भलदहलया. पसक दहमालयाील एक योिी यऊन

घऊन िल. ी शरीपाद परभ चीच इचिा असल अस शकर भटटास तनचशच वाटल.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय ||

अधयाय ४६

शरीवललभशवराचा व ा

शरीपाद शरीवललभ चररतराम या भवय, ददवय गरथाच म ळ लखक शरी शकर भटट ह एक दशसथ, कनामटकी, समाम बरामहण हो.

एकदा शरीकषण दशमनासाठी “उडपी” ीथमसथानी िल असाना थील नयनमनोहारी, मोरमकटधारी शरीकषणाचया म ीन तयाना अिदी मतरमगध करन टाकल. यथच तयाना कनयाकमारीस जाऊन कनयका परमशवरीच दशमन घणयाची आजञा झाली. या आदशानसार शरी शकर भटट कनयाकमारीस िल आणण बतरवणी सिमा सनान करन मोठया शरदधाभावान तयानी शरीकनयका दवीच

दशमन घल. दवी अबा शकर भटटाकड सनहप णम नजरन पहा जण महण होी “शकरा, झया अ रिाील भकीभावावर मी परसनन झाल आह. करिडडी कषतरास जा आणण शरीपाद शरीवललभ परभ चया दशमनान आपल जीवन काथम कर. तयाचया दशमनान

मनाला, अ रातमयाला जो आनदाचा अनभव यो ो अवणमतनय असो.” माचा आशीवामद घव न शकर भटट करिडडीस जाणयास

तनघाल आणण काही ासान र “मरतवमलाई” या िावी यऊन पोचल.ह एक अतय रमय सथान हो. लक शरीराम आणण रावण

सगरामा लकषमणास इदरजीाची शकी लाि न ो अचन अवसथ असाना शरीहनम ान सजीवनी बटीसाठी दरोणागिरी पवम

उचल न आणला होा. लकषमण सजीवनी बटीन सजीव झालयान र हनम ो पवम सवसथानी घऊन जा असाना तयाचा एक

मोठा कडा यथ पडला. तयाचच नाव मरतवमलाई अस पडल. यथ अनक िहा होतया.तया भसदध परष िपपण पशचयाम करी

अस. शकर भटटान समस िहाच दशमन घणयास परारभ कला. एका िह तयाना एक वाघ शा बसलला ददसला. तयाला पहााच

शकर भटटाचया अिा कापर भरल आणण घाबरन जोरान ओरडल “शरीपाद | शरीवललभ | तया तनजमन अरणया तया आरोळीचा परतधवनी तकयाच मोठया आवाजा ऐक आला. तया आवाजान तया िह न एक वदध पसवी बाहर आल. महणाल “बाबार, धनय आहस. या अरणया शरीपाद शरीवललभ या नावाचा परतधवनी आला. शरीदत परभनी कलीयिा शरीपाद शरीवललभ या नावान

अवार घलयाच योिी, जञानी लोकाना मादह आह. भागयवान असलयान या पणय सथळी आलास. झया सवम कामना प णम होील. ला शरीपाद शरीवललभाचया दशमनाचा लाभ होईल.” पसवी पढ महणाल “ िहचया दाराजवळ बसलला वाघ एक जञानी महातमा आह. तयाला नमसकार कर.” शकर भटटान शरदधाभावान तया वाघास नमसकार कला. तयावळी तया वाघान ओकाराचा उचचार

कला तया आवाजान सारा मरतवमलाई पवम दमदमला. तयान र एक आशचयम घडल तया वयाघरान “शरीपाद राजम शरण

परपदय” अस ससवरा परभना आळरवल. याच वळी एक चमतकार झाला. तया वाघाचया दठकाणी एक ददवय कातमान परष परकट

झाला. तयान तया वदध पसवयास साषटाि नमसकार कला आणण कषणाधाम आकाश मािामन तनघ न िला. शकर भटटान अतय

नमरभावान तया महातमयास साषटाि दडव घाला आणण महटल “ह भसदध मतनवयाम, मी कनयका दवीच दशमन घाना दवीन

सागिल हो की करिडडी कषतरी जाऊन शरीपाद शरीवललभ परभ च दशमन घयाव. मी थ जाणयास तनघालो असाना मािाम आपल व

वयाघररपी महातमयाच दशमन झाल. कोण हो? सच दतपरभ महणज कोण? या रवषयी कपया रवसार प वमक सािाव.” तयावळी वदध पसवी साि लािल. महणाल “आधर परााील िोदावरी मडळाील अतरी मनीची पोभ मी अशा नावान परभसदध असललया आतरयप र गरामा एक काशयप िोतरीय बरामहण कटब वासवय करी हो. तयाना परमशवराचया कपा परसादान एका पतराचा लाभ

झाला होा. तयाच नाव वयाघशवर अस ठवल हो. ो मोठा होऊ लािला, पर तयाचया बदधीची वाढ मातर हो नवही. बरामहण

रववदान आणण आचारसपनन होा पर पतर मतमद असलयान ो दःखी अस. यथासमयी या बालकाचा वरबध ससकार तया सचिील माा-रपतयानी कला. पर तयास सप णम सधयावदन सदधा करा य नस. एक ददवशी बरमहमह ामवर या बालकास एक

सवपन पडल, तया तयाला एका ददवय बालकाच दशमन झाल. ो बालक आकाशा न खाली य होा. तयाच चरण भ मीस लािाच

भ मी सदधा ददवय कातमान झाली. ो बालक हळ , हळ पाऊल टाकी वयाघरशवराकड आला आणण महणाला “मी असाना ला कशाच भय? दहमालयाील बदरीकारणया जा. थ झ सवम शभ होईल. एवढ साि न ो ददवय बालक अ धामन पावला. तयाचया सदशानसार वयाघरशवर शमाम दहमालयाील बदरीकारणया जाणयास तनघाला. मािाम तयास शरीदत कपन वळवर अननपाणी भमळ िल. मािमकरमण करी असा तयास एक कतरा भटला व ो तयाचया बरोबर बदरीवनापया सोब होा. या परवासा तयान

उवमशी कडा सनान कल. तयाच वळी एक महातमा आपलया भशषयासह उवमशी कडा सनानासाठी आल. वयाघरशवरान तया िरवयामना साषटाि नमसकार कला आणण तयाच भशषयतव सवीकाराव अशी अतय नमर सवरा पराथमना कली. तया महान िरवयाानी

वयाघरशवरास भशषय करन घणयाच मानय कल आणण आशचयम अस की वयाघररशवरासोब आलल शवान तकाळ अ धामन

पावल. तयावळी महातमा महणाल “अर वयाघरशवरा, झया बरोबर आलला ो शवान झया प वम जनमाील कललया पणयाच

दयोक हो. तयान ला आमचया सवाधीन कल आणण अ धामन पावल. शरीपाद शरीवललभ परभ चया कपमळच यथ आलास आणण

या पणयपरद कडा सनान कर शकलास. ही नर-नारायणाचया वासवयान पनी झालली पोभ मी आह. यावर वयाघरशवर शमाम महणाला “ िरदवा, शरीपाद शरीवललभ कोण आह? तयानी माझयावर एवढी कपा का कली?” िरदव महणाल “ साकषा दत परभ च

आह. तर ायिा भारवदाज महषीनी “सारवतरी काठक चयन” नावाचा महायजञ शरीकषतर रपठीकापरम यथ सपनन कला होा. याच

फळसवरपच रपठीकापरम यथ शरीपाद परभनी अवार घला. तयाची झयावर कपा आह.” िरदव पढ महणाल “मी आा माझया िरदवाचया दशमनास जा आह, पनहा एक वषामन यईन. मही मचया िह आतमजञान परापीसाठी पशचयाम करा. अस साि न

महान िरदव दरोणागिरी पवम ाकड िल. वयाघरशवर िह बस न धयान कर लािला. पर तयाच सार धयान वयाघर रपाकड असलयान

तयाला इचचि असलल वाघाच रपच पराप झाल. एक वषामचा काळ लोटला. िरदव यातरा करन पर आल. तयानी सवम िहा पदहलया आणण परतयक भशषयाचया परिीचा आढावा घला. पर या सवाामधय तयाना वयाघरशवर कोठ ददसला नाही. एका िह मातर

एक वाघ धयानसथ बसलला ददसला. तयानी अ जञामनान ओळखल की ो वाघ अनय कोणी नस न तयाचा भशषय वयाघरशवरच

आह. तयानी तयाला आशीवामद दऊन ओकाराचा मतर भशकरवला आणण “शरीपाद राजम शरण परपदय” हा मतर जपणयास

सागिला. िर आजञपरमाण ो या मतराचा जप कर लािला. वाघाचया रपाच तयान करिडडीस परयाण कल. यथा काळी ो करिडडी गरामाजवळ यऊन पोचला. मधय कषणा नदी वहा होी. ो अलीकडील ीरावर बस न “शरीपाद राजम शरण परपदय” या मतराचा जप कर लािला. तयावळी शरीपाद परभ आपलया भशषयासह वाामलाप करी बसल हो. एकदम उठल आणण माझा परम

भक मला हाक मारो आह अस महण न नदीचया पलीरावर िल. थ वयाघरशवरान शरीपाद परभ चया ददवय चरणावर आपल

मसक टकव न अतय भकीभावान नमसकार कला. शरीपाद परभनी अतय आनदान तया वाघाच मसक करवाळल आणण

तयाचयावर सवार होऊन पाणया न करिडडीस पोचल. परभ वाघावर बस न आलल पाह न सवााना आशचयम वाटल. वाघावरन

उराच तया वाघाचया शरीरा न एक ददवय परष बाहर आला. तयान आपलया दहाच वयाघराजीन (वाघाच काड) काढल आणण परभ नी आसन महण न तयाचा सवीकार करावा अशी रवन ी कली. न र ो परभ चया चरणी अतय भकीभावान नमसक

झाला. तयावळी वयाघरशवराच अषटभाव जाि होऊन तयाचया नतराील आनदाशर तन परभ चया चरणकमलावर जण अभभषकच

कला. मोठया परमभरान परभनी तयाला उठरवल आणण महणाल “अर वयाघरशवरा, एका जनमा अतय बलशाली मलल

होास. तयावळी वाघाशी यदध करन तयाना अत कररन वािवी होास. तयाना वळवर अनन,पाणी द नवहास. तयाना साखळीन बाध न लोकाचया परदशमनासाठी ठवी होास. या दषकमाममळ ला अनक नीच जीव-ज चया योनी जनम घयावा लािला असा पर माझया अनगरहान सार दषकमम हरण झाल आह. दीघम काळ वयाघर रपा रादहलयान ला इचिनसार

वाघाच रप धारण करा यईल आणण सोडाही यईल. दहमालया ककतयक वषाापास न माझी पशचयाम करणाऱया महान भसदधाच ला दशमन होईल आणण आशीवामददह भमळील. योि मािाम अतय परजञाव होशील.” असा परभनी आशीवामददह ददला.

शकर भटटान पादहलला वाघ अनय कोणी नस न वयाघरशवर शमामच होा. ो िहील पशचयाम करणाऱया स , महातमयाच रकषण

करी होा. सच तयाच परसपर वममान कळरवणयाच काम सदधा मोठया आनदान करी होा. ही सारी शरीपाद परभ ची लीलाच

होी. शकर भटट तया वदध सनयाशाचा तनरोप घऊन पढील परवासास तनघाल.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय ||

अधयाय ४७

भसदध योगयाच दशमन

शकर भटट मरतवमलई या पणयसथळी घडललया रोमहषमक परसिाच मनन करी, शरीपाद शरीवललभाच गच न करी मािमकरमण करी हो. या परवासा अनक भसदध परष, पणयातम, महातम याच दशमन हो हो आणण तयाचया सतसिाचा लाभ हो होा. असच मािम करमण करी, करी पाडय दशाील कदब वना यऊन पोचल. या वना एक अतपराचीन अस भशवमददर हो. तयाच अत शरदधाभावान दशमन घऊन पढ जाणयास

तनघाल. काही अर चाल न िलयानर तयाना भसदध योिीदर याचा आशरम लािला. एक महान पसवी हो. शकर भटटातन तया आशरमा परवश

करन तया महातमयाना अतय नमरभावान नमसकार कला. तया भसदधानी शकर भटटाचया भशरावर हा ठऊन “शरीपाद शरीवललभ दशमन

परापीरस” असा आशीवामद ददला. महणाल “ शकर भटटा दशमन घलल भशवमददर अत पराचीन आणण जाि आह. तयाची कथा मोठी रजक

आह. एकदा दवाचा राजा इदर यान अनक राकषसाना मारन टाकल. पर एक राकषस पळ न जाऊन भशवाची पसया कर लािला. इदरान ो धयानावसथ असाना तयाचा वध कला. तयाचया हतयमळ इदराच सार ज लोप पाव न ो अिदी तनसज, मलान झाला. आपली प वीची काी भमळरवणयासाठी आणण हा न घडललया पापाच कषालन करणयासाठी तयान अनक ीथमयातरा कलया. पर काही उपयोि झाला नाही. शवटी ो जवहा पाडय दशाील कदब वना आला ो काय आशचयम थील भशवभलिाचया परभावान तयास प वीच ज, काी पराप झाली. अत आनदान

इदरान वन पादहल. वहा तयास एक सवयभ भशवभलि ददसल. तयान मोठया भकीभावान तयाच प जन अचमन कल आणण तयावर एक सदरस

मददर बाधल. पादहलल दवालय ह इदरान सथापन कलल भशवालय आह. ह समस पापाच हरण करणार अस न अतय मिलदायक

आह. पणयवाना, दतभकाना, याच रवनासायास दशमन घड.” योिीनदराच ह वकवय ऐक न शकर भटट अतय आनदद सच रोमागच

झाल. योिीनदरानी शकर भटटास पनहा एकदा तयाच भशवालायाच दशमन घऊन यणयास सागिल. तयाचया तया आदशानसार शकर भटट पनहा एकदा तया कदब वना िल. पर आशचयम अस की थ एक अतसदर भशवालय हो. मदरा यथील भमनाकषकष सनदरशवराचया मददरा सारख

हो.शकर भटटान प वी पादहलल, इदरान तनभममलल भशवालय नवहच. तया भवय मददरा परवश करन शकर भटटान पनहा एकदा तया भशवभलिाच दशमन घल. तयाच मन आशचयम, रोमाच आणण थोडी फार भीीन भरन िल हो. दशमनोतर योिीनदराचया आशरमाकड यणयास

तनघाल. ो पररसर जनसमदायान भरलला,एखादया शहरा परमाण वाट होा. आशरमाचा मािम चकल आणण तयाच रातरीचा काळोख

पसरला. अशा अवसथ शरीपाद परभ च नामसमरण करी मािमकरमण करी असाना तयाचया माि न ीन मणी मसकावर धारण कलला एक

नाि तयाच पथ परदशमन करी होा.शवटी कसबस योिीनदराचया आशरमा यऊन पोचल. तया भसदधानी शकर भटटाच सवाि करन तयाना िरम,िरम चण परसादाचया सवरपा खाणयास ददल. तयाचया तया परमळ सपशामन शकर भटटाचया हदयाची धड,धड शा झाली. यावळी योिीदर

सवामी महणाल “अर शकर भटटा, परथम पादहलल भशवालय आणण नर दशमन घलल शरीसनदरशवराच मददर ही दोन भभनन, भभनन दवालय

नाही. ला अशापरकारचा अनभव घडव न आणावा अशी शरीदतपरभ ची अनजञा होी. महण न कालास माि नऊन, इदरान परतषठारप कलली भशवाची म ी आणण भशवभलि सच आसपासचा पररसर ला दाखरवला. शरीदतपरभ चया कवळ सकलपान भरवषय वममाना बदल शक, सच भ काळ वममान काळा बदल शको. जया सकलपान सषटीची उतपती, चसथी, आणण लय होो तया महा सकलपाच परण परतयकष शरीदत परभ च आह. च सिण रपा शरीपाद शरीवललभ या नामरपान रपठीकापरम कषतरी अवरर झाल आह.” भसदध पढ साि लािल “दवनदरान परतषठारप कलल भशवालय धनजय नावाचया एका वयापाऱयान पदहल. तयान या भशवभलिाचा मदहमा आपलया दशाचया राजास –कलशखर पाडय यास सागिला. ही भशवाजञाच मान न तयान तया मददराचा जीणोदधार कला. सच थ एका निराची सथापना कली. तया निरीस “मधरा निर” अस नाव ददल. कलशखर याचा पतर “मलयधवज रपतयापरमाणच ईशवर भक होा. तयान पतर कामषटी यजञ

कला होा. तया यजञा कडा न एक ीन वषामची अतशय लावणयवी कनया परकट झाली होी. तला पाह न राजा आणण यजञ करणार समस

रवपरिण अतय आनदद झाल. ही कनया महणजच “भमनाकषीदवी”. तचा रववाह पढ सनदरशवरा बरोबर झाला. या रववाहा भिवान

शरीरवषण नी परतयकष यऊन कनयादान कल हो. हा लगनसोहळा अतय थाटा साजरा झाला होा. भिवान भशवाचया जट न तनघालली ‘विवी नदी’ मधरा निरा न वहा. तचयामळ सप णम पररसर सपीक झाला आह.” एवढ बोल न तया महान भसदधानी आपलया वाणीस रवराम ददला. रातर

बरीच झाली असलयान शकर भटटास तवररच तनदरा लािली. सकाळी जाि आली ी स यामचया उबदार ककरणानी. शकर भटटातन डोळ उघड न पदहल

ो आशचयामचा धककाच बसला. जया आशरमा झोपल हो ो आशरम थ नवहा, योिीदर सवामी, तयाच भशषय, कोणीच नवह. एका उच

टकडीवर रपपळाचया झाडाखाली तनजल हो. तयानी आपल सामान आवरन घल आणण पढचया परवासास परारभ कला.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय ||

अधयाय ४८

च गचतरपरीचा व ा

शकर भटट दपारपया चाललया नर एक लहानस िाव लािल. िीरीजनाच िाव हो. तया एक सदधा बरामहणाच घर

नवह. शकर भटटाना र भकन वयाकळ कल हो. तया िावाील एका वदध िहसथान शकर भटटास थोडा मध आणण फळ

आण न ददली. ी फळ खाणार इकया एक कावळा तयाचया डोकयावर यऊन बसला आणण चोचीन डोकयास इजा कर

लािला. तयानी तयाला हाकालणयाचा परयतन कला पर ो वयथम झाला. अज न चारपाच कावळ उड न आल आणण शकर

भटटाचया हाावर, खादयावर बस न इजा कर लाल. तयावळी ी फळ आणण मध थच टाक न शकर भटटान थ न पळ

काढला. कावळयानी कललया जखमानी तयाच शरीर रकबबाळ झाल हो. कावळ तयाचा सारखा पाठलाि करीच

हो. तयानी मनोमनी शरीपाद परभ ची या सकटापास न सटका करणयाची पराथमना कली. थोड अ रावर एक औदबराच झाड

ददसल. तया झाडाखाली शकर भटट रवशराीसाठी बसल. तयाच वळी तयाना जाणवल की तयाचया शरीरा न एक परकारचा दिाध य आह. तया वासामळ जवळपासचया वारळा न साप बाहर आल आणण तयानी शकर भटटास दश करणयास

परारभ कला. सापाचया रवषामळ म परायच झाल, तयाचया ोडा न फस यऊ लािला. हरदयाच ठोक मद िीन पड लािल हो. तयाच वळी एक धोबी ध लल कपड आपलया िाढवावर लाद न घरी घऊन जा होा. तयान शकर भटटाची दयनीय अवसथा पदहली आणण दयादर बदधीन तयाना िाढवावर बसव न तया िावाील वदयाकड नल. तयान काही मळयाचा रस काढ न जखमवर लावला. सपमदश झाललया जािी रपपळाची पान बाधली आणण कोवळया पानाचा रस

काढ न जखमवर लावला. सच काना रपपळाचया पानाच दठ ठवल. रवष जस जस उर लािल स स शकर भटट

असाहय वदनन ओरड लािल. रवष प णमपण उरन िलयावर तयाना बर वाटल. ी रातर तयानी तया वदयाचया घरीच

काढली. ो वदय शरीदत परभ चा भक होा. तयान आपलया कटबबयासह रातरीच समयी शरीदत परभ च भजन ससवरा

िातयल. भजनाचा कायमकरम सपलयावर ो वदय शकर भटटास महणाला “माझ नाव वललभदास आह. मी चममकाराचा वदय आह. मी जाणो की मही शरीपाद शरीवललभाचया दशमनास तनघाला आहा. महाला कावळयाकड न तरास झाला व

सपम दश का झाला सदधा मला मदह आह. आपल नाव शकर भटट आह मी जाणो.” वललभदासाच वकवय ऐक न

शकर भटट अवाकच झाल.वललभदास पढ महणाल “ह कावळ, सपम प वमजनमीच रपठापरम यथील महा अहकारी पडड

हो. तयानी शरीपाद परभ च सतय सवरप न जाणा अहकारान तयाचा रवरोधच कला होा. तयानी झ रक चाखलयान तयाना उतम िी भमळाली.” वललभदास पढ महणाल शकर भटटा, लहान असाना रवषण म ीच धयान शलोकाच पठण करी होास तयावळी रवनोदान एका शलोकाचा च क अथम आपलया भमतराना साि होास. ो शलोक असा होा “शकलाबरधर रवषण चभमजम| परसनन वदन धयाय सवम रवघनो$पशाय||” याचा रवनोदाथम कलला अथम शरीदत

परभना आवडला नाही. तयाची भशकषा महण न ला धोबी लोकानी िाढवावर बसव न आणल. झी अशी दिम ी करणयामाि

शरीपाद परभ चा रवनोदा बरोबर ला काही पाठ भशकव न झयाील अहकार द र करणयाचा मानस होा. तया दयाघन

परभ ची परतयक कषणी आपलयावर दषटी अस, ही िोषट धयाना अस द.” हा दहोपदश ऐक न शकर भटट क कतय

झाल. तयाचयाील बरामहण असलयाचा अहकार प णमपण नाहीसा झाला होा. तयानी वललभदासाचया घरचा पाहणचार

दोन-चार ददवस घऊन थ न चीदमबर कषतरी जाणयास परयाण कल. मािाम तयाना रवचीतरप र नावाच एक िाव

लािल. नावापरमाणच थील राजा रवगचतर वमन करणारा होा. तयाचा मलिा मका होा. तया राजास वाट हो की बरामहणानी लोपभ इषट नावाचा यजञ कलयामळ तयाचा मलिा मका झाला. या कारणान ो बरामहणाचा अपमान करन

तयाना िाढवावर बसव न तयाची भमरवण क काढी अस. शकर भटट मािमकरमण करी असाना राजाचया भशपायानी

तयाना “मही बरामहण आहा काय?” असा परशन रवचारला. शकर भटटान होकाराथी मान हलरवली. तयावळी ो सतनक

महणाला आमचया महाराजानी महाला बोलारवल आह. आगरहाच आमतरण आह. आपण आमचया बरोबर चलाव. शकर

भटट घोडयावर बस न थोडयाच वळा राजदरबारा राजासमोर उभा रादहल. तयानी मनोमन शरीपाद परभ च समरण करन

अ रिा नामसमरण सर कल. राजान शकर भटटास परशन रवचारला “वढयास एवढ र एवढयाला ककी?” शकर

भटटान तनशचयातमक रीीन उतर ददल “एवढयाला एवढच” या उतरान राजाला आनद झाला आणण ो महणाला “महातमन आपण मोठ पडड आहा आपलया दशमनान मी धनय झालो.” दसरा परशन म क भाष सबधी होा. राजिरनी शकर भटटास दोन बोट दाखरवली आणण खणनच एक का दोन अस रवचारल. शकर भटटास वाटल की एकटच आल आह का सोब कोणी आह असा परशनाचा भाव आह. तयानी एक बोट दाखव न आपण एकटच आलो आहो अस कळरवणयाचा परयतन कला. यानर राजिरनी ीन बोट दाखरवली. ीन सखया पाहाच शकर भटटास

शरीदत परभ ची बतरम ी आठवली. तयाना वाटल राजिर “मही भक आहा काय?” अस रवचारी आह तयानी आपली मठ बद करन सािणयाचा परयतन कला की भकी ही िप असावी. यानर राजिरनी भमठाईच भाडारच द असलयाचा अरवभामव कला. शकर भटटान नाकारल आणण सवःजवळ असलल परचडीील पोह काढ न दाखरवल. तयाचा भाव असा होा की तयाना भमठाईपकषा पोहच अगधक रपरय आह. शकर भटटाचया समपमक उतरानी राजिर परसनन झाल. राजास

महणाल :महाराज हा मकयाचया भाषचा सदधा फार मोठा पडड आह. अशा परकार शकर भटट दोन पररकष सफल

झाल हो. आा तसरी पररकषा शकर भटटास भडसावी होी. तयानी शरीपाद परभ ची अत शरदधन, मनोमन पराथमना कली. राजिरनी सागिल रदराभभषकाील चमक मधील शलोक वाच न तयाचा अथम सािा. शकर भटटान शरीपाद परभ च

धयान करन एक एक शलोक वाचला आणण तयाचा अथम सिीाला. ो असा होा. ‘एकाचम’ महणज एक ‘ीसतरशचम’ महणज एकाला ीन जोडल असा चार होा आणण तयाच विमम ळ दोन य. ‘पचचम’ महणज

चारा पाच भमसळल असा नउ होा आणण तयाच विमम ळ ीन य. “सपचम” वर आललया नउ सखय सा

भमसळलयास सोळा या व तयाच विमम ळ चार य. “नवचम” महणज वरील सोळा सखय नउ भमसळल असा पचवीस या आणण तयाच विमम ळ पाच य. अशा परकार शकर भटटान चमकाील परतयक शलोक वाच न तयाचा अथम सपषट करन सागिला. तयान ह ज सागिल सवम सषटीचया परमाणच रहसय हो. कणाद ऋषीना मादह

हो. परमाण चया स कषम कणाचया भदामळ रवरवध धा ची तनभमम ी हो. शकर भटटाच ह रववदताप णम वकवय सवाानाच

आवडल. राजाचया सवम परशनाना समपमक उतर ददलयामळ आणण शरीपाद परभ चया कपन शकर भटट सरकषकषपण

राजदरबारा न आणण रवचीतरप र निरी न बाहर पडल.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय.||

अधयाय ४९

पळणी सवामीच दशमन

शकर भटट रवगचतरपरह न तनघ न अगरहारप र या िावी आल.. थील एका बरामहणाचया घरासमोर उभ राह न “ओम

भभकषादही” अस महण न भभकषा मागिली. तयावळी तया घरा न एक अत करोधायमान झालली मदहला बाहर आली आणण महणाली “भा नाही ला नाही.” शकर भटट तया घरासमोर आशचयामन थोडा वळ पहा सच उभ रादहल. तकया तया घराील िहसथ बाहर आल आणण महणाल “माझया पतनीन रािान माझया डोकयावर माीच

भाड फोडल आणण तयाचया ककमी एवढ पस आण न दया अस महण न मला घरा न बाहर घालव न ददल. मी आपणा बरोबर यो, दोघ भमळ न भभकषा माि या.” दोघ एका रवशाल रपपळाचया झाडाखाली पारावर बसल आणण शरीपाद परभ च

भजन कर लािल. थोडयाच वळा थ रवचीतरप रचया राजाच द आल आणण महण लािल “महाराज आमचया यवराजाना बोला यऊ लािल आह. राज महाराजानी महाला घऊन या अशी आमहास आजञा कली आह. री आपण

आमहा बरोबर राजदरबारी चलाव.” शकर भटट महणाल मी एकटा यणार नाही. माझया भमतरासही घऊन जाणार असलयास

मी यईन.” राजाचया द ानी तया दोघाना घोडयावर बसव न राजवाडया नल. राजान तया उभयाच उतम सवाि कल

आणण महणाला. “पडडजी मही िलयानर आमचा यवराज एकाएकी म चचिम झाला. पर राजवदयाना बोलवणया प वीच ो शदधीवर आला. तयान डोळ उघड न ‘ददिबरा, ददिबरा शरीपाद वललभ ददिबरा’ अशा मतराचा उचचार करणयास

सरवा कली. थोडया वळान तयान सागिल की ो अचन अवसथ असाना एक अत दददपयमान यवा चसथीील यी आल हो. तयानी यवराजचया चजभवर रवभ ी लावली आणण तयाच कषणी तयाला वाचा पराप

झाली. महाराजान शकर भटटास रवचारल “ यी कोण हो? शरीदत परभ शी तयाच काय ना हो?” शकर भटट

महणाल “महाराज यवराजाना ददसलल यी शरीपाद शरीवललभ हो. तयानीच यवराजाना वाचा परदान कली. शरीदत

परभ च कभलयिाील अवार आह. तयाचया दशमनासाठी मी करिडडी कषतरास जा आह.” तयावळी दरबाराील सवम लोकानी एकमखान शरीपाद परभ चा जयजयकार कला. महाराजान अत परसनन होऊन शकर भटट आणण तयाचयाबरोबर

आललया बरामहणास सवणम मदरा ददलया. आनदान शकर भटट आणण तयाचया बरोबर आललया िहसथान राजाचा तनरोप

घला व आपलया िावी जाणयास तनघाल. यथील नबदरी नावाचा एक बरामहण शरीपाद परभ च दशमन घणयास शकर

भटटाबरोबर तनघाला. तघ अगरहारप रास यऊन पोचल. तया िहसथान आणललया सवणम मदरा पाह न तयाची पतनी अतय आनदद झाली. तन या तघाना उतम जवण ददल. ी कालारान शरीपाद परभ ची भक झाली. शकर भटट

आणण नबदरी गचदबरमकड जाणयास तनघाल. थ पोचलयावर तयानी पळणीसवामी नावाचया एका भसदध महातमयाच

दशमन घल. सवाभमनी आपलया वकवया कणाद ऋषीचया “कण भसदधााबददल रववचन कल. सच कडभलनी शकी बददल मादही सागिली. पढ महणाल “शरीपाद परभ रपठीकापरम या सथानी मानव रपा अवरर होणयाप वी १०८

वष या परदशा आल हो. तयानी माझयावर अनगरह कला होा. तयावळी एक आशचयमकारक घटना घडली. दहमालयाील काही महायोिी बददरकदार कषतरा बदरीनारायणाची बरमहकमळ वाह न प जा करी हो. ी बदरीनारायणाच चरणी वादहलली कमलपषप शरीपाद परभ चया चरणावर यऊन पड होी. शकर भटटाचया रवनीनसार

पळणी सवाभमनी बरमहकमळा बददल सरवसर मादही सागिली. नर महणाल “अर शकर भटटा मी दहा ददवस

समाधीमधय असणार आह. दशमन घणयाचया आम इचिन कोणी आलयास माझया समाधी भि न पड दा, दरनच

तयाना शापण दशमन घडव.. सपम दशान कोणी म झालल आलयास तयाचया बरोबर आललया लोकाना मी समाधी

आह अस साि न म दहास नदीचया पाणया अथवा जभमनी परन ठवाव अशी माझी आजञा असलयाच तयाना साि.” एवढ साि न पळणी सवामी समागधस झाल. शकर भटट आणण नबदरी दशमनास यणाऱया भारवकाना शापण दशमन घडव न आणी हो. दशमनास आललया काही भकानी ाद ळ, डाळ, पीठ अस सादहतय आण न ददल

हो. पाह न नमबदरीन सवयपाक करणयाच ठररवल. सरपणा साठी उपयोिी पडल अस एक नारळाचया झाडाच वाळलल

पान अिणा पडलल तयाला ददसल. माधवन उचलन आपलया खादयावर ठवल. तकया तया पानाखाली रवशराी घ असलला एक सपम रािान तयाला कडकड न चावला. तया सपामच रवष एवढ दाहक हो की माधव नबदरी तकाळ

काळा-तनळा होऊन म झाला आणण जभमनीवर पडला. दोघानी उचल न तयास िहजवळ आणल. दशय पाह न शकर

भटट अतशय घाबरन िल. तयानी सवामीचया आदशानसार एक मोठा खळिा खणरवला आणण तया माधवाचा म दह

ठवला. याच वळी िावाील काही लोकानी सपमदश झाललया एका यवकास आणल. ही दसरी दघमटना पाह न शकर भटटास

रड च कोसळल. िावाील लोकानी तया िहजवळच एक खळिा खण न तया तया म यवकास तनजरवल. अकरावया ददवशी बरमहमह ामवरच पळणीसवामी समाधी न बाहर आल आणण माधवा, माधवा अशा हाका मार लािल. शकर

भटटान अशर प णम नतरानी घडलली घटना सवामीना सागिली. तयानी शकर भटटाची समज घाली. सवामी महणाल “अर

शकर भटटा, माधवला सथ ल दहा शरीपाद परभ च दशमन होणार नवह, तयामळ तयाच स कषम शरीर िलया दहा ददवसापास न

करिडडीस शरीपाद परभ चया सातनधया हो. तयाला पनहा एकदा सथ ल शरीरा आणणयाच काम परभ नी मजवर

सोपरवल आह.” सवामीचया आदशानसार माधवला बाहर आणल. सवामी ाडाचया झाडा जवळ जाऊन मोठयान महणाल “माधवास दश करणाऱया नािराजा, शरीपाद परभ चया आदशानसार पळणी सवामीचया जवळ य.” सवाभमनी आपलया रपशवी न चार कवडया काढलया आणण म दहाचया चारी बाज स ठवलया. काही कषणाच तया कवडया आकाशा उडालया आणण चारी ददशाना िलया. पाच –दहा भमतनटाच उतरकड न एक सपम फ स,फ स करी आला आणण

सवामीचया आदशानसार तयान माधवचया शरीराील रवष शोष न घल. नर सवामीना ीन परदकषकषणा घाल न तनघ न

िला. पळणी सवाभमनी शरीपाद परभ ना मनोमनी नमसकार कला. थोडयाच वळा माधवचया शरीरा च नय यऊ लािल

आणण ो शदधीवर आला. ह पाह न सवाानाच ख प आनद झाला. माधवान आपल अनभव सािणयास परारभ कका. ो महणाला “मी स कषम शरीरान करिडडीस पोचलो आणण शरीपाद परभ च दशमन घल. नर परभ चया आदशानसार

करिडडीचया मधयभािी िलो, थ न भ मीमधय खोला भ क दराजवळ अनक परासाद असलया सारख भासल. पााल

लोकच हो. थ असलल लोक नाि जाीच हो. तयाना हव रप घा य हो. थ मी अनक सपम पदहल. तयाील

काहीना हजार फण हो.काहीचया भशरावर ददवय मणी हो. एका सहसतर फणयाचया नािावर शरीपाद परभ भिवान रवषण

परमाण शयन करी हो. तयाील एका महासपामन शरीदतपरभ चया जनमा बददल आणण कायामबददल रववरण करन

सागिल. यानर मी पाणया न वर यऊन करिडडीस शरीपाद परभ च अतय शरदधा भावान दशमन घल.” माधव पढ

साि लािाला “सवामी, यानर शरीपाद परभ मला महणाल “वतसा| ह ददवय भवय दशमन महणजच मोठा अलभय योिच

आह. ला बोललला एक महासपम यणाऱया शाबदीमधय ‘जयोी रामभलिशवर सवामी’ या रपान अवार

घील. झयाशी बोललला दसरा महासपम ‘सदाभशव बरमहदर’ या नावान अवार घऊन अनक ददवय लीला दाखवील. रपठीकापरम यथील मी जनमललया माझया माचया गरहाच माझया पादकाची परतषठापना होईल” माधव

महणाला एवढ बोल न शरीपाद परभ मौन झाल. अस माधवच वकवय एक ण सवमजण आशचयमचकक झाल. यानर पळणी सवाभमनी तया दसऱया म यवकाचा दह खळगया न बाहर आणावयाचा आदश ददला.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय.||

अधयाय ५०

करिडडी वासबबकच दशमन

पळणी सवामी धयानसथ बसणयाप वी महणाल “शकर भटटा, आज ह ण शकानसार ारीख २५-५-१३३६ आह. आजचा ददवस

आपणासाठी अतय महतवाचा आह. मी माझया सथ ल शरीरास यथच ठव न स कषम शरीरान करिडडीस जाईन. एकाच वळी चार,पाच दठकाणी स कषम शरीरान रवहार करण मला बालय करीडा वाट. आपण सिळच धयाना बसलयान र शरीपाद परभ ची आजञा होाच मी स कषम रपान करिडडीस तयाचया सातनधया जाईन. थ एखादी महतवाची घटना डोळयानी पाहणयाची सधी भमळल. थोडयाच वळा सवमजण धयानसथ झाल. दहा ासाचा वळ धयानावसथ कसा िला कळलच नाही. धयाना न बाहर

आलयान र पळणी सवाभमनी भशवशमाम नावाचया एका रववदान, सचिील बरामहणाची िाथा सागिली. भशवशमाम आपलया पतनीसह- अचमबकसह करिडडीस रहा हो. दविी अशी की तयाना स ान हो अस पर ी जि नस. याील एक मलिा वाचला पर ो मद बदधी तनघाला. तयामळ भशवशमाम अतय दःखी हो. एकदा शरीपाद परभ चया दशमनास िल आणण तयाचया चरणी नमसक होऊन आम भावान पराथमना कली की तयाचा पतर बरदधवान,रववदान वहावा. शरीपाद परभ महणाल “ भशवशमाम, झया पतराच प वमजनमीच पाप तनवारण करन तयाला योगय पडड करावयाच महणज कममस तराला अनसरन दहतयाि करावयास हवा. तयासाठी भसदध असलयास मी तयाला योगय पडड करीन.” भशवशमाम दहतयािासाठी यार

झाल. आपला पतर बहसपी सारखा रववदान वहावा हीच तयाची इचिा होी. शरीपाद परभ पढ महणाल “लवकरच झा मतय होईल. मरणान र स कषम दहान धीशला (सधयाच भशडी िाव) निरा तनब वकषाचया पायथयाशी असललया भ िभाम थोडा काळ

पशचयाम करशील तयान र पणयभ मी असललया महाराषर दशा जनम घशील.” थोडयाच अवधी भशवशमाम याच तनधन

झाल. अबबका तचया मलासह भभकषा माि न उदरतनवामह कर लािली. एवढया रववदानाचा पतर मदबदधी तनघालयान िावाील

लोकानी तयाना नाव ठव न तयाच जीवन असहय करन टाकल हो. एक ददवशी अपमानजनक जीवनास कटाळ न तया माा-पतरानी कषणा नदीस पराण समपमण करणयाच ठरव न खोल पाणी असललया दठकाणी नदी उरल. पर तयाचया प वम पणयाईन तयाना थ शरीपाद परभ च दशमन झाल. तयानी तया माा-पतरास समजाव न साि न आतमहतयपास न परावत कल आणण आपलया करणाकटाकषान तया मतमद पतरास महान पडड कल. अचमबकन पढील जनमी शरीपाद परभ समान जसवी पतर वहावा असा वर

मागिला. शरीपाद परभनी “थास” अस महटल आणण तया सचिील मास शनी परदोषवर करणयास सागिल. तयाचया समान

अनय कोणीही परष नसलयान शरीपाद परभ नी पढील जनमा अबबकचया पतर रपा जनम घणयाचा तनशचय कला.

समस कलयाणकारी िणानी यक अशा वासचमबकस शरीपाद परभ महणाल “झा सकलप भसदध होईल. मी अज न १४ वष महणज या दहाला ३० वष होईपया शरीपाद शरीवललभ या रपा राह न न र िप होईन. तयान र सनयास धमामचया उदधारासाठी नभसह

सरसवी या रपान अवार घईन. या अवारा ८० वष राहीन. या अवाराचया समापीन र कदली वना ीनश वष पोतनषठ

राह न न र परजञापरी (सधयाच अककलकोट िाव) सवामी समथम या नामरपान अवार धारण करीन आणण अवध अवसथ भसदध

परषाचया रपान अपररभम अशा ददवय काीन अिाध लीला दाखवीन” एवढ बोल न शरीपाद परभ मौन झाल. पळणी सवामी शकर

भटटास पढ साि लािल “अर शकरा, रपठीकापरम ह शरीपाद परभ च जनमसथान आह. थ असललया पादकाचया खाली पााळा

अनक सहसतर वषाापास न प करी बसलल ऋषी आह. या जनमसथानी शरीपाद शरीवललभ, शरीनभसह सरसवी, आणण

शरीदतातरयाचया म ी परतषठारप कलया जाील” या वकवया न र पळणी सवामी थोडा वळ मौन रादहल. तयानी िहजवळ परन

ठवलला नवयवकाचा दह बाहर काढ न आणणयास सागिला होा ो आणलयावर परणवाचा उचचार करणयास परारभ

कला. सवमजण “शरीपाद राजम शरण परपदय” असा जयघोष करी असानाच पळणी सवाभमनी तया नवयवकाचया दहा परवश

कला. वयोमानान भशगथल झालला वदध दह जवळच असललया नदीस समपमण करणया आला. नवीन दहा परवश कललया पळणी सवाभमनी माधवास रवचीतरपरीस आणण शकर भटटास तरपी महाकषतरी जाणयाची आजञा कली. तया आदशानसार शकर भटट

ीरपीस जाणयास तनघाल.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय.||

अधयाय ५१

शकर भटटाच तरपी कषतरी आिमन.

यथासमयी शकर भटट परम पावन अशा तरपी कषतरी यऊन पोचल. यथ तयाना कधीही न अनभवललया शाीचा अनभव

आला. तरमला कषतरातल पषकरणीच सनान करन शरीवकटशवराच तयानी दशमन घल. मददराचया परािणा धयानसथ बसल

असाना शरी वकटशवराना तयानी सतरी रपा पदहल. बालतरीप रसदरीचया रपा पादहलली म ी थोडयाच वळा परमशवराचया रपा

बदलली. न र काही कषणाच महारवषण चया रपा ददस लािली. धयाना असाना काही वळान ी म ी चौदा वष वय असललया अतसदर काया असललया बाल यतचया रपा परकट झाली. तया यीची दषटी अम मय अस न तयाचया नतरा न हजारो माचया वातसलयानरािाची जण वषामच हो होी. तयाच वळी तया यी जवळ एक काळया रिाचा करप माण स आला, ो तया यीस

महणाला “परभ आजपास न आपला भक शकर भटट यास साडसाी आरभ हो आह.या रवशवा अनक परकारची दःख, कषट

आह. मी तयाचया अनभवास आणीन. मी आपलया आजञसाठी उभा आह.” यी रपाील शरीपाद परभ तयास महणाल “अर

शनशवरा झया धमामला अनसरन कमम कर. आगशर जनाना सहाय करण ही माझी परीजञा आह. महण न शकरभटटास तयाचया सकट काली कशी मद करो बघ.” ह सभाषण ऐकलयावर शकर भटटाचया धयान अवसथ न शरीपाद परभ आणण शनशवर तनघ न

िल. पर कषट काळाची सरवा होणार याची तयाना कलपना आली. शरीपाद परभ आपली या कषटा न सटका करील असा धढ

रवशवास शकर भटटास होा. ीरमलाह न खाली तरपी निरा आल. यथील एका रसतयावरन जा असाना एक नहावी तयाना बळजबरीन थाबव न महणाला “ वीस वषााप वी घरा न तनघ न िलला सबबयया आहस ना? झ आई वडील काळजी करी आह

झी भायाम आा मोठी झाली आह. तचया बरोबर ससार करन सखी हो. वहा शकर भटट महणाल “मी शकर भटट नावाचा कनामटकी बरामहण आह. मी शरीदत भक अस न करिडडीस दतावार शरीपाद शरीवललभाचया दशमनासाठी जा आह. मी माझया परम पावन िायतरीची शपथ घऊन सािो की मी बरमहचारी आह. मही महणा ो सबबयया नहावी नाही.” पर शकर भटटाच

महणण ऐकणार थ कोणीच नवह. थ जमललया लोकानी बळजबरीन शकर भटटास सबबयया नावाचया िहसथाचया घरी नल. शकर भटटान अनक वळा सागिल की ो सबबयया नाही, ो एक कननड दशाील बरामहण आह. पर मानणयास कोणी यारच नवह. बळजबरीन तयाच कषौर करणया आल. दाढी, भमशा काढ न टाक न जानव सदधा तया लोकानी ोड न फक न ददल. तया लोकानी तयाचया पररचयाचया एका भ वदयास बोलारवल. तया वदयान शकर भटटास बाध न तयाचया मसकावर चाक न वार

करन तयावर भलबाचा रस लावला. असहय वदना हो असाना सदधा शकर भटट शरीपाद परभ च नामसमरण करीच

हो. तरपीचया शरषठ बरामहणानी सदधा शकर भटटाचया सािणयाकड लकष न दा “ सबबययाच अस न तयाना एका बरामहण भ ान

पिाडल आह आणण तयाचयावर योगय उपचार करन तयाना प वी सारख कराव” अस म वयक कल. शकर भटटावर इलाज

करणारा माबतरक तयाना चाबकान मारी होा. पर आशचयम अस की चाबकाचा मार तयाला सवःलाच लाि लािला, तयावळी तयान मारण बद कल. अशा परकार सहा ददवस िल. एक ददवशी तयाचया घरी भरवषय सािणारा माला जिम आला. तयाचयाकड

ाडपतरी गरथ हो. तयान शकर भटटास कवडया दऊन तया खाली टाकणयास सागिल. तयान र तयान काही दहशोब करन आपलया ाडपतराील गरथा न एक पतर काढ न वाचणयास परारभ कला. “ परशन कलली वयकी शकर भटट नावाचा कननड बरामहण

आह. शरीदतअवारी शरीपाद शरीवललभाचया चररतराच भलखाण हाच करील. ह रमल शासतर वाचलयाचया दसर ददवशीच सबबयया घरी यईल.” तया भरवषय कथाना परमाणच दसर ददवशी खरा सबबयया आपलया घरी आला. तयाचया माा-रपतयास आणण पतनीस ख प

आनद झाला. शरीपाद परभ चया कपापरसादान शकर भटटाची साडसाी सा ददवसाच सपली. तयानी सबबययाचया वदध माा-रपतयाचा तनरोप घऊन पढचया परवासास आरभ कला.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय.||

अधयाय ५२

कणीपाका तरमलदासाची भट

शकर भटट तरपीह न तनघ न थोडया ददवसाचया परवासान र गचत र जवळील “ कणीपाक” या िावी यऊन पोचल. या गरामा

वरदराज सवामीच मददर, मणीकठशवर सवामीच मददर, सच वरभसदधी रवनायकाच मददर, आह. या तनही दवालयाच दशमन करन

शकर भटट तरमल दास नावाचया एका सतर वष वयाचया रजक िहसथास भटल. तयानी शकर भटटाच मोठया आतमीयन

सवाि करन आपलया घराील पलिावर बसरवल. शकर भटटास तयानी भसदधी रवनायकाचा परसाद ददला आणण महणाल “शकर

भटटा, आजचया ददवशी शरीपाद शरीवललभ चरीतराम ाचा शरीिणशा कर. ला शरीपाद परभ चा आशीवामद करिडडीस

लाभल.” तरमलदासानी सवःचया जीवनाबददल सािणयास परारभ कला. महणाल “ अर शकर भटटा, माझा जनम पलयनाड परााील मलयाददप र िावा झाला. याच िावा शरीपाद परभ च आजोबा बापननाचायमल हरीस िोतराच एक महा पडड हो. सच

शरीधरावधानी या नावाच अज न एक महा पडड कौभशक िोतराच हो. शरीधरावधानी याची भगिनी राजमबा दहचा रववाह

बापननाचायमल बरोबर झाला होा. िोदावरी मडळाील “आईनरवलली” या िावी एकदा िणपी महायजञ झाला होा. तया महायािास ह दोघ महापडड िल हो. शासतरा परमाण यजञाील शवटचया आहीचा िणपी आपलया सोड सवीकार करो आणण

आपल सवणमकाी यक सवरपाच दशमन दो अस पडडाच म हो . तया ददवशी घडलही सच. यजञाची शवटची आही, आपलया सवणमकाीन सपनन अशा िणपीन, परकट होऊन सोड सवीकारली आणण सवम भारवकाना दशमन ददल. भिवान

िणपी महणाल “मी िणश चथीचया ददवशी सप णम कलन शरीपाद शरीवललभ रपान अवार घईन. यजञास आलल सवमच लोक

आशचयम चककच झाल. पर तया लोकामधय ीघ नाचसक हो महणाल “ददस सिळच इदरजाल आह का महदर जाल आह

पर िणपी मातर नाही. स असल र पनहा एकदा तयान आपल दशमन घडव न आणाव.” तया नाचसक वयकीच ह वकवय

ऐकाच होमकडाील रवभ ीन मानवाचा आकार घला, तयान र ी महािणपी सवरपा रपारी झाली. ददवय सवरप

बोल लािल, महणाल “अर मखामनो, मी महाला शाप द आह. माझ सतय सवरप पाह न सदधा असतय आह अस महणाला

तयामळ मचयापकी एक आधळा जनमल. सतय सवरपाची परशसा न करीा दटिल कलयामळ एक मका आणण एक बदहरा जनमल. मही तघ बध रपान जनम घयाल. माझया सवयभ म ीच दशमन घलयावरच दोषरदह वहाल.” एवढ बोल न ी ददवय

म ी अ धामन पावली. कालारान तघ नाचसक परष मतय न र कणीप र गरामा ीन बध चया रपा जनमल. तयाचया पकी मोठा आधळा, दसरा बदहरा आणण तसरा धाकटा मका होा. एक एकर जभमनी श ी करन आपला उदर तनवामह करी

हो. एक वषी तया िावा दषकाळ पडला सवम रवदहरी आट न िलया होतया. तयाचया रवदहरीील पाणी सपलया मळ तया तघा भावानी रवदहरी उरन जमीन उकरणयास परारभ कला. तयावळी तयाची कदळ एका दिडावर लािली आणण आशचयम अस की तया न रकाची धार वर उडाली. रक मकयाचया हाास लािाच तयाला वाचा पराप झाली. पाणी सदधा रवदहरी भर

लािलर. पाणयाचया सपशामन बदहऱया भावास उतम ऐक यऊ लािल आधळयान तया दिडास सपशम कराच तयला दषटी पराप

झाली. जया सवयभ रवनायकाचया म ीला कदळ लाि न रक आल हो ी बाहर काढणया आली. तया वरभसदधी रवनायकाचया परतषठापनसाठी शरीपाद परभ च आजोबा शरी बापननाचायमल आणण तयाच महण शरीधरावधानी तया गरामी आल हो. वरभसदधी रवनायक

तयाना महणाल हो “आईनरवलली” यथ मही कललया महायजञाील भसमाचच ह रप आह. शरीशलयामधय कळा कमी आह. स यममडळाील जाचा थ शचकपा कला पादहज. मही शरीशलयास शचकपा कराल तया ददवशीच िोकणम कषतरी, काशीमधय, बदरी आणण कदार या कषतरी एकाच वळी माझया रवशष अनगरहान शचकपा होईल”. पढ महणाल “शरीपाद

शरीवललभ याचया अवरणाचा समय तनकट य आह.” एवढ बोल न वरभसदधी रवनायक अ धामन पावल. हा व ा साि न

तरमलदास यानी आपलया वाणीस रवराम ददला.

|| शरीपाद राजम शरण परपदय.||

अधयाय ५३

शरीपाद शरीवललभ चररतराम गरथाच रपठीकापरम कषतरी पोचणयाच रवधान – गरथाच वभशषटय

शरीशकर भटट यानी भलदहलला “शरीपाद शरीवललभ चररतराम ” हा गरथ काही ददवस शरीपाद परभ चया मामाच घरी होा. तयानर तया ससक गरथाचा लि भाष अनवाद करणया आला. लि भाष अनवाद झालयावर म ळ ससक

गरथ अदशय झाला. िधवाानी ो शरीपाद परभ चया जनमसथानी नऊन जभमनी खोलवर परन ठवला. तयाच भसदधयोि

वदारा पठण हो अस. शकर भटटान रचलल चररतराम शरीपाद परभ चया ददवय पादकाजवळ ठव न ो तयानी परभना वाच न दाखरवला.ऐकणयास आलल पाच भक शरवण करन धनय झाल. शरी बापननाचायमल याचया हीसावया रपढीचया कालखडा या गरथाची लि भाषील पर उदयास यईल. जया भागयव वयकीनी हा गरथ उदयास आणला तयानी शरीपाद परभ चया जनमसथळी जाऊन थील महाससथानाचया परवतर पररसरा पारायण करन हा गरथ शरीपाद

परभ चया चरणी अपमण करावा.या गरथाच पारायण चाल असाना, पारायण करणाऱया भागयवान वयकीना िाणिाप र

कषतरा न पाठरवलला परसाद भमळल. ह जोमय सवरपा दशमन दणाऱया शरीपाद परभ च ददवय वचन आह.

|| शरीपाद शरीवललभाचा जय जयकार असो ||

|| शरीपाद राजम शरण परपदय. ||

|| हरी ओम तस ||